Araf bitik bir hâldeydi. Nasıl olmasın ki? Ayaz bu durumdayken nasıl olmasın? Mutluluk bizi teğet geçiyordu. Tam anlamıyla mutlu olamıyorduk. Neyin bedelini ödüyorduk biz? Neyin günahıydı bu? Araf'ın evine gelmiştik. Gelmiştik ama Araf ruh gibiydi. Oturuyordu, ama sanki burada değil gibiydi. İlk defa böyle olmuyordu ama ilk defa kardeşinden darbe yemesiydi.
Ben hemen yanındaydım. Ama yetmiyordum işte. Acısını dindirmek istedim ama benim kalbim daha çok acıyordu. Araf "En kötüsü ne biliyor musun? Mutlu olamamak! Şu boktan dünyada ne zaman mutlu olsam onu benden çalıyorlar,” dedi.
Sesi sitem yüklüydü. Bu sitem kendine değil, yaşadıklarınaydı. Mutlu olmak belki de bize çok uzaktı. Ama onu yakalasak da ellerimizden uçup gidiyordu. Araf bakışlarını karışık desenli halıdan kaldırdı. Direkt b
