ซินเอ๋อร์คาดผิดที่นางคิดว่าจะได้เข้าใกล้เขาได้ง่ายๆ นายท่านจินผู้นี้หลังจากที่สอบสวนและปล่อยให้นางกินข้าวจนอิ่มหนำแล้วเขาก็กลับเข้าห้องหนังสือหายเงียบไปตลอดบ่าย ส่วนนางก็ต้องทำความสะอาดห้องโถงด้านนอกกับหมิ่นซูปี้เหมือนเดิม
“เจ้าเป็นไงบ้าง? ข้าได้ยินว่าเจ้าปีนขึ้นเตียงนายท่านนึกว่าเจ้าจะโดนโบยจนตายเสียแล้ว” สีหน้าของหมิ่นซูปี้ดูหวาดหวั่นเมื่อหิ้วถังน้ำมาพบหน้านาง
“ข้ามิได้ปีนขึ้นไปสักหน่อย ข้าถูกคนร้ายจับมาทิ้งไว้ในห้องนายท่านต่างหาก” ซินเอ๋อร์คิดว่านางต้องยืนกรานเป็นกระต่ายขาเดียวเอาไว้ ขืนไปยอมรับว่าตนเองปีนเข้าห้องนายท่านเห็นทีคงตายสถานเดียว
“อ้อ! ข้าจะได้ไปเล่าให้พวกที่โรงครัวฟังถูก พ่อครัวถานพอได้ยินว่าเจ้าถูกจับได้บนเตียงนายท่านถึงกับร้องไห้โฮ พวกข้าปลอบใจอยู่ตั้งนาน”
“ข้าไม่เป็นไร แค่นายท่านสั่งให้อยู่ในเรือนเหวินเต๋อห้
