บาปเสน่หา

พาเข้าบ้าน

หลังจากรับเสื้อมาเธอก็เดินตรงไปยังห้องน้ำ จัดการถอดเสื้อที่เปียกออก เอาใส่ถุงที่เตรียมมา จากนั้นก็ถอดถุงน่องสีเนื้อแบบเต็มตัว ที่สวมทับกางเกงชั้นใน ที่เธอชอบใส่แบบนี้เพราะจะทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองใส่กางเกงอยู่ข้างในกระโปรง เวลานั่งเปิดกระโปรง ยกแข้งยกขา จะไม่รู้สึกว่าโป๊เลย มันทำให้หญิงสาวรู้สึกมั่นใจ แต่วันนี้ช่วงน่องลงไปดันเปียกก็เลยต้องถอด พอเปลี่ยนชุดเสร็จก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เป็นจังหวะที่หัวหน้าหนุ่มก็หันมาทางหญิงสาวพอดี

“ขาคุณหลินสวยดีนะครับ เรียวดี” ชายหนุ่มกล่าวชมอย่างตรงไปตรงมา ก่อนจะพูดต่ออีกว่า

“อันที่จริงคุณหลินไม่จำเป็นต้องใส่ถุงน่องก็ได้นี่ครับ”

“คือว่าหลินอยากให้ดูเรียบร้อยค่ะ” หล่อนพยายามตอบ ทั้งที่จริงแล้ว ถ้าเธอใส่ถุงน่องมันจะทำให้เธอมั่นใจทุกครั้งเวลาโหนรถเมล์ด้วย มันเหมือนว่าใส่กางเกงขายาวไว้ในกระโปรงอีกที มันไม่โล่งดี

“ฝนหยุดแล้วนะครับ” เขามองไปด้านนอกแล้วเอ่ยขึ้น

“คุณหลินให้ผมไปส่งที่บ้านนะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ หลินเกรงใจบ้านหลินอยู่ไกล้ ๆ แค่นี้เอง”

“ถ้าคุณจะรอรถเมล์ผมว่า คงจะอีกนานเลยครับหรือไม่คนก็อาจจะแน่น” เขาพยายามเซ้าซี้ ซึ่งก็ทำให้รินลดาใจอ่อน

“ถ้าไม่เป็นการรบกวน เอาอย่างงั้นก็ได้ค่ะ” หล่อนตอบเพราะเธอไม่ค่อยมั่นใจถ้าจะไปโหนรถเมล์ในสภาพนี้

“ไม่เลยครับคุณหลิน ผมเต็มใจครับ” ชายหนุ่มรีบพูดเสริมขึ้นมาทันที

จากนั้นเลขาสาวก็เดินตามเจ้านายหนุ่มมายังลานจอดรถ ซึ่งเวลานี้เหลือเพียงรถหรูของเขาเพียงคันเดียวเท่านั้น

ก่อนขึ้นรถเขาเอื้อมมือไปเปิดประตูรถให้เธอตามหน้าที่ของสุภาพบุรุษ หล่อนโค้งคำนับลงไปเล็กน้อย คล้าย ๆ ว่าเกรงใจหัวหน้าหนุ่ม พอขึ้นไปนั่งรถได้ หญิงสาวเลยรีบพูดขึ้นมาทันที

“บอสคะ อันที่จริงไม่จำเป็นต้องเปิดประตูรถให้หลินก็ได้ค่ะ หลินเป็นเลขาฯนะคะ หลินต่างหากที่ต้องเปิดประตูรถให้บอส” เธอพยายามบอกชายหนุ่มด้วยความเกรงใจ

“ตอนนี้เลิกงานแล้วครับ หมดเวลาเป็นเจ้านายกับลูกน้องแล้วครับ ผมถือว่าคุณหลินเป็นเพื่อนผมคนหนึ่งนะครับ” เขาตอบด้วยรอยยิ้มที่มีเต็มไปด้วยความจริงใจ

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวฉีกยิ้มแล้วมองหน้าเขา นึกในใจ นี่เรากำลังโดนจีบอยู่หรือเปล่าเนี่ย หัวหน้าอย่างคุณปกรณ์จะมาจีบลูกน้องธรรมดา ๆ อย่างหล่อน คิดไปคิดมา ไม่คิดดีกว่า เพราะยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี

“จริง ๆ แล้ว ผมก็ไม่ใช่คนที่จะต้องมีพิธีรีตองอะไรหรอกครับ มันวุ่นวาย ทำแบบคนปกติเลยก็ได้ครับ” หล่อนมองด้วยสายตาที่ชื่นชม

ปกรณ์ช่างเป็นสุภาพบุรุษจริง ๆ หลังจากนั้นเขาก็เอื้อมมือมารัดเข็มขัดนิรภัยให้ จมูกโด่งเป็นสันของเขาใกล้ชิดเธอมาก จนแทบจะหายใจรดส่วนหน้าอกเธออยู่แล้ว เขาเอื้อมอยู่นานกว่าจะคว้าเข็มขัดมาคาดที่เอวของหล่อนได้ เพราะชายหนุ่มดันไปสะดุดตรงเนินอกอันเต่งตึงของหล่อน และทำให้เขาอดที่จะจ้องเสียมิได้

พอออกรถมาได้สักพัก ก็มาถึงที่ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง เขาเติมน้ำมันเสร็จ แล้วเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่มีรอยยิ้มกว้าง

“วันนี้ผมซื้อข้าวไปทานกับคุณหลินที่บ้านได้มั้ยครับ”

“อ่าว!.....แล้วคนที่บ้านบอสไม่รอทานข้าวด้วยหรือคะ?”

