เทวินทร์ในชุดสูทสีเทาควันบุหรี่นั่งเอนกายเหยียดยาวบนโซฟารับแขกภายในห้องทำงานด้วยท่าทางซังกะตาย ทำเอาดนุรุจที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาถึงกับชะงักกึก ยิ่งเห็นดวงหน้าบอกบุญไม่รับระคนอิดโรยจนมองเห็นรอยดำคล้ำใต้ดวงตาได้ชัดเจนราวกับอดนอนมาหลายคืนแล้ว ก็อดถามเป็นด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
“เป็นอะไรไปกาย ไม่สบายหรือเปล่า”
คนถูกทักว่าไม่สบายค่อยๆ หยัดกายนั่งตัวตรง ขยับตัวให้คนเป็นพี่ที่เดินเข้ามานั่งลงข้างๆ นอกจากจะไม่ตอบคำถามแล้ว ยังเปรยขึ้นเหมือนรำพึงกับตัวเอง
“ทำไมผู้หญิงถึงเป็นเพศที่เข้าใจยากนัก หรือเล่นตัวเพื่อเรียกร้องความสนใจกันแน่”
หนุ่มผู้พี่มองหน้าน้องชายอย่างไม่เชื่อหูกับสิ่งที่ได้ยิน อดแปลกใจไม่ได้ ร้อยวันพันปีไม่เคยได้ยินอีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้มาก่อน เพราะแม้จะอยู่คนละทวีปแต่ก็ติดต่อกันเสมอ
“คนอย่างแกนี่นะพูดว่าไม่เข้าใจเรื่องผู้หญิง พี่หูฝาดไปหรือเปล่าวะ”
คนถูกถามไม่ตอบอีกตามเคย ทว
