บทที่9
2012 Words
Jochou Talk : เช้านี้พวกทีมงานต่างพากันขึ้นเรือล่วงหน้าไปแล้ว ผมเดินออกจากโรงแรมพร้อมกับเรรันที่เดินเฉิดฉายออกมาทุกคนพร้อมแล้วก็เตรียมตัวมุ่งตรงไปที่เกาะร้างทันที ลมทะเลปะทะกับใบหน้าของผมทันที สายตาผมกวาดมองไปทั่วแล้วหันไปมองเรรันที่ยิ้มออกมาก่อนจะหันมาเห็นผมก็หยุดยิ้มทันที เหอะ.. เราถึงเกาะในช่วงเที่ยงแดดก็เปรี้ยงได้ใจ ทีมงานต่างพากันไปกางเต็นท์เพื่อบังแดดให้ผมที่ใต้ต้นไม้ขนาดใหญ่ เกาะที่นี่สองฟากฝั่งนะเพราะดูจากความกว้างของเกาะแล้วน่าจะใหญ่พอดูและที่สำคัญข้างในป่านั่นไม่รู้ว่าจะมีอะไรบ้าง? ผมนั่งไขว่ห้างมองเรรันที่ลงจากเรือเพราะเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดบิกินี่สีชมพูสด ผมมองด้วยสีหน้านิ่งๆ ผมสีแดงของเธอบวกกับบิกินี่ที่สวมอยู่พร้อมกับแสงแดดที่สาดส่องลงมา ทำให้เธอดูเด่นสุดๆ อ่ะ ผมมองทีมงาน ตากล้องต่างพากันยืนอึ้งแป๊บนึงแล้วพากันถ่ายงานทันทีอย่างยิ้มๆ ผมส่ายหน้าไปมา ก่อนจะก้มหน้าลงอ่านหนังสืออย่างนิ่งๆ เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้แต่ที่รู้ๆ ท้องฟ้าที่เคยสว่างตอนนี้เริ่มเย็นลงแล้ว ผมมองทีมงานที่ต่างพากันเก็บของขึ้นเรือก่อนจะมองเข้าไปในป่าก็เห็นหลังของยัยนั่นไวๆ ก็เลยเดินตามเข้าไป
“จะไปไหนของยัยนั่นว่ะ?” ผมงุนงงทันทีพร้อมกับเดินตามเข้าไปห่างๆ ก็มองยัยนั่นที่เดินลึกเข้าไป ลึกเข้าไปจนกระทั่งยัยนั่นหยุด..หยุดแล้วมองไปทั่วป่าอย่างนิ่งๆ ผมกอดมองพฤติกรรมของเรรันที่ดูเป็นธรรมชาติจริงๆ อ่ะ..แล้วผมมายืนยิ้มมองยัยนี่ทำไมว่ะ!!
“นี่!!”
“ว๊ายย!! นะ นาย โหยย ตกใจหมด”
“มาทำบ้าอะไรในป่าลึกๆ”
“กะ ก็..อยากเข้ามาดูอ่ะ นายต่างหากเข้ามาทำไม”
“ฉันก็..มาหาที่ฉี่ไง พอดีมาเจอเธอเลยว่าจะไม่ฉี่และ ทำอย่างอื่นดีกว่า หึๆ”
“นะ นี่อย่ามาลามกนะ!!”
“หึแต่งตัวล่อเสือตะเข้แบบนี้ ยังจะมาปากดีอีก” ผมมองยัยนี่ตั้งแต่หัวจรดเท้าก็ส่ายหน้าไปมาเบาๆ ถึงแม้จะสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวคลุมก็เถอะ แต่ก็ยังคงเห็นบิกินี่ตัวจิ๋วภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่นี้อ่ะนะ..
“ชิ ฉันจะกลับแล้ว”
“ก็ไปดิ..” ยัยนี่เดินสวนผมไปแต่ก็หยุดชะงักทันทีแล้วหันมามองผม
“อะไร?”
“กะ ก็ฉัน..ไปที่หาดไม่ถูกอ่ะ”
“!!!!”
“ทางที่ฉันมามันไม่ใช่ทางนี้อ่ะ” ผมขมวดคิ้วทันทีแล้วหันไปมองก็พบว่าจริงๆ ด้วย ทางที่เราเดินเข้ามามันไม่ใช่ทางนี้นี่หว่า เอาล่ะสิ..ผมกวาดตามองไปทั่ว ซวยแล้วไง!! แถมความมืดก็เริ่มเข้ามาแทรกแซงแล้วด้วย เอาไงดีว่ะ..ถ้ากลับไปทางเก่ามีหวังไม่เจอทางไปหาดแน่ แต่ถ้าไปอีกทางก็อาจจะไปโผล่อีกทีนึงของเกาะ อืม..เอาว่ะ ผมเดินสวนเรรันไปอีกทางทันทีอย่างไม่ลังเล
หมับ!!
