เจ้าของใบหน้าสวยราวกับผู้หญิงเห็นรุ่นพี่ที่เขาเคยสนิทสนมด้วยสมัยอยู่ต่างประเทศตั้งแต่เดินเข้ามาในร้านแล้ว เพราะโต๊ะของอีกฝ่ายแม้จะอยู่ด้านใน แต่ธนะวิทย์ก็นั่งหันหน้ามาทางหน้าร้าน เขาจึงมองเห็นได้อย่างชัดเจน ส่วนหญิงสาวนัยน์ตาวาววับที่กำลังจับจ้องเขาอยู่ในขณะนี้ เพียงเห็นแค่ด้านหลังเขาก็จดจำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แม้กระทั่งด้านหลังเขาก็ยังอุตส่าห์จำได้อีก
แล้วเหตุใดเธอจึงมานั่งอยู่กับรุ่นพี่ของเขา ชายหนุ่มถามตัวเองด้วยความรู้สึกกึ่งหงุดหงิด
“อ้าว...กาย ดีใจจริงๆ ที่ได้เจอ นั่งด้วยกันเลยดีไหม” ธนะวิทย์ลุกขึ้นยืนทักทายชายหนุ่มรุ่นน้องด้วยสีหน้าท่าทางดีใจ “เราสองคนไม่ได้เจอกันกี่ปีแล้ว วันนี้พี่ขอเป็นเจ้ามือแล้วกัน”
เทวินทร์ยิ้มกว้างเมื่อเจอคำถามรัวเร็วจากชายหนุ่มรุ่นพี่
“ประมาณสองปีได้มั้งครับ” ตอบแล้วก็ทรุดนั่งลงข้างๆ คนถามพลางจ้องไปยังคนหน้างอที่นั่งอยู่ตรงข้าม
