สวนดำรงศักดิ์ จังหวัดจันทบุรี
“เฮ้อ ทำไมวันนี้ถึงได้ร้อนอบอ้าวนักนะ อากาศแบบนี้เดี๋ยวฝนตกแน่นอน”
เสียงบ่นพึมพำดังมาจากหญิงสาวร่างสูงโปร่ง หน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพรา ดวงตากลมดำวาวระยับ พลางแหงนขึ้นมองท้องฟ้า และก็เป็นไปตามที่บ่น เพราะไม่นานฝนก็เทลงมาอย่างหนักพร้อมกับเสียงฟ้าร้องครืนๆ
“น้ำ ขึ้นบ้านมากินข้าวได้แล้ว”
เสียงเรียกดังกล่าวทำเอาคนกำลังเพลิดเพลินกับการจ้องมองสายฝนถึงกับกับสะดุ้งเฮือก นึกขำว่าขนาดเสียงของฝนที่กำลังตกกระหน่ำรวมทั้งเสียงของฟ้าที่ร้องอยู่ครืนครันก็ไม่ใช่ดังค่อยๆ แต่ก็ยังต้องพ่ายแพ้ต่อเสียงตะเบ็งของผู้เป็นยาย
“จ้ะยาย” อรุณรัศมีขานรับเสียงดังไม่แพ้กัน เด้งตัวลุกขึ้นจากเปลที่นอนเอ้อระเหยอยู่ใต้ถุนบ้าน แล้วเดินขึ้นบันไดเข้าไปในครัว ตรงไปยังโต๊ะกินข้าวที่นางนวลปรางกับอารยานั่งรอกินข้าวอยู่
“ไปเผลอนอนหลับมาอีกละสิท่า” หญิงชราเอ่ยถาม มองเด็กหญิงที่นางเลี้ยงมาแต่เล็กแต่น้อย