“จะไปไหนอ่ะ?”
“ก็ไปที่ชายทะเลอ่ะดิ จะอยู่ในป่าให้สัตว์มาลากไปกินหรือไงล่ะ!!”
“เหรอ ไปด้วยนะ” ใบหน้าสวยทำหน้าหวาดกลัวแล้วกวาดตามองไปทั่ว ผมที่เห็นแบบนั้นก็แสะยิ้มนิดหน่อยก่อนจะมองมือตตัวเองที่ถูกมือบางจับไว้แน่น ผมเดินตรงเข้าไปในป่าอีกฝั่งนึงเพราะจะได้รีบไปที่ชายทะเลเร็วๆ นี่ก็จะเริ่มมืดแล้วด้วยนะ ผมเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงคลื่นทะเลดังใกล้ๆ ก่อนที่ใบหน้าจะรับรู้ได้ถึงลมทะเลที่ปะทะกับใบหน้าของผม
“เย้!! เจอทะเลแล้ว” เรรันกระโดดกอดคอผมทันทีอย่างดีใจแต่ก็ต้องหยุดชะงักทันที ผมแสะยิ้มแล้วมองไปทั่วหาดก็เห็นแต่ความมืดมิด
“ซวยแล้วไง..มืดแบบนี้พวกทีมงานกลับไปแล้วแน่เลย?”
“จะ จริงเหรอ? ไม่จริงอ่ะ!!”
“นี่อย่าโวยวายได้ไหมว่ะ? เดี๋ยวพรุ่งนี้พวกนั้นก็ตามหาฉันเองอ่ะ”
“ตะ แต่จะนอนแบบนี้เหรอ..ฉันหิวด้วยนะ”
“แล้วไงว่ะ ฉันก็หิวเหมือนกัน..เธอหิวเป็นคนเดียวหรือไง!!” ผมนั่งลงกับทรายแล้วหยิบกล่องบุหรี่มาจุดดูดอย่างนิ่งๆ เออจริงสิ..ไฟแช็กก็มีต้องก่อไฟ ผมลุกขึ้นแล้วมองเศษกิ่งไม้มาโยนๆ ไว้ก่อนจะหันไปมองยัยเรรันที่นั่งชันเข่าอย่างไม่สนใจอะไรเลย
“นี่..กรุณาย้ายก้นลุกขึ้นมาช่วยฉันหาเศษไม้ได้ไหมว่ะ!!”
“หาทำไมล่ะ?”
“ก็ก่อไฟอ่ะดิ หรืออยากหนาวตาย..”
“….” เรรันที่ได้ฟังก็ทำหน้าหงุดหงิดแล้วเศษไม้มารวมๆ ก่อนที่ผมจะนั่งก่อนไฟอย่างชำนาญ จนกระทั่งไฟติดลุกโชนขึ้นมาทำให้เราพอมองอะไรได้มากขึ้น..ผมนั่งพิงขอนไม้อย่างสบายใจถึงจะหิวแต่มีบุหรี่ผมก็ไม่กลัวหรอกนะ
“โอ๊ยยย..หิวอ่ะ!!”
“….”
“นี่..ไม่คิดจะหาอะไรกินหรือไงอ่ะ?”
“แล้วมันมีอะไรให้กินปะละ” ผมหันไปมองค้อนยัยนั่นที่ถอนหายใจออกมาพร้อมกับกุมท้องตัวเอง ผมไม่สนหยิบบุหรี่ต่อแต่…
“ชิบแล้วไง”
“อะไร?”
“บุหรี่หมด”
“เหอะ แค่นี้ทำเป็นโวยวาย” เรรันเบ้ปากใส่ผมแต่ผมนี่สิ…ถ้าอยู่เฉยๆ แล้วไม่ได้ดูดบุหรี่ผมจะหงุดหงิดมากที่สุดเลยนะ เฮ้ออออ เวรชิบ!! ผมนั่งบิดไปมาอย่างหงุดหงิดทันทีพร้อมกับเกาหัวตัวเองอย่างแรง โอ๊ยยย..ผ่านไปกี่ชั่วโมงแล้วว่ะ!!
