“พี่ต้นมีอะไรหรือคะ”
ธนะวิทย์มองสีหน้าฉายแววหาเรื่องของลูกน้องสาวแล้วก็หัวเราะเสียงดังลั่นอย่างขบขัน “นุชรู้ตัวหรือเปล่า ว่าหน้าตาและท่าทางของนุชเหมือนกำลังจะเข้ามาชกหน้าพี่เลยนะ”
พอถูกเจ้านายต่อว่าแกมหยอกเย้าแบบนี้ เรียวคิ้วเข้มที่ขมวดเป็นปมของอดีตนักเลงโตสมัยเด็กก็คลายออก ก่อนจะทรุดลงนั่งและหัวเราะเสียงแห้งๆ ออกมา
“ขอโทษค่ะพี่ต้น นุชเห็นน้ำร้องไห้เลยนึกว่าถูกพี่ต้นดุ”
คนเป็นเจ้านายรีบโบกไม้โบกมือเป็นพัลวัน พลางคิดในใจว่าถ้าเกิดเขาพลั้งปากดุอรุณรัศมีไปจริงๆ มีหวังคงได้ถูกชกหน้าอย่างที่ปากพูดออกไปเป็นแน่
“เปล่า พี่ไม่ได้ดุเลยสักคำ น้ำเอาเรื่องของเด็กกำพร้ามาเสนอ แล้วก็ร้องไห้เมื่อพูดถึงชีวิตตัวเองให้ฟัง พี่เลยทำอะไรไม่ถูก จะปลอบก็กลัวจะไปกันใหญ่” ชายหนุ่มอธิบายเรื่องราวให้หญิงสาวตรงหน้าฟัง แล้วก็อดขำตัวเองไม่ได้ว่านี่ตกลงเขาเป็นเจ้านายหรือว่าลูกน้องอีกฝ่ายกันแน่
เมื่อได้ฟังคำอธิบายด
