เพื่อนรักที่รักเพื่อน

พรุ่งนี้มีเรียนนะ

ตั้งแต่กลับจากบ้าน ฉันรู้สึกไม่อยากเข้าใกล้คิมสักเท่าไหร่ เพราะดันไปทำเรื่องไว้ ถ้าหักห้ามใจตัวเองสักนิดก็คงดี ฉันไม่แน่ใจว่าคิมมันหลับจริงๆ หรือเปล่า เพราะบางครั้งคิมมันก็ทำเหมือนรู้ แต่ดูไปดูมาก็เหมือนไม่รู้ ฉันก็เลยไม่กล้าเข้าใกล้มันสักเท่าไหร่ ถ้าเกิดมันรู้ขึ้นมา ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง กลัวว่ามันจะตีตัวออกห่างแล้วต้องเสียเพื่อนไป

Line!!

-คิม-

คิม : วันนี้กูจะพาน้องรหัสไปเลี้ยง มึงไปปะ

ฉัน : เลี้ยงไรวะ

คิม : ชาบู

ฉัน : ไปเลยไม่มีตังค์ว่ะ

คิม : นี่ใครครับ สายเปย์ที่แท้ทรูนะครับ

ฉัน : มึงไปเลี้ยงน้องก็ไปกับน้องดิ จะเอากูไปทำไม

คิม : เออไปเถอะ กูเลี้ยงน้องกู มึงก็มาเป็นเพื่อนกู พอมึงจะเลี้ยงไอ้เลโอเดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อนมึงไง

ที่รัก : ไปเถอะกูไม่อยากไปไหนอะ เหนื่อย ๆ

ความจริงแล้ว ฉันไม่อยากไปเจอมันน่ะ ก็เลยไม่ไป

คิม : โอเค

ที่รัก : (ส่งสติ้กเกอร์โอเคไป)

คิม : อาบน้ำเลยนะสองทุ่มเจอกัน

แต่ข้อความที่มันตอบกลับมา ดูเหมือนมันจะไม่เข้าใจที่ฉันพูดเลยนะ บอกไม่ไปไง

ที่รัก : กูไม่ไปไง

คิม : ...

ที่รัก : คิมกูไม่ไป

มันเงียบไปแล้วไม่อ่านไม่ตอบอะไรเลย โวะ สรุปก็ต้องไปใช่ไหม ฉันลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ไอ้คิมนะไอ้คิม จะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ ไอ้เราเองก็เป็นฝ่ายยอมเขาตลอด พอถึงเวลานัด คิมมันก็โทรมาตามว่ามันถึงแล้วรออยู่หน้าหอ ฉันเดินลงไปหามันแล้วเราก็ไปร้านชาบูด้วยกัน

-ที่ร้านบลูชา ชาบู-

ฉันกับคิมมาถึงก่อนน้องวา พวกเราเลยเข้าไปนั่งรอในร้านสั่งอะไรกินกันก่อน สักพักน้องวาก็มาถึง นางมากับน้องโบว์เพื่อนสนิทของนาง 

"อ้าว... นึกว่าพี่คิมมาคนเดียว พี่...." มาถึงนางก็ถามด้วยคำถามที่ฉันฟังแล้วรู้สึกว่าตัวเองเสือกยังไงไม่รู้

"ที่รัก" ไอ้คิมตอบกลับทันทีแถมยังเอื้อมมือมาโอบไหล่ฉัน แต่ฉันก้รีบสะบัดออก ไม่อยากเป็นตัวตลกในสายตาของยายน้องวาอะ

"คะ? นี่.... พี่เป็นแฟนกันเหรอคะ"

"เปล่าค่ะ พี่ชื่อที่รัก เรียกพี่รักเฉยๆ ก็ได้" วาพยักหน้ารับ สีหน้าดูโล่งใจยังไงแปลก ๆ

"น้องโบว์มาด้วยทำไมไม่บอก พี่จะได้ชวนไอ้กอล์ฟมา" ไอ้คิมแกล้งแซวเพราะรู้ว่าไอ้กอล์ฟมันตามจีบน้องโบว์อยู่

