[เซตวังวน1] วังวนคนเลว

[1] เงินสกปรก

น้ำค้างในชุดเดรสสีดำรัดรูปแสนสั้น ยามถูกไฟส่องสว่างกระทบลงที่ร่างเล็ก กลิตเตอร์ระยิบระยับส่องแสงออกมา ใบหน้าเหนื่อยล้าแต่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพงทั้งหมด กำลังยืนประจำที่หน้าเคาน์เตอร์เครื่องดื่มสำหรับผู้ชาย หลายสายตาต่างจ้องมองมาที่หน้าอกขนาดใหญ่รับกับใบหน้าหวานเป็นตาเดียว

ทรวดทรงองค์เอวหน้ามอง หลายต่อหลายรอบคนพวกนั้นเลียริมฝีปากอยู่บ่อยครั้ง หวังจะได้ลิ้มลองพนักงานใหม่ในร้าน

"อันไหนแพงสุดในร้าน กูอยากแดก!"

ทุกสายตาต่างมองไปยังผู้ที่เดินเข้ามาใหม่ มองใบหน้ากวนๆ ที่น่าหมั่นไส้ แต่ไฟไม่ได้สนใจใครเลย เขามองใบหน้าหวานไม่วางตา หาตั้งนานกว่าจะเจอ มาอยู่ตรงนี้นี่เอง!

น้ำค้างกัดปากแน่น เธอเพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่ได้เป็นวันแรกก็โดนตาม เธอรู้สึกเบื่อ แถมยังเบื่อมาก เบื่อกับพฤติกรรมคนตรงหน้าเหลือเกิน

'น้ำ'

"..คะ" เธอหันไปมองด้านหลังเมื่อได้ยินเสียงผู้จัดการร้านเรียก

'พี่ได้ยินคุณคนนั้นบอกเอาเหล้าที่แพงที่สุด ทำไมถึงยังนิ่งอยู่' เขามองเธอเชิงตำหนิ ลูกค้าสั่งของแพงขนาดนี้ทำไมไม่รีบ นี่มันรายได้หลักของที่นี่เลยนะในร้านเหล้า

หญิงสาวมองคนที่แสยะยิ้มให้มา น้ำค้างรู้ว่าเขาแกล้ง ไม่ว่าเธอจะไปทำงานที่ไหนเขาได้ตามไปเจอหมด เหตุผลเพราะเขาไม่ต้องการให้เธอทำอะไรทั้งนั้น เธอเบื่อเหลือเกินที่ต้องมีใครคอยตาม คอยควบคุมความประพฤติทั้งที่เธอไม่ได้ทำผิด เธอทำเพื่อหาเลี้ยงชีพตัวเองและน้องชาย

หลายเดือนที่ผ่านมา..

"นั่นใครวะไอ้นัท" ไฟถามเพื่อนห่างๆ อย่างนัทแต่เรียนห้องเดียวกัน เมื่อเขาขับรถมาส่งอีกฝ่ายที่หน้าบ้านแล้ว

วันนี้นัทขอติดรถไฟกลับบ้านด้วยเพราะมันเป็นทางผ่าน และไฟกำลังจะไปที่ร้านเหล้าพอดี ก็เห็นผู้หญิงหน้าตาดีคนหนึ่งเดินออกมาจากในบ้าน

"พี่กูไง พี่น้ำค้าง" นัทมองตามสายตาของไฟ ก็เห็นพี่สาวของเขากำลังกวาดหน้าบ้านอยู่ ตื่นนอนแล้วสินะ

"มึงมีพี่สวยขนาดนี้เชียว" ไม่เห็นเคยได้ยินมาก่อนว่าอีกฝ่ายมีพี่สาว แถมยังสวยด้วย

"อืม"

"พี่มึงเรียนอยู่ปีไหนเหรอ" ไฟถามอย่างสนใจ

"จบแล้ว ทำงานแล้ว"

"แล้วอายุเท่าไหร่ งานอะไร"

"ยี่สิบเจ็ด ในผับน่ะ"

"ขายตัว?" ไฟพูดอย่างไม่ให้เกียรติ งานในผับคงมีแต่แบบนี้

"เปล่า ชงเหล้า ก็ตั้งแต่พ่อกับแม่กูจากไป ก็มีพี่น้ำค้างเนี่ยแหละที่ส่งกูเรียน เพราะพี่กูสวยแบบนี้ไงถึงมีลูกค้ามาติดจนได้ทิปเยอะ กูถึงได้เรียนมหา'ลัยแพงอย่างนี้ไง"

มันจะเป็นไปได้ยังไงที่ทำงานในผับแต่ไม่ได้ขายตัว แล้วจะได้เงินเยอะขนาดนั้น "ไม่ขายตัวจริง?"

