“คุณพ่อ ทะ... ทำไม แม่มิดุจัง แม่มิไม่เห็นรักผมเหมือนที่คุณพ่อบอกเลย” ดมิสางงเป็นไก่ตาแตก เธอเงยหน้ามองอดีตคนรักสีหน้าเป็นคำถาม “คุณพ่อ ฮือๆๆ” เด็กน้อยร้องเสียงดัง ก่อนจะเริ่มกุมหน้าอกแล้วหอบหนักๆ “สายน้ำลูก!” ชัชวินทร์ตกใจเมื่ออาการหอบของเด็กน้อยกำเริบ ดมิสาเองก็ตกใจ รีบเข้าไปช่วยเหลือโดยเร็ว “เป็นอะไร นี่คุณมียาไหม” ชัชวินทร์ดึงยาออกมาก่อนจะพ่นให้ลูกชาย จนอีกฝ่ายเริ่มอาการดีขึ้น “ไม่เป็นอะไรแล้วนะลูก” ชัชวินทร์ดึงร่างเล็กมากอด ดมิสาขยับถอยออกมา ก่อนจะหมุนกายหนีภาพนั้น “คุยกันก่อนสิมิ” “ขอโทษค่ะ ฉันงานยุ่ง ในเมื่อลูกคุณไม่ได้เป็นอะไรแล้วฉันก็ขอตัว แล้วกรุณาบอกลูกชายของคุณด้วยนะว่าอย่าเรียกฉันแบบนี้อีก เดี๋ยวจะมีคนเข้าใจผิด” เด็กน้อยร้องไห้จ้า ดมิสาชะงัก เธอเม้มปากเล็กน้อย รู้สึกว่าวันนี้ตัวเองใจร้ายกับเด็กตาดำๆ เหลือเกิน ซึ่งปกติเธอเป็นคนรักเด็ก บริจาคเงินให้บ้านเด็กกำพร้าทุก