“หนูสองคนหายไปไหนกันมาตั้งนาน รู้ไหมว่าน้าคิดถึง” คุณสมสมัย ผู้ดูแลบ้านแสงตะวันคนปัจจุบันเอ่ยปากถามหญิงสาวสองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและดีอกดีใจอย่างปิดไม่มิด
“หายไปแค่ปีเดียวเองนะคะน้าแต๋ว ปีที่แล้วนุชเพิ่งได้ทำงานเลยไม่ค่อยมีเวลาว่าง น้ำก็ย้ายกลับไปอยู่บ้านสวน นุชเองก็คิดถึงน้าแต๋วเหมือนกันค่ะ”
บุษบามินตราชี้แจงเสียงอ่อนหวาน มีอรุณรัศมีคอยพยักพเยิดอยู่ข้างๆ พลางฉีกยิ้มกว้างจนดวงตายิบหยี ตามด้วยเสียงพูดจ๋อยๆ
“น้ำก็คิดถึงและอยากมาหาน้าแต๋วไม่น้อยไปกว่านุชหรอกค่ะ ยายก็บ่นคิดถึงที่นี่อยู่บ่อยๆ แต่งานในสวนก็ยุ่งตลอดปี ไม่ค่อยมีเวลาว่าง ได้แต่โอนเงินเข้าบัญชีอย่างเดียว”
“นั่นสิ นึกถึงเมื่อสมัยก่อน คุณนวลมาที่นี่ทีไรก็มักขนซื้อข้าวของมาฝากตลอด เอาไว้ถ้ามีโอกาสจะพาเด็กๆ ไปเยี่ยมชมบ้านสวนสักครั้ง”
คุณสมสมัยพูดถึงนางนวลปรางผู้เปี่ยมล้นไปด้วยน้ำใจซึ่งเป็นยายของหญิงสาวทั้งคู่อย่