“อ๋อ... ไม่หรอกครับ แม่ผมหลับไปแล้วครับ ผมเอากลับไป ก็ทานคนเดียวอยู่ดี”

“อืม!..เอางั้นก็ได้ค่ะ ถ้าบอสไม่รีบ” หล่อนพูดด้วยน้ำเสียงที่เกรงใจ

“คือว่าคุณแม่ผมท่านนอนเร็วครับ ป่านนี้ท่านคงหลับไปแล้วละครับ” ชายหนุ่มชี้แจงอีกครั้ง

“คุณหลินอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยครับ แบบว่าชอบทานอาหารแนวไหนครับ”

“ก็ทานได้หมดนะคะ หลินเป็นคนง่าย ๆ ค่ะ ไม่มีพิธีรีตองอะไร”

“งั้นก็เหมือนผมนะสิครับ ผมก็คนง่าย ๆ ไม่มีพิธีรีตองอะไร ฮ่า ๆ ๆ .. ขอแนะนำทานเบอร์เกอร์กันมั้ยครับ ง่าย ๆ สะดวกดีครับ” แล้วเขาหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง

“ได้เลยค่ะ หลินก็ชอบเบอร์เกอร์อยู่ แต่ขอเป็นเบอร์เกอร์ไส้กรอกชีสนะคะ”

“ได้ครับ คุณหลินรอแป๊บนะครับ”

ซื้อเสร็จชายหนุ่มเดินมาที่รถ แต่ที่หล่อนชำเลืองมองกระจกข้างรถเหลือบไปเห็นมันไม่ใช่แค่เบอร์เกอร์นี่น่า

“คุณซื้ออะไรมาเยอะจังค่ะ”

“อ่อ ..ผมชอบดื่มไวน์ครับ ก็เลยติดมาด้วย” ชายหนุ่มเอ่ยตอบ เพื่อบ่งบอกรสนิยมของเขาไปในตัว ไม่นานรถแล่นมาเกือบใกล้ถึงบ้าน หล่อนนั่งเกร็งมาจนถึงบ้าน เพราะกระโปรงที่โดนน้ำฝน มันหดสูงจนเกือบถึงโคนขาอ่อนของหล่อน ถ้านั่งสบาย ๆ กว่านี้คงได้หว๋อออกแน่ ๆ

“ใกล้ถึงบ้านหลินแล้วค่ะ เดี๋ยวบอสเลี้ยวซ้ายข้างหน้านะคะ” หญิงสาวรีบพูดก่อนที่รถจะเลยทางแยกเข้าบ้านเธอ

“ได้ครับ”

“บ้านหลังที่สอง รั้วสีเขียวค่ะ”

“จอดตรงนี้เลยค่ะ ถึงบ้านหลินแล้วค่ะ เดี๋ยวหลินลงไปเปิดประตูรั้วก่อน รอแป๊บนะคะ”

เมื่อจอดรถเสร็จ รินลดากับหัวหน้าหนุ่มก็ช่วยกันถือของลงจากรถ

“วางตรงนี้ก่อนก็ได้ค่ะ” หล่อนผายมือออกไปทางโซฟารับแขก ที่มีโต๊ะกลางตัวเล็ก หน้าโซฟา

“บ้านหลินรกหน่อยนะคะ” ปกติเธอมีเพื่อนน้อยและไม่ค่อยมีแขกหรือใครมาที่บ้านสักเท่าไหร่ เลยไม่ได้จัดเตรียมอะไรมากเป็นพิเศษ บางอย่างก็กระจัดกระจาย เช่นพวกรีโมททีวี รีโมทแอร์ หนังสือ ข้าวของเครื่องใช้บางอย่างที่ใช้ประจำ

“บอสหิวหรือยังคะ”

“ยังครับ”

“งั้นเดี๋ยวหลินขอเปลี่ยนเสื้อผ้าสักครู่ได้มั้ยคะ”

“คุณหลินจะอาบน้ำเลยก็ได้ครับ คุณเปียกฝนมาเดี๋ยวจะไม่สบายเอาครับ”

“ถ้าบอสไม่รีบ งั้นก็ได้ค่ะ” หล่อนตอบ เพราะตอนนี้รู้สึกเหนียวตัวจากเหงื่อ และน้ำฝนที่มันไหลมารวมกันชุ่มไปหมด