“อายอะไรไม่เข้าเรื่อง แบนหน้าแบนหลังขนาดนี้ คิดว่าพี่อยากมองนักหรือไง” ทำเป็นปากเสียไปอย่างนั้น แต่มือก็ยอมวางผ้าเช็ดตัวลง แล้วหันไปหยิบแผ่นคูลฟีเวอร์มาแทน
“เขาก็ไม่ได้อยากให้ตัวเองมองนี่” เฟญารินเบือนหน้าหนีไม่ยอมสบตาคนนิสัยไม่ดีที่จะเอาแผ่นคูลฟีเวอร์มาวางบนหน้าผาก แต่เขาก็มีวิธีการของตัวเองบังคับจนได้
ภัทรดนัยกระตุกยิ้ม เมื่อก่อนอาจจะใช่ แต่พอเริ่ม ‘สนใจ’ ขึ้นมา เขาก็เพิ่งกระจ่างชัดว่าตัวเตี้ยๆ ขาตันๆ แบบนี้บางทีมันก็… น่ารักมองแล้วเพลินตาไปอีกแบบ
สายตาของคุณหมอที่ปรับโฟกัสหยุดตรงใบหน้าของเธอ พอเขาอมยิ้มมองหญิงสาวเลยแก้มซับสีเลือดขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ยิ่งตอนเขาทรุดตัวลงมานั่งใกล้ๆ หนอนดักแด้ก็รีบกระเถิบตัวออกมาทันที
“แล้วนี่บอกจะนอน ทำไมไม่หลับตา” ภัทรดนัยลอกคราบหนอนดักแด้ให้มาอยู่ในเวอร์ชั่นห่มผ้าอย่างคนปกติทั่วไป เขาเดินไปปิดไฟ เปิดโคมไฟพอให้มีแสงสลัว แล้วเดินกลับมาหาคนตัวเล็กที่
