Toxic Love สัมพันธ์ร้ายกลายรัก

Chapter 15

ตฤณพาดาหวันกลับมาที่คอนโดของเขาใจกลางเมือง ในกรุงเทพฯเขามีทั้งบ้านและคอนโดหลายที่ บางที่ก็ปล่อยให้เช่าแล้วแต่จะสร้างรายได้อะไรจากมัน ดาหวันสะพายกระเป๋าเป้เดินตามเขาเข้าไปถึงในห้องนอนก่อนจะมีสีหน้าที่สลดลงเมื่อตัวเองกลับมาอยู่จุดเดิมอีกแล้ว

"ทำไมทำหน้าแบบนั้น เฮียมารับกลับบ้านนะทำเหมือนไม่อยากกลับอย่างนั้นแหละ"

"ถ้ามันไม่มีเรื่องนั้นดาหวันก็ไม่เป็นแบบนี้หรอกค่ะ"

หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงเบาวางกระเป๋าลงบนเตียงก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มที่ตอนนี้ขยับเข้ามาใกล้เธอก่อนจะดึงหญิงสาวเข้ามาแนบอก

"เรื่องนั้นที่ว่ามันคือเรื่องอะไร"

"ช่างมันเถอะดาหวันเป็นของตายไม่ใช่เหรอคะ เฮียอยากจะทำอะไรก็ทำสิ"

"ทำแน่ไม่ต้องห่วง รู้มั้ยว่าเราอ่ะทำเฮียคลั่งมากเลยนะที่แอบหนีออกมาแบบนี้ ดีนะที่ยอมกลับดีๆไม่งั้นมีเรื่องกันแน่"

หญิงสาวไม่ตอบโต้เพราะเธอทำผิดจริงที่หนีออกมาแบบนี้ เธออยากจะถามตรงๆว่าเขามีผู้หญิงที่ชื่อน้ำชาอยู่แล้วทำไมถึงมายุ่งวุ่นวายกับเธออีก แต่เขาคงไม่ยอมตอบและคงอยากจะเก็บไว้ทั้งสองคน ผู้หญิงคนนั้นคือคนที่เขารักส่วนเธอเป็นของตายที่เขาเอาไว้แค่ระบายความอยากเท่านั้น

"ค่ะ งั้นหนูไปอาบน้ำนะคะ"

"อาบด้วยกันสิแล้วเดี๋ยวมานอนด้วยกัน"

เขาอมยิ้มเจ้าเล่ห์อุ้มหญิงสาวเข้าไปในห้องน้ำ ถอดเสื้อผ้าให้เธอจนเปลือยเปล่าก่อนจะอุ้มไปแช่ลงในอ่าง ดาหวันมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่าทำไมเขาถึงไม่สนใจไม่แคร์ความรู้สึกของเธอบ้างเลย ทั้งที่เธอแคร์เขามาตลอดและยอมเขาทุกอย่าง

"อุ่นมั้ยหรืออยากให้อุ่นกว่านี้"

"แค่นี้ก็ได้ค่ะ เฮียไม่อาบเหรอคะ"

"อาบสิรอน้ำมันเต็มก่อน"

เขาลูบผมหญิงสาวอย่างเอ็นดูลุกขึ้นเข้ามานั่งลงในอ่างกับหญิงสาว ดาหวันกอดเอวชายหนุ่มใบหน้าสวยซบลงกับไหล่กว้าง เธอคิดถึงอ้อมกอดนี้มากถึงแม้จะรู้ดีว่ามันไม่ใช่ของเธอคนเดียวก็เถอะ

"เป็นอะไรอ้อนอะไรเรา"

"เปล่าค่ะ เฮียให้ดาหวันนวดให้มั้ยคะ"

"ไม่ต้องหรอกเราอ่ะอาบน้ำเถอะ จะได้ไปทำอย่างอื่นกันต่อ"

เขายิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ลูบไล้หญิงสาวอย่างโหยหาเพระเขาไม่ได้นอนกอดเธอหลายคืนแล้ว ดาหวันจ้องชายหนุ่มตาใสแป๋วและนั่นทำให้เขาถึงกับควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่อยู่

"อย่ามองแบบนั้น"

"ทำไมเหรอคะ มองแล้วมันทำไมเหรอ..."

พูดเพียงแค่นั้นเธอก็ถูกชายหนุ่มดึงเข้ามาจูบอย่างดูดดื่ม ดาหวันหลับตาลงรับสัมผัสของชายหนุ่มและปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอต้องการเขามากเหมือนกัน จากในห้องน้ำมาต่อกันในห้องนอนทุกอย่างทั้งสองคนเต็มใจด้วยกันทั้งคู่ ดาหวันร้องครางออกมาเสียงหวานเธอไม่เคยปฏิเสธเขาได้เลยและถ้าเขาต้องการเธอก็ยอมตลอด

"เฮียคิดถึงดาหวันมากเลยรู้มั้ย ต่อจากนี้ห้ามดื้อกับเฮียอีกเข้าใจมั้ย"

ดาหวันไม่ตอบและไม่รับปากชายหนุ่ม เธอยังลังเลกับเขาและอาจจะต้องใช้เวลาตัดสินใจหน่อย และถ้าเธอยอมกลับไปกับเขาที่บ้านก็ต้องยอมเป็นของตายที่เขาอยากได้เมื่อไหร่ก็มาหาพอเขาเบื่อก็ไปเหมือนคนไร้ค่าคนหนึ่ง...

เช้าวันต่อมา...

