Rayleen
Minulat ni Ryleen ang kanyang mga mata, madilim ang paligid tanging dem light lang ang nagbibigay liwanag sa buong silid. Napatingin ang dalaga sa unan, wala na si Ken inabot niya ‘yon inamoy at niyakap na para bang ‘di sila magkasama buong gabi. Ramdam parin ni Rayleen ang sakit sa kanyang balakang at mga binti. “Siguro bumalik na sa sariling silid niya si kuya.” Wika ni Rayleen. Iyon ang usapan nila kagabi, madaling araw babalik ito sa kanyang kuwarto para hindi mahalata na nagsasama sila. Bago siya hinila ng antok kagabi paulit ulit itong inangkin ng binata naalala niya halos umaga na sila natapos, kaya hindi na nito namalayan ang nangyayari sa paligid dahil nakatulog na siya. Bumangon si Rayleen, inabot ang pajama na nakatupi ng maayos sa gilid ng kama at sinuot.
Nakaramdam
