“ท่าน...ท่าน...” อู๋เสี่ยวถงพูดไม่ออก นางไม่ได้เห็นเหตุการณ์ด้วยตาตนเอง พยานเพียงคนเดียวที่นำมาด้วยก็มัวแต่นั่งเคี้ยวขนมของคนร้ายอยู่อย่างมีความสุข
ชายหนุ่มปรายตามองไปทางอู๋เหอตี้ “เสี่ยวเหอตี้ เจ้าบอกเรื่องคืนนั้นให้นางรู้แล้วหรือ?”
เด็กชายที่ถือขนมในมือไว้ทั้งซ้ายและขวา ซ้ำในปากยังเคี้ยวขนมหยับๆ รีบกลืนลงคอ พยักหน้าตาเหลือก “ขอรับ ข้าบอกนางไปหมดแล้ว ข้านำเงินที่ท่านให้ไปซื้อกระเป๋า ตำรา และที่ฝนหมึกใหม่ แต่ข้าเกรงว่า หากเอาของพวกนั้นกลับบ้านแล้วท่านแม่ซัก ข้าคงปิดความลับเอาไว้ไม่อยู่”
ท่านหมอหนุ่มยกยิ้มมุมปาก “เจ้าเป็นเด็กดีเสียจริง ไม่กล้าปดคนที่บ้าน เจ้าก็เลยบอกความจริงกับพี่สาวคนรองเพื่อนางให้ช่วย ใช่หรือไม่?”
“ขอรับ พี่เสี่ยวถงเป็นคนฉลาด นางจะช่วยไม่ให้ท่านแม่ตีข้าได้”
ฮัวหยางพยักหน้ารับว่าเข้าใจ เขาเห็นอู๋เสี่ยวถงยังตะลึงอยู่ก็ถือโอกาสตะล่อม “ที่ข้าให้เงินน้องชายเจ้า เป็นเพราะข