"ไม่เอาอะพี่ ทุกวันนี้หนูโดนพี่กอล์ฟตามจนหลอนแล้ว" โบว์โบกไม้โบกมือห้ามใหญ่ ในเฟซบุ๊กก็เห็นไอ้กอล์ฟมันหว่านไปทั่วหมดนั่นแหละ พอคุยกันได้นิดหนึ่งพวกเราก็กินอะไรกันไปเรื่อย ๆ ฉันรู้สึกว่า เซ้นท์ผู้หญิงกำลังบอกอะไรฉันอยู่ วามันมองคิมตลอดแบบเป็นระยะ ๆ อารมณ์คงประมาณผีเห็นผีมั้ง ฉันรู้สึกได้ว่าอีน้องนี่มันน่าจะชอบไอ้คิมเหมือนกัน

"กินเยอะ ๆ นะ พี่เลี้ยง ไม่ต้องเกรงใจ" ไอ้คิมบอกกับวาที่เริ่มจะชะลอการกินลงจากตอนแรก

"กินเยอะเดี๋ยวอ้วน"

ผอมจนเหมือนไม่มีไส้ยังมากลัวอ้วนอีกเรอะ ฉันมองดูคนพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"ไม่อ้วนหรอกวาตัวนิดเดียวเอง"

"อ้วนนะพี่"

อ้วนบ้าอ้วนบออะไรหุ่นยังกะตะเกียบ วากับโบว์มองหน้ากันแล้วทำท่าทางเหมือนเถียงอะไรกันอยู่

"มีอะไรหรือเปล่าครับ" ไอ้คิมมันคงเห็นเหมือนกัน มันเลยถาม

"เพื่อนๆ สงสัยกันมากเลยอะค่ะว่า..." โบว์เป็นคนที่ตอบ แต่นางก็ไม่ได้พูดจนจบวรรคสุดท้ายให้หงุดหงิดเฉย ๆ ซะงั้น

"ว่าไรครับ" ไอ้คิมถามเพื่อเร่งให้อีกฝ่ายพูดสักที รำคาญ (อันหลังฉันเติมเอง)

"ว่าพี่คิมมีแฟนหรือยัง" นั่นไง เซ้นท์ฉันนี่มันไม่เคยพลาดเลยโว้ย

"อ๋อ ตอนนี้โสดมาก"

ตอบไม่เกรงใจกูเลย แต่มันจะเกรงใจฉันทำไมวะ ก็มันโสดจริง ๆ นี่หว่า

"นึกว่าคุย ๆ กับพี่เจนอยู่ซะอีก เห็นเขาดูจะสนิทสนิทกัน"

"ถ้าสนิท พี่สนิทกับที่รักมากกว่านะ" คิมมันพูดพร้อมกับเอาแขนมาโอบไหล่ฉัน โบว์กับวาพากันหัวเราะคิกคัก เหอะ จริงนะโว้ย ฉันน่ะสนิทกับมันมาตั้งแต่เด็กโน่น

"หัวเราะไรอะ พี่พูดจริงนะ"

"ป่าวค่ะพี่ แล้วพี่คิมชอบผู้หญิงแบบไหนอะ" โบว์ถามต่อ

"ชอบเหรอ อืม... ถ้าชอบก็ขาว ๆ อวบ ๆ ประมาณนั้นมั้ง"

มึงเนี่ยนะ ชอบอวบ ๆ กูเห็นแฟนมึงผอมแห้งทุกคน

"แบบอีวาได้อยู่ปะพี่ ฮ่า ๆ ๆ"

แหมดูเป็นสเตปจังเลยนะยะ

"อีโบว์ อีบ้า อย่าไปสนใจมันนะพี่"

มองจากดาวอังคารยังรู้ว่าปลอม

"ไปเข้าห้องน้ำแปบนะ"

รู้สึกจะอ้วกกับละครลิง ฉันเลยขอออกมาจากจุดอากาศเป็นพิษก่อน

"วาไปด้วยค่ะ" ฉันเดินตรงเข้าห้องน้ำเพราะต้องการมาเข้าห้องน้ำจริงๆ พอออกมาเห็นวายืนรออยู่หน้ากระจกก็รู้ทันทีว่าอีกคนไม่ได้ตั้งใจมาเพื่อเข้าห้องน้ำ

"วาเสร็จแล้วหรอ" ฉัน ก็ตกใจนิดหนึ่งแหละ

"วาไม่ได้ตั้งใจมาห้องน้ำหรอกค่ะ"

