บทที่12
ในตอนเช้าฟางเหนียงและไห่ฮวนก็ทำอย่างที่คิด พวกเขาออกจากบ้านเร็วกว่าปกติเพื่อขึ้นไปบนเขา กับดักของไห่ฮวนเป็นเพียงแค่ตาข่ายเท่านั้น เพราะหากคนเดินไม่ระวังแล้วเผลอไปติดก็จะได้ไม่เป็นอันตราย เขาหวังแค่ต้องการดักจับสัตว์เล็กเพียงเท่านั้น หากมีคนที่เข้ามาหาของป่าพลาดโดนกับดักเหล่านี้เข้าก็สามารถแกะออกได้ด้วยตัวเอง
“นี่ไม่ได้เข้าไปลึกอย่างที่คิดเลยนะ” ฟางเหนียงพูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเดินเข้ามาเพียงไม่นานก็ถึงจุดหมายแล้ว เธอคิดว่าการล่าสัตว์จะต้องเข้าไปในป่าลึก ๆ ซะอีก
“คนใช้ชีวิตมีกลิ่นอาหาร และยังทิ้งเศษนั่นนี่สัตว์ป่าได้กลิ่นก็ออกมาน่ะ” ไห่ฮวนบอกพร้อมทั้งสองมือก็ผูกเชือกไปด้วย
ฟางเหนียงอมยิ้มมองชายหนุ่มด้วยความพอใจ เธอคิดถูกแล้วจริง ๆ ที่เหลือนี่ก็ขึ้นอยู่กับว่าทางเลือกใหม่ของเธอมันจะดีกว่าไหมก็เท่านั้น แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็จะพยายามทำให้ดีที่สุด ไม่อยากต้องมีจุดจบตายเดียวดายเพียงลำพัง
