ซินเอ๋อร์รู้สึกอยากทุบหัวตัวเองแรงๆ นางไม่น่าไปพูดเรื่องผีสางกับหมิ่นซูปี้เลย แม่สาวใช้สติแตกผู้นี้กลัวผีจนหัวหด กว่านางจะตะล่อมได้ก็ผ่านไปเกือบสองเค่อ
“เจ้าอยากให้ข้าช่วยสิ่งใด หากไม่ผิดกฎหมายและมิใช่การฆ่าคนข้าจะช่วย” หมิ่นซูปี้ยังมีดีอยู่บ้างที่เป็นคนซื่อที่คบค้าสมาคมด้วยง่าย ซินเอ๋อร์เงยหน้ามองขื่อคานแล้วไม่เห็นเงาดำในเรือนเหวินเต๋อจึงรีบบอกสหาย “เจ้าพาข้าเข้าไปในห้องนายท่านเร็วเข้า ข้าทำของหล่นไว้ที่นั่น”
หมิ่นซูปี้พยุงซินเอ๋อร์เข้าไปถึงเตียงนางก็ชี้ที่ซอกข้างๆ “กระเป๋าข้าหล่นอยู่ในนั้น” สาวใช้หน้ากลมแป้นหันมาถลึงตาใส่ซินเอ๋อร์คล้ายจะตะคอกถามถึงความสัมพันธ์ระหว่างนายท่านกับซินเอ๋อร์ “มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ นะ ซูปี้”
“เอาเถอะๆ นั่นเป็นเรื่องของเจ้ากับนายท่าน ข้าไม่ถามอีกก็ได้” หมิ่นซูปี้คิดว่าซินเอ๋อร์อาจจะอายจึงไม่กล้ายอมรับ แต่ก
