Üzüldüm, kırıldım. Sesimi kimse duymadıktan sonra bir faydası yoktu. Pamuk ipliğine bağlı bir aşk hayatım vardı. Boşa kürek sallıyor gibi hissediyordum. Araf ile sürekli başa dönmekten yorulmuştum. Merdivenden çıkıyorduk. Ortasına geldiğimizde Araf iniyordu. Beni orada tek başına bırakıyordu.
Araf’ın hışımla evden gitmesinin ardından bir hafta geçmişti. Kendimi daha iyi hissediyordum ama ruhen çok kötüydüm. İyi olmam için bir sebep yoktu. Araf, yine eskisi gibi Afra ile vakit geçirip onu dış kapıda bırakıp gidiyordu. Afra gelip günlerini bana anlatırken beni sorduğunu söylüyordu.
Hatta, en çok beni ve onu sevdiğini söylemiş ona. Buna kaç saat ağladığımı bilmiyordum. Gözlerim kan çanağına dönmüştü. Afra da Araf’a benim hep ağladığımı ve üzgün olduğumu bahsetmiş. Bir gece bana mesaj gönd