คิดไว้ไม่มีผิด

"แล้ววามีอะไร"

"ก็พูดกันตรง ๆ เลยนะคะ จะได้ไม่เสียเวลา วาชอบพี่คิมค่ะ"

เออ กูรู้

"แล้ว"

"แล้ววาก็รู้ด้วยว่ามีอีกหลายคนที่ชอบพี่คิม" ฉันรอฟังยัยเด็กนี่พล่ามอยู่ แต่นางก็เว้นช่วงซะยาวเลย

"วาเห็นว่าพี่รักกับพี่คิมสนิทกัน เลยอยากขอให้พี่รักช่วยเป็นแม่สื่อให้ค่ะ"

"แม่สื่อยังไงอ่ะ"

"แค่พี่รักรับปากว่าจะให้ช่วย วาจะติดต่อไปเอง"

ทำไมต้องช่วยอะ ไม่เข้าใจ

"พี่คงช่วยวาไม่ได้หรอกนะ พี่เป็นเพื่อนมันก็จริง แต่พี่จะบังคับให้มันรักใครไม่ได้หรอกนะ"

"วาไม่ได้บอกให้พี่ไปบังคับให้พี่คิมมารักกวานะคะ วาแค่อยากมีพี่ไว้เป็นที่ปรึกษาว่าวาควรทำตัวยังไง พี่คิมชอบผู้หญิงแบบไหน พี่คิมเขาชอบหรือไม่ชอบอะไร"

"บอกแบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบ"

"ตกลงพี่ช่วยวานะคะ"

ลำไย เดี๋ยวจะจัดให้หนัก ๆ เลยคอยดูเถอะ ฉันตกลงช่วยชะนีน้อยนี่ เราสองคนแลกไลน์เอาไว้ติดต่อกัน หลังจากนั้นพวกเราก็ออกมาจากห้องน้ำแล้วกลับไปที่โต๊ะตัวเอง

"ทำอะไรนานจัง"

"คนเยอะอะค่ะ วากับพี่รักก็คุยกันเพลินเลยเนอะ" ฉันพยักหน้ารับพร้อมกับยิ้มปลอม ๆ ให้น้องวาไป

"เดี๋ยวโบว์จะกลับแล้วนะ มีธุระต้องไปต่อ" การขอกลับของนาง จากเซ้นท์ของผู้หญิงด้วยกันจับเรด้าบางอย่างได้ค่ะ

"อ้าวแล้วกูกลับไงอะโบว์ กูมากับมึงนะ"

"จริงด้วยอะ เอาไงดี"

ตอแหลจริง ๆ

"เดี๋ยว... กลับแท็กซี่ก็ได้"

"อันตรายนะ จะดีเหรอ"

กรอกตามองบนมองล่าง มองล่างแล้วมองบนอีกที โอ๊ยยยยยไปเรียนนิเทศมะแบบนี้ การแสดงคือไม่ได้เลยจ้า ไม่เนียนเลยสักนิด

"เดี๋ยวพี่ให้เพื่อนพี่ไปส่งก็ได้ มันทำงานอยู่ร้านที่ใกล้ ๆ นี่แหละ" ไอ้คิมเสนอขึ้น

"เอ่อ วาเกรงใจอะค่ะ ไม่อยากไปรบกวนพี่เขา วาไม่รู้จักเขาด้วย"

"ใครวะคิม" ฉันหันไปถาม

"ไอ้ไมค์อะ เด็กโรงเรียนเก่าเราไง วันนั้นไปกินข้าวร้าน แล้วเจอมันทำพาร์ทไทม์อยู่นั่นอะ เนี่ย 3 ทุ่มกว่าละ เดี๋ยวร้านก็ปิด"

"อ่อ"

"เอ่อ งั้นเอางี้ไหมคะ ในเมื่อวาไม่รู้จักกับพี่เขาแต่พี่รักรู้จัก ก็ให้เขาไปส่งพี่รักส่วนพี่คิมก็ไปส่งวา"

"เอางั้นก็ได้นะ"

