ลูกสาวมาเฟีย

ดอกฟอร์เก็ตมีน็อต (2)

เวลา 15.00 น. @คณะศิลปศาสตร์และวิทยาการ สาขาภาควิชาจิตรกรรม

“สวัสดีครับนักศึกษาทุกคน วันนี้ทำบททดสอบก่อนเรียนกันก่อนนะครับ ก่อนจะเริ่มเรียนเนื้อหาบทใหม่ กระดาษคำถามและกระดาษคำตอบอยู่บนโต๊ะของแต่ละคนแล้ว เวลาในการทำข้อสอบเพียงยี่สิบนาทีนะครับ สำหรับใครที่ทำเสร็จแล้วรบกวนเดินเอากระดาษข้อสอบมาส่งที่โต๊ะของผมแล้วออกไปรอด้านนอกก่อน เมื่อครบกำหนดเวลาสอบเสร็จสิ้นแล้วถึงเข้ามาเรียนได้ เริ่มทำข้อสอบได้ครับ” หลังจากที่อาจารย์พูดจบลงไปเหล่านักศึกษาต่างหงายกระดาษข้อสอบดูแล้วเริ่มลงมือทำกัน

เคนอิจิที่ใช้สายตามองเหล่านักศึกษาเสมือนว่ากำลังตรวจดูว่ามีใครแอบลอกข้อสอบกันหรือไม่ โดยไม่มีใครรู้ว่าฮารูนะนั้นอยู่ในสายตาของอาจารย์หนุ่มตลอดเวลา จนกระทั่งหญิงสาวทำข้อสอบเสร็จเป็นคนแรกและได้เดินเอากระดาษข้อสอบและกระดาษคำตอบมาส่งอาจารย์หนุ่ม ทำให้คนทั้งสองสบตากันโดยที่อีกคนตั้งใจสบตาแต่อีกคนกลับสบตากับอีกฝ่ายอย่างไม่ตั้งใจ

“ออกไปรอด้านนอกก่อนครับ” เคนอิจิบอกออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนหลังจากได้รับกระดาษคำถามและคำตอบจากนักศึกษาสาว แล้วอยู่ๆ น้ำเสียงที่ได้ยินเสียงจากการตอบกลับของอีกฝ่ายที่ดูเหมือนน้ำเสียงของเธอจะเปลี่ยนไปจากแข็งกระด้างในครั้งที่ได้พูดคุยกันเมื่อช่วงเช้าที่ได้พบกันอย่างบังเอิญเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานขึ้นมาเล็กน้อยจนทำให้คนได้ยินคิดว่าตัวเองฟังผิดไป

“ขอบคุณค่ะอาจารย์” ฮารูนะพูดจบก็เดินออกไปจากห้องเรียนทันทีทิ้งให้อาจารย์หนุ่มที่มีอาการแปลกใจอยู่พอสมควรต้องเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มบางๆ ออกมาเมื่อรับรู้ถึงความเปลี่ยนไปของหญิงสาว แม้มันจะเป็นเพียงเล็กน้อยของการเปลี่ยนไปแต่เป็นเหมือนความหวังที่ทำให้สามารถหาช่องทางเล่นงานอีกฝ่ายได้ขึ้นมาบ้างจากตอนแรกที่คิดว่าจะไม่มีโอกาส

หลังจากที่นักศึกษาทุกคนภายในชั้นเรียนส่งกระดาษคำถามและกระดาษคำตอบกันครบทุกคนแล้ว อาจารย์หนุ่มก็เริ่มทำการสอนบทเรียนต่อไปในเวลาต่อมาเมื่อนักศึกษาเข้ามาภายในห้องเรียนเป็นที่เรียบร้อย โดยระหว่างที่ทำการสอนไม่มีนักศึกษาที่ชื่อว่า ฮารูนะ ยกมือขึ้นถามเลยสักครั้งเดียวเมื่อทางอาจารย์หนุ่มเปิดโอกาสให้นักศึกษาได้ซักถามเป็นระยะๆ ในระหว่างการสอน จนกระทั่งการเรียนในวิชาของเคนอิจิในนามของอาจารย์เคนตะจบลงไป

“มีใครสงสัยในเนื้อหาที่เรียนในวันนี้อีกมั้ยครับ” เคนอิจิเอ่ยถามนักศึกษาทุกคนหลังจากทำการปิดหน้าจอบนสไลด์เป็นที่เรียบร้อยก่อนจะกวาดสายตาไปมองเหล่านักศึกษาที่นั่งเงียบไม่มีใครเอ่ยหรือยกมือขึ้นถามแม้แต่ฮารูนะที่ยังนั่งนิ่งไม่พูดหรือแสดงสีหน้าอะไรออกมา

