Birinin değeri onu kaybettiğinde anlaşılıyordu. Kaybetmeden ne hissettiğini anlamıyordun. Onu kaybettiğinde anlıyordun, hayatında ondan başkası sana haram. Onun tek başına dünyaları verebileceğini, onun saçının tek teline zarar gelmesiyle dünyaları yıkabileceğini…
Her şey kaybedilince değer kazanılıyordu. Keşke kaybetmeden de değeri anlaşılabilse. Fakat insanoğlu çiğ süt emmiştir. Tecrübe ettiği bir şey bile olsa yine yapardı. Tekrar tekrar yanlışlara sürüklenir, yine yapardı. Araf da sürekli yanlışlara sürüklenip bana aykırı davranıyordu.
Bir öyleydi bir böyle. Hercai gibiydi. Ne yapacağını kestiremiyordum. Ben ise ortada kalmış bir kuş. Kanatlarımı ne yöne hareket ettirebileceğimi bilmeyen, çaresizce bekleyen… Ne yöne gitsem arada büyük bir araf…
Ben, artık ne yapacağımı bilmeyen bir
