คุณหนูใหญ่แห่งยูกิโอะ (2)
1027 Words
“ดูท่าทางน่าจะร้ายเหมือนพ่อแน่เลย” ฮารุโตะพูดถึงทายาทรุ่นที่ 12 ที่เพิ่งมีข่าวรับมอบตำแหน่งไปเพียงไม่นาน
“คิดแบบนั้นเหรอ” ฮารูนะเอ่ยถามน้องชายหลังจากที่ได้ยินคำพูดแบบนั้น เพราะหญิงสาวเคยได้ยินคำพูดทำนองนี้เมื่อครั้งสมัยเด็กตอนที่คุณปู่ของเธอพูดถึงเบนจิโร่
“คนเป็นพ่อเป็นลูกกัน...นิสัยจะต่างกันไปสักเท่าไหร่” ฮารุโตะเอ่ยออกมาอีกครั้งอย่างไม่คิดอะไรต่างจากฮารูนะที่คิดตามคำพูดของน้องชายจึงพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้นมา
“บางทีการเกิดเป็นลูกของคนเลว...ไม่ใช่ว่าต้องเลวตามคนเป็นพ่อเป็นแม่ที่ให้กำเนิดเสมอไปสักหน่อย...เพราะคนเราเลือกเกิดไม่ได้”
“ลืมไปเลย คำพูดของผมไปกระทบกับคนของพี่ฮานะเข้าให้แล้ว ขอโทษครับ แต่ผมไม่ได้หมายถึงเบนจิโร่นะ เพราะผมคิดว่าเบนไม่มีทางเป็นเหมือน...คนที่เรากำลังพูดถึงแน่นอน เพราะเบนถูกเลี้ยงมาเหมือนกับพวกเรา ยังไงเบนก็ต้องเป็นเหมือนพวกเรานั่นล่ะ” ฮารุโตะพูดออกมาก่อนจะหันมาขับรถต่อเมื่อเห็นสัญญาณไฟเขียวขึ้นมา
เวลาเดียวกัน @ห้องทำงานรองประธาน สำนักงานใหญ่ บริษัทไซโต ญี่ปุ่น
“เรื่องที่ให้ไปสืบมา ได้เรื่องยังไงบ้าง” รองประธานบริษัทเอ่ยถามคนสนิทของตนหลังจากที่ได้มอบหมายงานสำคัญให้ไปทำและวันนี้เขาต้องได้รับรายงานจากอีกฝ่ายอย่างละเอียดเกี่ยวกับเป้าหมายที่เขากำลังจะเริ่มทำ
“นี่ครับ ภาพทั้งหมดของฮารูนะ คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลยูกิโอะ” คิชิโรนำซองสีน้ำตาลขนาดเท่ากระดาษเอสี่ที่ด้านในซองมีภาพถ่ายในอิริยาบถต่างๆ ตามสถานที่ต่างๆ ของคนที่ตนได้รับมอบหมายให้ติดตามเฝ้าดูถึงสามเดือนเต็ม
“ตอนนี้คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลยูกิโอะ อายุได้ 18 ปีแล้วครับ กำลังศึกษาอยู่ที่ โทได* คณะศิลปศาสตร์และวิทยาการ สาขาภาควิชาจิตรกรรม ชั้นปีที่ 2 ครับ เพราะเธอค่อนข้างหัวไวจึงเรียนเร็วกว่าคนทั่วไปเหมือน...เอ่อ ส่วนชีวิตในมหาวิทยาลัยไม่ค่อยมีเพื่อนสักเท่าไหร่ครับเพราะค่อนข้างเป็นคนเก็บตัว มีเพื่อนสนิทเพียงสองคนแต่ไม่เรียนที่เดียวกัน”
Ref: มหาวิทยาลัยโตเกียว หรือ The University of Tokyo เป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำของโลกจากการจัดอันดับ โดยอยู่อันดับที่ 11 ของเอเชีย และอันดับที่ 1 ของประเทศญี่ปุ่น Link 2
“แล้วยังไงต่อ” รองประธานบริษัทเอ่ยถามอิชิโรด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งในขณะที่มือและสายตาค่อยๆ หยิบดูภาพถ่ายแต่ภาพอย่างใช้ความคิด
“จากที่ตามสืบมา คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลยูกิโอะไม่มีคนรักครับ แต่ว่ารอบตัวของเธอนั้นจะมีน้องชายสามคนข้างกายอยู่เสมอ รวมถึงมีบอดี้การ์ดคนนึงครับที่ดูเหมือนว่าจะคอยดูแลเธออยู่ไม่ห่างเช่นเดียวกัน”
“ใคร??”
