บทที่7
1376 Words
Jochou Talk : วันนี้ผมกำลังประชุมเรื่องยอดขายหนังสือที่มีภาพหน้าปกเป็นรูปของเรรันที่ถ่ายด้วยชุดว่ายน้ำพร้อมกับนายแบบฝรั่งซึ่งผลเกินคาดนะ ยอดขายพุ่งทะลุเกือบสามล้านเล่ม ซึ่งทำให้ผมรู่สึกดีสุดๆ เลยสั่งให้หนังสือฉบับต่อไปเรียกเรรันมาขึ้นปกตามเดิม หลังจากวันนั้นที่เธอยั่วผม บอกตรงๆ ผมเฉยมากนะ..แต่ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมรู้สึกเหมือนเอไม่เคยผ่านผู้ชายหรือแกล้งทำเป็นไร้เดียงสา เพราะเธอดูแรงขนาดนั้น แถมยังยั่วผมด้วยท่าทีที่ไม่เขินอาย..แต่ทำไมพอถึงเวลาที่ผมจะทำเธอบ้าง เธอกลับบ่ายเบี่ยงทำเหมือนไม่เคยเจออะไรแบบนี้ ผู้หญิงอย่างเรรันคงจะผ่านมาเยอะจนด้านชาแล้วมั้ง แต่ก็แค่แกล้งไม่อยากให้ผมทำอะไรเธอเพราะเธอจะได้เก็บไว้ยั่วเซฟ และแน่นอนผมไม่มีทางยอมเด็ดขาด ผมเซ็นเอกสารอย่างเงียบๆ ก่อนที่เลขาหน้าห้องผมจะบอกว่าเรรันมาขอพบ ผมเลยบอกให้เธอเข้ามา ผมมองประตูที่เปิดออกก็เห็นร่างบางที่เดินเข้ามาด้วยชุดกระโปรงสั้นสีดำกับเสื้อสายเดี่ยวเอวลอยสีแดงที่เผยช่วงอกที่ใหญ่โตของเธอ จนผมที่เห็นแทบจะกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“มีอะไร?”
“ก็มารับเช็คเงินสดนะสิ งานเสร็จแล้วจะไม่ให้เงินค่าจ้างหรือไง?” เธอนั่งไขว่ห้างแล้วมองผมด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
“หึรอแป๊บ” ผมหยิบเช็คเงินสดที่เซ็นไว้เรียบร้อยแล้วมายื่นให้เธอแต่ก็ชักออกจนยัยนี่มองผมอย่างโมโห
“อะไรของนายอีกอ่ะ!!”
“เซ็นสัญญาต่อกับหนังสือฉันยัง?”
“อือ เซ็นแล้วฉันเซ็นเดือนต่อเดือนย่ะ..เอามาฉันจะรีบไป”
“ไปไหน?”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับนายล่ะ?” เธอยังคงคว้าเช็คจากมือผมแต่ผมก็ไม่ให้ลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาพร้อมกับเอาเช็คใส่กระเป๋าเสื้อไว้จนเธองง
“ตอบ..ไม่งั้นก็ไม่ต้องเอาเงิน”
“นี่!! เฮ้อออ..ฉันจะไปเที่ยวพอใจยัง”
“ที่ไหน?”
“นี่นายเป็นพ่อฉันเหรอตาบ้า!!” ผมไม่สนเพราะต้องรู้ให้ได้ว่ายัยนี่จะไปยั่วเซฟหรือเปล่า เรรันกระทืบเท้าเดินมาตรงหน้าผมแล้วพยายามเอาเช็คที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อผมออกทันที
“เอามานะ นี่มันเงินฉันนะ!!”
“ตอบมาก่อนดิ..”
“ไม่!! มันเรื่องส่วนตัวของฉัน เอาเงินมา” เธอยังคงค้นตัวผมอยู่แบบนั้นแต่มีเหรอจะสู้ผมได้อ่ะ..ผมเอี้ยวตัวหลบทำให้เธอเสียหลักทันที
“ว๊ายย!!”
