ทาสรักแม่ทัพมู่

บทที่ 2 หมีป่าคอยดูแล

มู่หลี่เฉียงให้สาวใช้เข้ามาดูแลเช็ดเนื้อเช็ดตัวเพื่อคลายพิษไข้ให้นาง จากนั้นเขาก็ไปหยิบขวดกระเบื้องใส่ยาลูกกลอนออกมา ประคองร่างนางให้นั่งพิงอกแล้วกระซิบบอก

“เจ้าอ้าปากกินยาสักหน่อยเถอะ พรุ่งนี้เจ้าจะได้หายป่วย”

เปลือกตานางขยุกขยิกเพื่อได้ยินเสียงเขาแต่ไม่มีแรงจะตอบรับ ชายหนุ่มจ่อน้ำดื่มที่ริมฝีปากให้จิบแล้วค่อยป้อนยาลูกกลอนลงไปจากนั้นก็ให้นางจิบน้ำอีกครั้งหนึ่ง

เขานั่งเฝ้าอยู่ครู่ใหญ่จนร่างกายของนางความร้อนเริ่มลดลงจึงเดินกลับขึ้นเตียงใหญ่ไปนอน ทว่าหญิงสาวกลับครางขึ้นอีกครั้ง เขาจึงตัดสินใจช้อนร่างนั้นไปยังเตียงใหญ่แล้วห่มผ้าให้

“เจ้านอนใกล้ๆ ข้าก็แล้วกันเผื่อจะดีขึ้น” เขาพึมพำพลางล้มตัวลงนอน

จางเลี่ยงหวงตื่นขึ้นในยามดึกเหงื่อกาฬของนางแตกพลั่ก อาการไข้ค่อยๆ ดีขึ้น ทว่าอากาศยามกลางคืนเย็นนัก นางที่ไม่ยอมลืมตาคว้าไปรอบๆ เมื่อรู้สึกถึงความอบอุ่นข้างกายจึงขยับเข้าไปใกล้ ขณะนั้นมู่หลี่เฉียงรู้สึกว่ามือเล็กๆ ของคนที่นอนข้างเหนี่ยวเอวของเขาไว้แน่น ทั้งยังกระเถิบเข้ามาหาเข้าจึงโอบกอดนางไว้ด้วยความเต็มใจ

หน้าอกของนางอวบหยุ่นเบียดอยู่กับแผงอกของเขา ชายหนุ่มรู้สึกร่างกายรุ่มร้อนขึ้น เขาพยายามข่มใจและข่มตาให้หลับลง ทว่ากลับทำได้ยากเย็น

“คุณหนูจาง ข้ายังไม่อยากกลายร่างเป็นหมีป่าที่อยากจะผสมพันธุ์ยามนี้หรอกนะ”

เขาพยายามดันขาของนางมิให้เข้ามาเสียดสีกับต้นขาของตนมากนัก มิฉะนั้นความรุ่มร้อนในยามนี้อาจจะปะทุออกมาจนกลายเป็นดินระเบิดได้ เมื่อเห็นว่าเรียกนางแล้วก็ยังไม่รู้สึกตัว เขาจึงลุกขึ้นไปเอาผ้าห่มผืนเล็กมาพันช่วงล่างตนเองไว้มิให้เบียดกับร่างกายของนาง

‘ค่อยยังชั่ว ไม่เช่นนั้นข้ากับนางเห็นทีก็ไม่พ้นคืนนี้แน่’

จางเลี่ยงหวงลืมตาขึ้นมาพบว่าตนเองอยู่ในอ้อมกอดของรองแม่ทัพมู่อีกครั้งก็ร้องเสียงหลง ทำเอาชายหนุ่มผวาตื่นขึ้นมา

“เจ้าจะร้องเสียงดังทำไมกัน? ผู้อื่นก็แตกตื่นพอดี”

ด้วยความที่เขาเป็นคนเสียงดังและท่าทางถมึงทึง ทำเอาหญิงสาวผงะด้วยความกลัว มู่หลี่เฉียงจึงค่อยรู้สึกว่าตนเองทำเกินไป เขายื่นมือมาแตะหน้าผากนางเบาๆ

“เจ้าหายเป็นไข้แล้วนี่? ตอนเที่ยงคืนเห็นเหงื่อออกเยอะแยะ คงดีขึ้นแล้วกระมัง? ดีเหมือนกันจะได้ไปฝึกทำงานต่อเสียที”

เขาลุกขึ้นจากเตียงเรียกให้บ่าวข้างนอกนำน้ำร้อนเข้ามาส่ง บ่าวทั้งสองหันมามองหญิงสาวบนเตียงของรองแม่ทัพแล้วยิ้มน้อยๆ จนจางเลี่ยงหวงใบหน้าร้อนผ่าว คนทั้งจวนนี้ล้วนพูดกันว่านางเป็นสาวใช้อุ่นเตียงของเจ้าหมีป่าตนนี้เพราะสภาพของนางตั้งแต่วันมาจนถึงวันนี้ไม่อาจจะปฏิเสธได้ จำยอมต้องปล่อยให้ทุกคนเชื่อในภาพที่เห็นกันต่อไป

