“ถ้าอย่างพี่หมอหนึ่งของตัวก็ว่าไปอย่าง หล่อเนี้ยบ ไวท์แมนแอนด์แฮนด์ซั่ม ไว้เราขอยืมมาเป็นพระเอกบ้างดีกว่า” แล้วก็หันไปให้ความสนใจงานของตัวเองหน้าจอคอมพิวเตอร์ทั้งที่แก้มยังแดงอยู่ แต่เฟญารินก็พยายามทำเป็นไม่รู้ ไม่ได้ยินเสียงของเพื่อนที่ลอยมาเข้าหู
“แต่เราว่าตัวเขียนไปเขียนมา พระเอกก็คล้ายๆ นายอสรพิษอะไรนั่นของตัวอยู่นะ”
บ่ายวันอาทิตย์เฟญารินขึ้นเครื่องกลับเชียงใหม่ ก่อนย้อมตัวเป็นนางแจ๋วกลับบ้านพักในโรงพยาบาลตามเดิม หญิงสาวแวะเข้าไปในตัวเมืองเพื่อเจอกับสุชีราที่โรงแรมซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวอีกฝ่าย ด้วยความที่เป็นทั้งรูมเมทและไปออกค่ายอาสาต่างจังหวัดด้วยกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยจึงทำให้ทั้งคู่สนิทกันพอสมควร จะมีก็ช่วงสองสามปีหลังจากเรียนจบที่ไม่ค่อยมีเวลาว่างได้เจอกันเท่าไร เพราะแต่ละคนก็ต่างวุ่นอยู่กับงานของตัวเอง
ไม่ใช่โชคช่วยแต่เพราะความตั้งใจมุ่งมั่นในสาขาที่ตัวเองเรียนตั้ง