ตุ้บ!! ร่างบางล้มทับผมทันทีพร้อมกับใบหน้าสวยที่กวาดตามองผมไปทั่ว สายตาผมเลื่อนต่ำไปที่ทรวงอกอวบ ให้ตายเหอะ!! ผมกลายเป็นคนหื่นกามตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย ใบหน้าของเราสองคนสบตากันก่อนที่จะเป็นอะไรไม่รู้พาให้เราโน้มใบหน้าประกบจูบกันอย่างโหยหา ผมแลกลิ้นร้อนๆ กับลิ้นบางที่กอดคอผมแน่น มือผมประคองเอวบางให้คร่อมผมไว้แล้วเลื่อนมือไปบีบทรวงอกอวบอย่างเบาๆ จนได้ยินเสียงครางออกมาจากลำคอก่อนที่เธอจะผละออกจากตัวผมทันทีพร้อมกับชูเช็คในมืออย่างยิ้มๆ
“อะ เฮ้ยย..”
“ไปนะ บาย..” เรรันโบกมือให้ผมแล้วเดินนวยนาดออกไป ส่วนผมก็ได้แต่ลูบริมฝีปากตัวเองอย่างนิ่งๆ ร้ายนักนะยัยตัวแสบ!! และเย็นนี้ผมก็มานั่งที่ร้านกาแฟของมินญาที่วันนี้เธอก็ยังคงยิ้มแย้มอยู่ทุกวัน
“พี่โจมาทุกวันไม่เบื่อเหรอค่ะ?”
“ไม่นี่ครับ ไม่เห็นเบื่อเลย” แค่พี่ได้เห็นเธอก็ไม่มีวันเบื่อหรอกมินญา..ผมได้แต่พูดในใจ มินญาวางจานเค้กลงแล้วนั่งลงข้างๆ ผมทันที
“ลองสิค่ะ มินอ่ะลองทำนะคะ..”
“หึมินเห็นพี่เป็นหนูทดลองหรือไงครับ?”
“เปล่านะคะ มินแค่..”
“ล้อเล่นนะครับ นี่แสดงว่าเพิ่งแต่งหน้าเค้กแน่ๆ เลยใช่ไหมเนี้ย?” ผมมองใบหน้าหวานที่เลอะครีมเค้กอยู่ตรงแก้ม มินญาขมวดคิ้วแล้วมองผมอย่างสงสัย
“รู้ได้ไงค่ะเนี้ย..”
“ก็แก้มมินอ่ะเลอะนี่ครับ”
“จะ จริงเหรอค่ะ!!” มินญาทำหน้าตกใจแล้วใช้มือป้ายไปมาจนครีมยิ่งเลอะไปใหญ่ ผมยิ้มแล้วจับมือบางไว้ก่อนจะใช้นิ้วโป้งไล่ไปตามแก้มนวลเบาๆ จนมินญาสบตาผมอย่างยิ้มๆ
“ขอบคุณค่ะ มินเนี้ยแย่จัง”
“แย่อะไรครับ ทำเค้กก็ต้องเลอะครีม..ไม่เห็นแปลกเลยนะ” ผมกวาดตามองใบหน้าหวานอย่างยิ้มๆ พร้อมกับยังคงใช้นิ้วโป้งไล่ไปตามแก้มนวลอย่างเบามือ ผมมองสบตากับมินญาที่ยิ้มให้ก่อนจะโน้มใบหน้าไปใกล้ๆ เธอที่ทำหน้าตกใจ
“ทำอะไรโจ!!!”
เฮือก!! ผมสะดุ้งทันทีแล้วหันไปมองเซฟที่เดินตรงเข้ามาด้วยสีหน้านิ่งๆ พร้อมกับใช้ปืนจ่อที่หัวผมทันที
“พะ พี่เซฟค่ะ..จะทำอะไร”
“ถามว่าเมื่อกี้ทำอะไรเมียฉัน!!”
