When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
Gaya kahapon ay gabi na rin ako pumunta ng hospital. Nasa labas ako ng pintuan ng kwarto ni Hivo. Ang anak ko. Hindi ko alam kung bakit kinakabahan ako. Iniisip ko kung galit ba siya sa'kin. Kung tatanggapin niya ba ako o ano. Marami akong pagkukulang sa kaniya. Ito na yata ang sitwasiyon kung saan doble-doble ang kaba na nararamdaman ko. Napatingin ako sa relos ko at alas onse na ng gabi. Hindi ko kayang pumunta dito ng maaga. Wala akong mukha maihaharap sa kanila ng mama niya. I’ve been an irresponsible father to him. Dahan-dahan akong pumasok at nadatnan ko si Ria na natutulog sa tabi ng bata na natutulog rin. Parang may humaplos na panghinayang at galit sa puso ko nang makita na ang mag-ina na hindi ko maalala. Nakaka frustrate yung part na kahit anong pilit mong alalahanin yung ba