“นี่หยุดยุกยิกเป็นหนอนไชมะพร้าวสักทีได้ป่ะ น่ารำคาญ..คนยิ่งหิวๆ อยู่”
“เหอะเธอเองก็หุบปากสักทีเหอะพูดมากเป็นหมีกินรังแมลงวี่อยู่ได้ น่ารำคาญชิบหาย..คนยิ่งอยากๆ บุหรี่อยู่!!” ผมตะคอกยัยนั่นอย่างรำคาญใจ โหยย..ทำไมผมต้องซวยอะไรแบบนี้ด้วยว่ะ!!
ฟุ่บ!!
“อะไร!! โยนกิ่งไม้มาทำซากอะไรว่ะ!!”
“ก็ไม่มีบุหรี่ดูด..ก็ดูดกิ่งไม้ไปก่อนไง แก้ขัดได้” ยัยบ้านั่นแสะยิ้มให้ผมอย่างขำๆ เหอะเดี๋ยวเถอะยังไม่ได้เอาคืนตั้งแต่เรื่องที่มาแอบอ้างว่าผมเป็นผัวตัวเองเลยนะ!!”
“….”
“อ้าว..ไมไม่ดูดล่ะ”
“หึไม่อ่ะ ดูดกิ่งไม้มันไม่ได้รสชาติอะไรหรอก” ผมแสะยิ้มแล้วขยับตัวเองไปใกล้ๆ ร่างบางที่ขมวดคิ้วอย่างมึนงง ผมกวาดสายตามองไปทั่วใบหน้านวลแล้วมาหยุดที่เนินอกที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อเชิ้ต
“สู้ว่า..มาดูดอะไรสองก้อนตรงนี้ดีกว่า”
“!!!!”
“รสชาติคงจะดีมากกว่าดูดบุหรี่อีกนะ..หึๆ”
“อะ ไอ้..ลามกกกกก!!”
ผลัวะ!!
“โอ๊ยย!! ยัยบ้า!!” เรรันทุบไหล่ผมอย่างแรงก่อนจะเอามือปิดทรวงอกตัวเองแต่มีเหรอจะสู้แรงผมได้อ่ะ
“เถอะน่า สงเคราะห์ฉันหน่อย..อย่าดีแต่ไปยั่วผัวคนอื่นเขาเลย มาให้ผัวอย่างฉันดูดดีกว่า ม่ะ!!”
“จะบ้าเหรอ ฉันไม่ใช่เมียนายนะ!!”
“เหรอ แล้วเมื่อคืนหมาตัวไหนบอกไอ้หน้าเ**ยกนั่นว่าฉันเป็นผัวว่ะ!!”
“ก็..ฉันเอาตัวรอดอ่ะ”
“แล้วไง ให้มันมาด่าฉันว่าหน้า..หึย!! ไม่ต้องพูดมาก มาให้ฉันดูดเดี๋ยวนี้!!” ผมคว้าเอวบางไว้พร้อมกับแสะยิ้มทันทีอย่างเหนือกว่า เธอเอามือยันอกผมไว้พร้อมกับเบือนหน้าหนีทันที
“นะ นายมีนิ้ว? ดูนิ้วตัวเองไปสิ!!!”
“ก็บอกว่ามันไม่มีรสชาติ ดูดของเธอดีกว่า..น่าจะอร่อยกว่าเยอะ แถมยังจับได้ คลำได้ บีบได้และก็..เลียได้ด้วย”
“นะ อุ๊บ!!” ริมฝีปากผมประกบจูบเธอทันทีอย่างรุนแรงสอดแทรกลิ้นตัวเองเข้าไปกวัดเกี่ยวลิ้นบางอย่างชำนาญ มือของผมก็เริ่มไล่ไปตามไหล่นวลล้วงเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่จนไปถึงสองเต้าที่ผมพูดถึงก่อนจะบีบเบาๆ จนร่างบางแอ่นตัวขึ้นหาผมทันที ผมผละจูบออกมาไล่ไปตามซอกคอนวลทันที
“อื้อ..อย่านะ..ไอ้หน้าตาย!!”
“เหรอ แต่ร่างกายเธอไม่เป็นอย่างที่พูดนะ”
“นะ นี่..หยุด!!” มือบางผลักผมออกไปพร้อมกับขยับตัวหนีผมไปไกล ผมเค้นยิ้มแล้วมองเธอที่เอามือปิดทรวงอกตัวเอง
“ไอ้บ้า!!”
“หึเธอก็บ้าละว่ะ ประสาทไม่ดีด้วยมั้งที่ชอบ..ไปแย่งผัวชาวบ้านเขาอ่ะ!!”
“นี่!!”