“พี่เซฟค่ะ พี่โจแค่เช็ดครีมเค้กที่ติดแก้มให้มินค่ะ พี่เซฟเก็บปืนนะ ไม่งั้นมินจะโกธรจริงๆ ด้วย” เซฟที่ได้ฟังก็เก็บปืนทันทีก่อนจะนั่งลงแล้วหอมแก้มมินญาที่ทำหน้างอนๆ อยู่
“ก็พี่…”
“ไม่ต้องเลยค่ะ พี่เซฟคิดว่าพี่โจจะทำอะไรมินค่ะ พี่โจเป็นเพื่อนพี่นะ..พี่โจก็เป็นพี่ชายมิน ถ้าพี่เซฟทำแบบนี้กับพี่โจอีก มินจะโกธรจิรงๆ ด้วย” ผมที่ได้ฟังก็ก้มหน้าลงอย่างนิ่งๆ พี่ชาย? หึได้ แค่นี้จริงๆ สินะ
“เฮ้ออ..ครับๆ เฮ้ยโจขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไร ถ้าไงแล้วเจอกัน..พี่กลับก่อนนะ”
“เดี๋ยวสิค่ะพี่โจ เอาเค้กกลับไปทานด้วย” มินญายื่นกล่องเค้กให้ผม ซึ่งผมก็รับไว้พร้อมกับเดินออกจากร้านทันทีก่อนจะมุ่งตรงกลับคอนโดก็เจอกับคู่ขาของผมที่กำลังยืนรออยู่
“ไดน่า..”
“คิดถึงคุณจัง ไงค่ะคืนนี้” ผมมองเธอที่กอดคอผมแน่นก่อนจะพากันเข้าห้องไป ผมวางกล่องเค้กไว้ที่โซฟาแล้วซุกไซ้ซอกคอของไดน่าที่เป็นพริตตี้ที่โชว์รูมของริว เราสองคนกอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่บนเตียงโดยที่ร่างกายเปลือยเปล่าแล้ว ผมสอดแทรกความเป็นชายของตัวเองเข้าไปแล้วขยับเข้าออกอย่างรุนแรง แต่ดันนึกถึงใบหน้าของมินญายิ่งคิดผมก็ยิ่งถาโถมร่างกายตัวเองเข้ากับไดน่าอย่างรุนแรง
“อ๊ะส์ อ๊ะส์ๆๆ มะ มิน..ซี๊ดดดด มิน ขะ ของพี่!!!”
พั่บๆๆๆ!!! ผมซอยสะโพกอย่างรุนแรงและรวดเร็วพร้อมกับมองใบหน้าของมินญาที่กำลังนอนมองผมด้วยสายตายั่วยวน ผมยิ้มแล้วระดมจูบไปตามซอกคอหอมแล้วกระแทกๆ อย่างรุนแรงพร้อมกับฟังเสียงครางของมินญา
“อ๊ะส์ๆๆ..จะ โจ แรงไปแล้ว อ๊า อ๊ะส์ๆๆ!! เสียงหวานดังขึ้นยิ่งเพิ่มแรงให้ผมถาโถมเข้าใส่ไม่ยั้งก่อนจะกระแทกๆ ก่อนจะกระตุกเกร็งทันที ผมหอบหายใจอย่างหนักแล้วก้มมองร่างบางที่ไม่ใช่มินญาแต่เป็น..ไดน่าที่สลบไปแล้ว ผมถอดแก่นกายออกแล้วดึงถุงยางอนามัยออกแล้วโยนทิ้งถังขยะไป แล้วหยิบผ้าขนหนูมาพันเอวก่อนจะหยิบบุหรี่มาจุดดูดแล้วเดินออกจากห้อง ผมมองกล่องเค้กแล้วกุมหัวตัวเองอย่างเครียดๆ
“นี่กูเป็นบ้าอะไรว่ะ!! เมียเพื่อนนะเว้ย..ไอ้เวรโจมึงบ้าหรือเปล่า” ผมดูดบุหรี่จนหมดม้วนแล้วมองเค้กที่ถูกแต่งหน้าอย่างสวยงาม ก่อนจะตักกินอย่างอร่อยเพราะเพิ่งใช้พลังงานไปอย่างหนัก เหอะ เลิกบ้าสักที..อย่างแกก็ได้แค่เป็นห่วงอยู่ห่างๆ ก็เท่านั้นอ่ะ!!
- Writer