เห็นแก่ความพยายามของพวกนาง ฉันเลยว่าจะทำตามข้อเสนอของน้องโบว์ซะ

"กูมีธุระไปกับมึงต่ออะ" ไอ้คิมแย้งขึ้น

"ธุระอะไรวะ" ฉันรู้สึกได้ว่าชายเสื้อกำลังถูกดึง อ่อ..ร้ายนะมึงเนี่ย

"อะ... อ่อนึกออกละ ที่คุยกันไว้ตอนนั้นใช่ป่ะ"

"เออไง งั้นสรุปพี่ให้เพื่อนพี่ไปส่งน้องวานะครับ" โบว์กับวามองหน้ากันสีหน้าไม่โอเคเท่าไหร่ แผนพังยับเบอร์นี้ ฮ่าฮ่าฮ่า

"งั้นวากลับพร้อมโบว์เลยก็ได้ค่ะ"

"น้องโบว์จะไปทำธุระไม่ใช่หรอครับ"

"เอ่อ... ทางผ่านพอดีค่ะเดี๋ยวแวะส่งวาเลยก็ได้ค่ะ" ผู้ชายยุคนี้ มันต้องแบบนี้สิวะ ทันมารยากระจอกของผู้หญิง พอสรุปได้เราทั้งหมดก็แยกย้ายกันกลับ คิมมันก็เสียหายหลายบาท ก่อนจะพาฉันมาส่งที่หอเพราะค่อนข้างดึกแล้ว

"ขอบใจที่ไปเป็นเพื่อน"

"เออไม่เป็นไร แล้วทำไมมึงไม่ยอมไปส่งน้องเขาวะ"

ฉันน่ะสงสัยมาตั้งแต่แรกแล้ว เอาจริง ๆ อีน้องวาอะไรนี่มันก็สวยอยู่นะ แต่ทำไมไอ้คิมมันถึงไม่เล่นกับน้องมันสักหน่อย

"ก็กูอยากมาส่งมึงไง"

เฮ้ออออ มึงนี่นะพูดอะไรไม่นึกถึงใจคนฟังบ้างเลย ทำกูหวั่นไหวอยู่เรื่อย

"กูพามึงไปยังไงกูก็ต้องมาส่งมึง"

แค่นั้นใช่ไหม แหมรักษามารยาทจังเลยนะมึงเนี่ย

"เออ งั้นกูจะไปนอนแล้วนะ ง่วงมาก"

"เดี๋ยวดิ อีกอย่างกูก็รู้ด้วยว่าน้องเขาคิดอะไร กูยังไม่อยากมีใครตอนนี้ว่ะ" ก็ดี ใจกูจะได้พักบ้าง อย่างน้อยถ้ามึงไม่มีใครกูก็จะได้ไม่ทนเจ็บเวลาฟังมึงพูดถึงแฟน ฉันก็ได้แต่คิดในใจ

"เออ คิดงั้นได้ก้ดี แล้วก็ไปตรวจเลือดบ้างนะ"

"มึง" พอฉันจะเดินไปมันก็เรียกอีก ฉันกับมันมองหน้ากันอยู่แวบหนึ่ง เหมือนมันมีอะไรอยากจะพูด หรือว่า...

"โสดเป็นเพื่อนกันก่อนนะ อย่าเพิ่งมีใคร" อยู่ ๆ มันก็พูดขึ้นมา

"กูจะมีใคร ใครเขาจะมาจีบกู"

"เออ รับปากกูสิ" มันยังไม่จบ อะไรของมันวะเนี่ย

"เออ ๆ กลับได้ละ พรุ่งนี้มีเรียนนะ"

“เออ ไปแล้วนะ"

"เออ ไปเถอะ"

"มาจุ๊บทีดิ" พอมันทำปากจู๋หลับตายื่นหน้าเข้ามา ทำให้ฉันตกใจมาก นึกถึงวันนั้นแล้วอายตัวเองไม่หาย

"จุ๊บบ้าจุ๊บบอไรอะ ไปได้แล้ว!!!”

มันหัวเราะชอบใจใหญ่ ฉันยืนดูมันขับรถออกไป คำสัญญาที่ว่าจะโสดเป็นเพื่อนกัน คนที่ควรจะทำมันให้ได้คือมึงมากกว่า กูโสดของกูมาได้จนถึงทุกวันนี้ โดยที่ไม่ต้องสัญญาด้วยซ้ำ เดี๋ยวก็จะรู้ ว่าใครจะรักษาสัญญา หรือว่าใครจะทำลายมัน