“พอๆ ถ้าไม่อยากโดนดูดนมละก็ เงียบปากไปเลยฉันจะนอนแล้ว!!” ผมหันหลังแล้วหนุนหัวกับขอนไม้ ยัยบ้าเอ๋ย!! เพราะเธอคนเดียวแม่งทำให้ผมต้องมาเป็นแบบนี้อ่ะ..เหอะ
-----------------------------------------------------------------------------
ผมลืมตาขึ้นมาก็เห็นพระอาทิตย์กำลังขึ้นก่อนจะลุกขึ้นกวาดตามองไปทั่วก็ไปสะดุดกับร่างบางที่นอนขดตัวอยู่อย่างนิ่งๆ ผมลุกขึ้นบิดตัวไปมา ก่อนจะมองไฟที่ตอนนี้ดับไปแล้ว มีควันแบบนี้อาจจะทำให้ทีมงานที่กำลังตามหาอยู่เห็นก็ได้
“อือ..โอ๊ยย ปวดหลังจริง!!”
“หึนอนบนทราย ไม่ได้นอนบนปุยนุ่น!!”
“หือ?? นะ นาย!!”
“ทำไม!!” ยัยนั่นลุกขึ้นมามองผมอย่างตกใจ ก่อนจะปัดทรายตามตัวออกผมไม่สนมองไปที่ทะเลที่แสนไกล ว่าเมื่อไหร่เรือของทีมงานจะมาสักที..จนกระทั่งพระอาทิตย์เริ่มขึ้นมาให้แสงสว่างแล้วท้องทะเลก็ยังคงเงียบไม่มีวี่แววของเรือสักลำเลย
“หิว อยากกลับแล้วนะ..”
“นี่โวยวายแล้วได้อะไรว่ะ อยากกลับนักก็ว่ายน้ำไปดิ!!”
“จะว่ายได้ไงล่ะ พูดอะไรดูสถานการณ์บ้างดิ!!”
“เธอมากกว่ามั้ง ดูบ้างไม่ใช่เอาแต่โวยวาย..น่ารำคาญชิบ!!” ผมนั่งลงกอดเข่ามองไปที่ทะเลอย่างนิ่งๆ เสียงของยัยนั่นก็ยังคงบ่นไปมาจนผมขี้เกียจที่จะฟังแล้ว ภาวนาให้เครนขับเรือวนรอบเกาะก็แล้วกันจะได้เจอเร็วๆ
“โอ๊ยยย..ปวดท้องจัง”
“นี่บอกว่ารำคาญไงว่ะ!!”
“ปวด..” ผมหันไปมองเรรันก็พบว่าเธอนอนกุมท้องตัวเองอย่างปวดๆ เฮ้ย!! เป็นจริงเหรอว่ะ? ผมลุกขึ้นไปนั่งยองๆ มองเธอที่หน้าซีดจริงๆ หรือว่าไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อคืนก็เลยปวด..
“นี่..ใจเย็นนะ”
“….”
“เดี๋ยวคนของฉันต้องมาแน่ ทนหน่อย” ใบหน้าสวยพยักหน้ารับพร้อมกับกุมท้องตัวเองอยู่แบบนั้น ผมลุกขึ้นเดินไปที่ทะเลกวาดตามองหาเรือสักลำก็ไม่มี เฮ้อออ..
“คุณโจชัวครับบบบ!!”
“เอ๊ะ??”
“คุณโจชัว คุณเรรัน!!”
“เสียงเครนนี่หว่า? ฉันอยู่นี่โว๊ยยยย เครน!!!” ผมตะโกนเข้าไปในป่าก็เห็นเงาของคนประมาณสิบคนได้และผมก็ใจชื้นทันทีที่คนๆ นั้นคือเครนและลูกน้องผมกับทีมงานรวมเป็นสิบชีวิต
“คุณโจชัวปลอดภัยนะครับ”
“อือ เครนแกไปอุ้มเรรัน..แล้วกลับกัน”
“ครับ” เครนยื่นน้ำกับผ้าขนหนูมาให้ผมก่อนจะเดินไปอุ้มเรรันที่ตอนนี้รับน้ำไปดื่มอย่างหิวกระหาย เราทั้งหมดออกจากเกาะในเวลาต่อมา ผมก็กลับขึ้นมาที่ห้องพร้อมกับเรรันที่ผู้จัดการพยุงขึ้นมา
“จะพักที่นี่ต่อก็ได้นะ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดฉันออกเอง..พักให้กายก่อนแล้วค่อยกลับก็แล้วกัน”
“ขอบคุณค่ะคุณโจชัว..ป่ะน้องรัน พักก่อนนะคะ” เธอมองผมอย่างนิ่งๆ แล้วเดินเข้าห้องไป ส่วนผมก็จะพักเหมือนกันเพราะเย็นนี้ก็ต้องรีบกลับ..เฮ้อออ!!
- Writer
