ภัทรดนัยยืนกอดอกมองคนตัวเล็กที่เท้าจิกเข้าหากัน หลับตาปี๋ พูดไม่เป็นภาษาคนเหมือนโดนผีอำ มือชื้นเหงื่อกำผ้าปูเตียงแน่น ความจริงเธอดูน่าสงสารนะ สาบานได้ว่าตั้งแต่เขาเป็นหมอมา ไม่เคยเห็นใครกลัวได้น่าสงสารเท่าเธอมาก่อน
แต่ไม่รู้ทำไมท่าทางกลัวจัดจนแทบเป็นลมของคนไข้ตรงหน้ากลับทำให้คุณหมอลอบกระตุกยิ้ม ด้วยอารมณ์ที่เขาให้คำนิยามกับตัวเองว่ากำลังเอ็นดูเธอมากๆ
“นอนดีๆ ถ้าขาเธองับหัวพี่ เธอโดนดีแน่ๆ ” คุณหมอกลั้นหัวเราะแล้วแกล้งขู่กลับไปเสียงเข้ม คนตัวเล็กลืมตาโพลงขึ้นมาส่ายหน้าหวือ ท่าทางกลัวลนลานของเธอสุดท้ายคนมองก็อดกลั้วหัวเราะในลำคอไม่ได้ หน้าซีดจัดจนจะเป็นลมอยู่แล้ว นี่เขาต้องไปหายาดมมาไว้ให้ก่อนหรือเปล่า
“หมอสองอย่าทำ เอ่อ ไม่ตรวจแบบนั้น” ขาทั้งสองหุบฉับ พอเห็นเขาลุกจากเก้าอี้ตรวจปลายเตียงมายืนกอดอกประจันหน้า เธอจึงรีบกระเด้งตัวลุกขึ้นมาแล้วขอร้อง ศักดิ์ศรีคืออะไรตอนนี้ขอวางทิ้งไว้ก่อน เพรา