“วันนี้จบการเรียนเพียงเท่านี้นะครับ สำหรับผลสอบก่อนเรียนของวันนี้จะแจ้งในครั้งหน้าที่พวกเราเจอกันนะครับ เชิญตามสบายครับ” เคนอิจิพูดจบลงไปก็ก้มหน้าเก็บเอกสารตรงหน้ารวมถึงหนังสือที่เขาเอามาใช้ในการสอนโดยไม่ได้สนใจมองว่านักศึกษาทยอยออกไปจากห้องหมดหรือยัง

ฮารูนะมองไปยังอาจารย์หนุ่มตรงหน้าที่กำลังเก็บเอกสารอยู่อย่างใช้ความคิดก่อนจะลุกออกจากที่นั่งอย่างพยายามตัดใจเมื่อความสงสัยต่อคนตรงหน้ายังไม่มีทีท่าจะหายไปจากใจ หลังจากที่เธอพยายามสืบค้นข้อมูลของอาจารย์เคนตะ นากาโนะ จากแหล่งต่างๆ อยู่หลายวันพอสมควร แต่ข้อมูลที่ได้กลับไม่มีอะไรมากไปกว่าที่ทางมหาลัยมีข้อมูลของอาจารย์หนุ่มจากใบสมัครงาน จนหญิงสาวมานึกถึงคำพูดของน้องชายที่ได้ลองปรึกษาและเล่าเรื่องราวที่ได้พบเจอให้ผู้เป็นน้องได้รับรู้อีกคน

“คนที่มีหน้าตาเหมือนกันทั้งที่ไม่ใช่สายโลหิตเดียวกันสมัยนี้มีออกเยอะแยะ ฮานะอ่านหนังสือพวกสืบสวนสอบสวนมากไปจนเอามาคิดมากไปแล้ว”

“ถึงสองคนจะไม่ได้หน้าตาเหมือนกันเป๊ะอย่างกับฝาแฝด แต่ดูเผินไม่สังเกตก็นึกว่าคนเดียวกันนะฮารุ เป็นไปได้มั้ยว่าอาจารย์พิเศษคนนี้จะมีความเกี่ยวข้องกับเบน”

“ฮานะว่า ฟุคุชิ โซตะ กับ นาคากาว่า ไทชิ เหมือนกันมากมั้ย”

“ก็เหมือนมากเลยนะ จนหลายเพจดังยังบอกกันว่า เหมือน 99.999999% จนนึกว่าฝาแฝดเลยทีเดียว ทั้งที่ ฟุคุชิ โซตะ กับ นาคากาว่า ไทชิ สองนักแสดงวัยรุ่นชื่อดังสองนี้มีอายุห่างกันถึง 5 ปี โซตะเกิดปี 1993 ส่วนไทชิเกิดปี 1998”

“นั่นไง สองคนนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลยแม้สักนิดเดียว ยังหน้าเหมือนกันยังกับแฝด มันก็ไม่แปลกที่อาจารย์พิเศษของฮานะจะหน้าเหมือนเบนของฮานะ”

“อืมม หืมม เดี๋ยวนะ ทำไมต้องใช้คำว่า ของฮานะ กับสองคนนี้ด้วย”

“อ้าว เราพูดผิดเหรอ นึกว่าเป็นของฮานะทั้งสองคน เห็นหมกมุ่นและสนใจพวกเขามาก”

“ไม่ใช่ โดยเฉพาะอาจารย์พิเศษนั่นยิ่งไม่ใช่เลย”

“แต่เบน...อาจจะ...ใช่ เข้าใจถูกหรือเปล่า”

“ฮารุ!!”

“แค่คนหน้าเหมือนเท่านั้น” ฮารูนะมองไปยังอาจารย์หนุ่มอีกครั้งก่อนตัดสินใจก้าวเท้าออกจากห้องเรียน

ในจังหวะที่ฮารูนะใช้สายตามองไปทางอาจารย์หนุ่มเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะตัดใจเพื่อเลิกสนใจคนตรงหน้าที่ตนเองระแวงสงสัยมาช่วงเวลาหลายวัน สายตาของอาจารย์หนุ่มก็เข้ามาปะทะกับสายตาของฮารูนะพอดีด้วยความบังเอิญ ทำให้คนทั้งคู่สบตากันอยู่สักพักหนึ่งโดยไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาและเป็นฮารูนะที่เป็นคนต้องละจากสายตาคู่นั้นแล้วเดินออกจากห้องเรียนไปในเวลาต่อมา เคนอิจิที่เห็นการกระทำนั้นของนักศึกษาสาวจึงเกิดความสงสัยในการแสดงออกนั้นเหมือนกับว่าอีกฝ่ายกำลังระแวงสงสัยอะไรในตัวเขาอยู่อย่างไรอย่างนั้น แต่ชายหนุ่มไม่อาจจะรู้ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังสงสัยอะไรในตัวของเขาอยู่