“เจ้าลุกเช็ดตัวไหวหรือไม่? หรือจะให้ข้าช่วยเช็ด”

คำพูดของเขาทำเอานางสะดุ้ง ใจก็อยากจะขว้างหมอนปาใส่หน้าเขานัก บ่าวสองคนยังไม่พ้นประตูห้อง ยิ่งพูดเช่นนี้ยิ่งตอกย้ำความเชื่อของทุกคน นางรีบลุกขึ้นเข้าไปหลังฉากเพื่อเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที

“วันนี้ข้าจะกลับมาช้าหน่อย เจ้าช่วยแม่นมเจียงทำงานให้ดีเล่า?” เขายืนรอให้นางมาสวมเสื้อผ้าช่วย

จางเลี่ยงหวงก้มหน้าลงเบ้ปากน้อยๆ เกิดมานางยังไม่เคยต้องช่วยผู้ใดแต่งตัว มีเพียงผู้อื่นที่ต้องมาช่วยกันดูแลนาง แต่บัดนี้นางกลับต้องมารับใช้เจ้าคนเถื่อนผู้นี้

‘หรือว่าสวรรค์จะลงโทษที่ข้าเอาแต่ใจมาตลอด?’

“ข้าไม่อยู่กินข้าวเช้านะ จะต้องรีบเข้าค่ายแล้ว”

ชายหนุ่มเดินดุ่มออกไปหน้าจวน คนภายนอกไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาถึงเรือนท้ายจวนแห่งนี้ เพราะฉะนั้นต่อให้คนทั้งกองทัพออกตามหานางก็ ไม่มีวันเจอ

นางทำความสะอาดเรือนเรียบร้อยตามที่แม่นมเจียงแนะนำก็ออกมานั่งพักอยู่ด้านหน้าเรือน รอจังหวะที่แม่นมไปงีบหลับคิดจะหนีออกจากที่นี่ เรือนส่วนหลังของเขามีคนอารักขาอยู่ไม่กี่คน และยามนี้ดูเหมือนจะไม่มีผู้ใดอยู่ นางจึงค่อยๆ เล็ดลอดออกไปยังป่าไผ่ข้างหน้า...ทว่าผู้เฝ้ารอบจวนของเขาช่างตาไวนัก เมื่อเห็นนางลับๆ ล่อๆ อยู่ก็พากันล้อมจับในทันที

“อย่าให้นางหนีไปได้!”

มู่หลี่เฉียงที่รู้สึกคิดถึงคุณหนูจางรีบเร่งทำงานเพื่อจะกลับจวนจนทุกคนในค่ายพยัคฆ์เหินแปลกใจ ขณะที่เขาเร่งฝีเท้ามาถึงป่าไผ่ที่ปลูกคั่นระหว่างเรือนใหญ่กับเรือนท้ายจวนก็เห็นคนอารักขาเรือนกำลังล้อมจับหญิงสาวที่วิ่งหนีหัวซุกหัวซุนไปในป่าไผ่ เขากระโจนด้วยกำลังภายในใช้เท้าแตะลำต้นไผ่พุ่งไปจนถึง ตัวนาง

“เจ้าคิดจะหนีไปไหนหรือจางเลี่ยงหวง!”

หญิงสาวตกตะลึง คาดไม่ถึงว่าเขาจะกลับมาเร็วถึงเพียงนี้

“ขะ ข้าก็แค่อยากออกมาดูรอบๆ จวนแค่นั้นเอง”

เขากระโจนเข้าไปแบกนางขึ้นพาดบ่า เดินดุ่มๆ กลับเรือนท้ายจวนในทันที “เห็นทีข้าคงจะใจดีกับเจ้ามากเกินไป หรือว่าเจ้าอยากให้ข้าล่ามเจ้า”

“ไม่ๆ ต่อไปข้าจะไม่ขัดคำสั่งของท่านอีกแล้ว”

“จริงหรือ? ว่าแต่ที่เจ้าเข้าไปวิ่งวนอยู่ในป่าไผ่ก็ไม่ใช่เพราะคิดจะหนีแน่นะ” เขาวางนางลงบนเตียงใหญ่ ยื่นหน้าเข้ามาข่มขู่ “หากเจ้าคิดจะไปโดยข้าไม่อนุญาต อย่าหาว่าข้าใจร้ายก็แล้วกัน”

จางเลี่ยงหวงตัวสั่นงันงก เจ้าหมีป่าตวัดสายตามองนางแล้วร้องเรียก

“เจ้ามานี่! ต่อไปต้องมาปรนนิบัติข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ”

นางเดินทื่อเข้าไปหาร่างสูงใหญ่ ช่วยเขาถอดชุดเกราะออก แล้วหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้เขาเปลี่ยน

************************