“นี่มันวันarrest แห่งชาติหรือไงวะ” ปริวัตรบ่นอุบกับมหกรรมเทกระจาดที่ทำเอาตั้งแต่เมื่อเช้ายันตอนนี้ห้าโมงเย็นนับดูแล้วเขาขึ้นปั๊มหัวใจคนไข้ไปไม่ต่ำกว่าแปด ถึงหมออายุรศาสตร์จะขึ้นชื่อเรื่องการกู้ชีวิตแต่ถ้าเจอทีเดียวรวดแบบนี้เข้าไป ถึกยังไงมันก็ไม่ไหวเหมือนกัน
“ปีใหม่ก็อย่างนี้ล่ะหมอ ยังไม่ชินอีกเหรอ” ปวีณาว่าเรื่อยๆ ภาระของพวกหมอที่ถูกเรียกมาช่วยจบลง แต่สำหรับพยาบาลที่มีเวรยังต้องนั่งเคลียร์คนไข้ต่อ บางคนให้การรักษาแล้วรอดูอาการ บางคนต้องแอดมิด มีบางรายต้องเตรียมความพร้อมเข้าห้องผ่าตัด
“หมดพลังเลยฮะพี่ณา อ้าว แล้วนี่ไอ้สองเอ็งมานอนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร เห็นยัยฝ้ายบอกว่าไปตวาดน้องพยาบาลฝึกงานซะร้องไห้เลยเหรอวะ” ภัทรดนัยซึ่งนั่งหลับตานิ่งอยู่มุมหนึ่งแถวๆ นั้นลืมตาขึ้นมามองเพื่อนที่เดินมานั่งเก้าอี้ตัวข้างๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร เสียงเซ็งแซ่ยังดังอยู่รอบๆ ห้องฉุกเฉินเหมือนเดิม แต่หลังจากคำถามข
