“แม่คงดีใจจนพูดอะไรไม่ออกเลยล่ะแนน ปะกลับบ้านกัน คราวนี้แนนต้องดูแลสุขภาพตัวเองดีๆแล้วนะ อย่าวิ่งซุกซน อย่าทำให้ตนเองล้มเด็ดขาดนะ รู้ไหม”
“ค่ะ”
‘นี่เขาคงเป็นห่วงลูกแค่นั้นใช่ไหม เขาคงไม่ได้ห่วงเธอหรอก’
ความน้อยใจเข้าจู่โจมหัวใจดวงน้อยโดยไม่รู้ตัว ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็น ไม่เคยรู้สึกน้อยใจมากมายอย่างนี้มาก่อน
ลลินนั่งเงียบมาตลอดทาง จนถึงบ้าน
“วันนี้พี่ไปทำงานในสวนองุ่นก่อนนะ พักผ่อนและกินข้าวกินนมเยอะๆนะ ลูกของเราจะได้แข็งแรง”
‘ฟังดูสิ สั่งเธอแต่ละครั้งเขาจะนึกถึงลูกตลอดเวลา เขาไม่ได้นึกถึงเธอเลย’
ว่าที่คุณแม่วัยสิบเก้ามองตามหลังสามีไปด้วยใจที่ห่อเหี่ยว
‘ทำไมเธอถึงไม่มีความสุขเลยก็ไม่รู้’
เมื่อนึกไปถึงคำพูดของแม่สามี เธอก็เศร้า แทนที่จะดีใจที่เธอมีลูกให้เขาแล้ว เธอคงไม่ถูกเฉดหัวทิ้งแล้ว แต่เธอก็ไม่ได้ดีใจเลย
หากเป็นไปได้เธอไม่อยากท้องเร็วขนาดนี้ด้วยซ้ำ เพราะเธอเพิ่งจะสิบเก้าป