"ไอ้นี่ ดูถูกพี่กู"

"หึหึ"

"ขอบใจแล้วกันที่ให้ติดรถมา" นัทบอกอีกฝ่ายก่อนจะเปิดประตูรถลงไปแล้วเดินเข้าบ้าน ไฟมองจนลับสายตาแล้วจึงออกรถบ้าง

@ปัจจุบัน

ชายหนุ่มเปิดประตูห้องได้พร้อมเหวี่ยงร่างบางเข้าไปอย่างแรง

"เจ็บนะ!" น้ำค้างมองเขาตาเขม็ง

"เจ็บแต่มึงไม่จำ! กูบอกกี่ครั้งว่าไม่ให้ไปทำงานขายเรือนร่างนั่น ทำไมชอบขัดคำสั่งกูจัง" ไฟชี้หน้าด่า

"แต่ฉันไม่ได้ขายตัวนะ!"

"แต่มึงก็ให้พวกมันมองไง ของๆ กู กูไม่อนุญาตมึงอย่าสะเออะไปยืนให้ใครดู"

"ไฟ!" เธอเรียกเขาด้วยน้ำเสียงที่หมดความอดทน "ฉันทำงาน ฉันหาเงิน น้องฉันต้องใช้เงินและฉันด้วย" ไม่ให้เธอทำงานจะมีเงินที่ไหนใช้

ไฟควันออกหูทันที "เงินกูก็มี!"

"แต่นั่นมันของนายไง"

"แล้วมึงใช้ของผัวมันจะตายไหม" ไฟมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้เหมือนกัน ที่ผ่านมาถือว่าเขาแค่ปราม เขาช่วยเธอได้หมดทุกอย่าง แม้กระทั่งรับผิดชอบน้องชายของเมียเขาก็ทำได้ แต่ทำไมไม่ปริปากคุยกับเขา

"เงินสกปรกน่ะเหรอ ฉันไม่ต้องการ" น้ำค้างหันหลังให้ทันที พูดไปเขาคงไม่เข้าใจหรอก ทุกวันนี้เธอต้องคอยส่งเงินกลับบ้านทีละหลายพัน จะเพื่ออะไร เพราะน้องชายติดยาไง แล้วมันมาจากใครถ้าไม่ใช่เขาคนนี้ คนที่ทำเหมือนจะดี แต่เขามันก็คนเลวๆ คนหนึ่ง คนที่อยากได้เธอมาครอบครอง

เขาปล่อยให้น้องชายเธอหลงเข้าไปมัวเมายาเสพติดจนยากจะบรรเทา ทุกวันนี้หากเธอไม่มีเงินให้น้อง นัทก็จะอาละวาด พังข้าวของเครื่องใช้ในบ้าน รวมทั้งออกไปทำร้ายคนอื่น แต่กลับโดนสวนมาแทน ซึ่งเธอทนเห็นสภาพเจ็บปวดของน้องไม่ไหว

"ก็กูบอกจะพาไปรักษาไง" ไฟเดินตาม

"ด้วยการที่นายกักขังฉันไว้เนี่ยเหรอ" น้ำค้างจ้องเขาตาเขม็ง เหมือนจะดี ถ้าเขาพานัทไปรักษาจนหายแล้วเราต่างคนต่างอยู่มันจะดีที่สุด ไม่ใช่ว่าเธอยังต้องติดอยู่กับคนที่ยื่นยาให้นัท แบบนี้จะให้เธอทำใจอยู่กับเขาโดยไม่คิดอะไรได้อย่างไงกัน