ดาหวันเงยหน้ามองชายหนุ่มด้วยแววตาเป็นกังวล เธอกำลังคิดว่าเธอจะเอายังไงดีและเมื่อนึกไปถึงคำพูดของคุณหญิงเหมือนท่านรู้แล้วว่าเธอกับเฮียตฤณมีความสัมพันธ์แบบไหนและท่านก็บอกว่าเธอต้องสู้อย่าไปยอมเขาต้องแข็งใส่ เอาจริงให้กลับไปที่บ้านเธอก็รู้สึกอายมากยิ่งมีคนรู้เธอยิ่งอายไม่กล้าสู้หน้าคนอื่น และในที่สุดเธอก็ตัดสินใจได้แล้วว่าเธอควรจะทำในสิ่งที่สมควรทำที่สุด

ดาหวันลุกขึ้นเดินออกจากเตียงเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อยพยายามทำเสียงให้เบาที่สุดจะได้ หยิบกระเป๋ามาสะพายไว้ข้างหลังก่อนจะเดินมานั่งลงข้างเตียงที่มีชายหนุ่มนอนหลับอยู่อย่างสบายตัว

"หนูยอมเฮียมามากแล้วค่ะต่อจากนี้หนูจะไม่ยอมเฮียอีก เฮียปล่อยหนูไปใช้ชีวิตของตัวเองเถอะนะคะหวังว่าเฮียจะเข้าใจในทางที่หนูเลือก ถ้าต้องไปเป็นของตายของใครดาหวันยอมเดินออกไปเองดีกว่า ลาก่อนค่ะ"

หญิงสาวยื่นมือไปจับแก้มชายหนุ่มไว้ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นโดยที่ตฤณไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยว่าตอนนี้ผู้หญิงที่เขาเพิ่งตามกลับมาได้เธอหายออกไปเขาอีกแล้ว

ดาหวันเดินลงมาจากคอนโดของชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์กดโทรไปหาคุณจากัวร์ เธอตัดสินใจได้แล้วว่าจะไปทำงานกับเขาถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่สิ่งที่ชอบแต่มันทำแล้วได้เงินและเป็นหนทางเดียวที่จะหนีจากเฮียตฤณได้

"คุณจากัวร์สวัสดีค่ะ ดาหวันนะคะ"

(คุณดาหวันผมดีใจนะที่คุณโทรมา แบบนี้แสดงว่ายอมมาเป็นดาราในสังกัดของผมใช่มั้ย)

จากัวร์ยิ้มออกมาอย่างดีใจที่เธอยอมมาทำงานกับเขา ปกติเขาไม่ได้เลือกดาราเข้าสังกัดเองจะมีผู้ช่วยและคนอื่นๆจัดการให้ แต่ของดาหวันเป็นกรณีพิเศษเพราะเขาบังเอิญเจอและถูกใจจึงเลือกที่จะเสนองานให้

"ดาหวันจะเป็นเด็กในสังกัดของคุณจากัวร์ค่ะ ให้ทำอะไรก็ได้ค่ะดาหวันไม่เกี่ยงงานหรอก"

(ได้ครับแล้วจะมาคุยรายละเอียดงานกันตอนไหนดี)

"สะดวกตอนนี้มั้ยคะคือดาหวันไม่มีที่ไปแล้วค่ะ ไม่มีเงินไม่มีบ้านไม่มีที่ไปค่ะ คุณจากัวร์ให้ดาหวันไปนอนที่ตึกของคุณได้มั้ยคะดาหวันนอนง่ายไม่เรื่องมากหรอกค่ะ"

เธอเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน ถ้าเขาไม่ช่วยเธอคงจะโดนเฮียตฤณพากลับไปอีก และคราวนี้เขาคงไม่ปล่อยให้เธอหนีได้อีกเป็นครั้งที่สาม

(โธ่เอ้ยจะนอนทำไมที่ตึกครับ เอางี้เดี๋ยวผมไปรับคุณดีกว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนพอจะรู้มั้ย)

ดาหวันมองซ้ายมองขวาก่อนจะเห็นป้ายคอนโดที่มีชื่อตัวให้ติดอยู่

"อยู่คอนโดเพชรลัดดาค่ะ"

(ผมรู้จักคอนโดหรูใจกลางเมือง ว่าแต่ไปทำอะไรที่นั่นครับ)

ดาหวันอ้ำอึ้งไม่กล้าบอกว่าเธอมานอนกับเฮียตฤณที่นี่ เธอพยายามหาข้อแก้ตัวก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย

"เดินไปเรื่อยๆจนหลงเลยค่ะแล้วก็มาโผล่ตรงนี้"

(เดินไกลมากเลยนะครับเมื่อวานไปส่งที่คาเฟ่เดินมาถึงที่นี่คงจะเหนื่อยน่าดู เอางี้แล้วกันเดี๋ยวดาหวันไปหาคาเฟ่ใกล้ๆแถวนั้นนั่งก่อน แล้วส่งโลเคชั่นมาผมจะไปรับตอนนี้เลย)

"ได้ค่ะขอบคุณมากนะคะคุณจากัวร์ ขอบคุณจริงๆค่ะ"

ดาหวันยิ้มออกมาอย่างดีใจที่จะได้ทำงานหาเงินด้วยตัวเองได้ อย่างน้อยก็ไม่ต้องไปอยู่เป็นตัวสำรองของใคร อีกอยากเขามีเจ้าของแล้วเธอควรจะถอยออกมาและใช้ชีวิตของตัวเอง...