“อ๋อ ครูทนงคงเป็นขาประจำสินะครับ” ชานนท์พูดออกมาแบบนี้ แต่ในใจหมายความเป็นแบบอื่น คิดหยันคนรักเก่าอยู่ในใจ
“อุต๊ะ วันนี้เป็นอะไรคะ สวัสดีค่ะ สารวัตรธนู เชิญนั่งทางนี้ดีกว่าค่ะ” ใยบัวผายมือให้นายตำรวจรูปงามสง่าไปริมหน้าต่างที่มองเห็นวิวไปทั้งสวนบ้าน เพราะเหลือที่นั่งดี ๆ อยู่ไม่กี่ที่
“ครับ” เขายิ้มกว้างตามองไปยังประตูห้องครัวเหมือนเช่นเดียวกับสองหนุ่มที่มานั่งก่อนหน้านั้นแล้ว
“หมู่แป้น กินอิ่มแล้วยังไม่กลับอีกเหรอ” เสียงสารวัตรทักลูกน้องที่ยังคงนั่งแช่ไม่ขยับแม้ของในจานจะเกลี้ยงกริบจนไม่มีร่องรอยของอาหารที่วางอยู่ก่อนหน้า
“ก็คงต้องกลับแล้วครับ” หมู่แป้นมองหน้าผู้บังคับบัญชาแบบอารมณ์ไม่จอยเหมือนเดิม แล้วรีบกวักมือให้ใยบัวมาคิดเงิน
เขาจ่ายเงินเสร็จ ลุกไปแบบเสียไม่ได้ แล้วดึงมือใยบัว ยัดถุงกระดาษที่มีเห็ดเผาะอยู่ข้างในฝากเอาไว้ให้กับใบบอนด้วย
หมัดมองตามสองหนุ