“ชื่อ เบนจิโร่ ครับ ทำหน้าที่คอยดูแลและช่วยเหลืองานให้กับฮารุโตะ ทายาทอันดับ 11 แห่งตระกูลยูกิโอะ แต่ที่น่าสังเกตก็คือว่าทุกครั้งที่คุณหนูใหญ่ของตระกูลปรากฏตัวที่ไหนก็จะเห็นเบนจิโร่ที่นั่นแทบทุกครั้งเลยครับ”
“เบนจิโร่...มีข้อมูลของผู้ชายคนนี้มาด้วยมั้ย”
“จากที่สืบมาไม่รู้ชาติกำเนิดว่าพ่อแม่เป็นใคร เติบโตมาในตระกูลยูกิโอะโดยถูกเลี้ยงมาพร้อมกับทายาททั้งสี่ เหมือนกับว่าเป็นสมาชิกในครอบครัวของตระกูลนี้ เพราะได้รับการศึกษาเทียบเท่ากับเหล่าทายาทรวมถึงอำนาจในการตัดสินใจในธุรกิจต่างๆ รองจากฮารุโตะเลยครับ”
“แล้วผู้ชายคนนี้กับฮารูนะมีความสนิทสนมมากแค่ไหน”
“การแสดงออกที่ให้คนภายนอกได้เห็นก็เหมือนเจ้านายกับลูกน้องแต่...ในบางครั้ง ซึ่งในบางครั้งก็เหมือน....”
“เหมือนอะไร” รองประธานบริษัทเงยหน้าขึ้นมาถามหลังจากที่เขาเห็นภาพถ่ายยืนคู่กันของคนที่กำลังเอ่ยถึงเหมือนว่าในภาพถ่ายนั้นเบนจิโร่กำลังจับชายกระโปรงที่ยาวลากพื้นให้ฮารูนะ โดยที่ใบหน้าของคนทั้งคู่ดูมีความสุข
“เหมือนคนรักกันครับ คือ...มีข่าวลือมาในช่วงหนึ่งว่าคุณหนูใหญ่และบอดี้การ์ดของตระกูลมีความสนิทสนมกันเกินเจ้านายกับลูกน้อง จนหลายคนในแก๊งต่างพากันพูดกันว่าเบนจิโร่อาจจะเป็นลูกเขยในอนาคตของตระกูลยูกิโอะ แต่พอมีข่าวลือนั้นออกมา ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ดูไม่เหมือนเดิม อีกทั้งช่วงหลังเบนจิโร่ได้รับคำสั่งให้ติดตามดูแลและทำหน้าที่แทนฮารุโตะมากขึ้น เหมือนเป็นมือขวาของฮารุโตกลายๆ ครับ” คิชิโรรายงานตามที่ได้รับข้อมูลมาโดยไม่ได้สังเกตสีหน้าที่ไม่พอใจของผู้เป็นนายตรงหน้า
“จัดการเรื่องอาจารย์สอบพิเศษของที่นี่ไปถึงไหนแล้ว” รองประธานบริษัทเอ่ยถามเรื่องที่เขาได้มอบหมายให้ลูกน้องคนสนิททำอีกอย่าง
“ตารางสอนเริ่มสัปดาห์หน้าครับ จะมีการสอนสัปดาห์ละสองวัน วันละหนึ่งชั่วโมง นี่ครับบัตรอาจารย์สอนพิเศษ เคนตะ นากาโนะ เอกสารที่ยื่นให้ทางมหาวิทยาลัยดูเป็นชื่อนี้ทั้งหมดครับ”
“อืมม ขอบใจมาก ไปได้แล้ว”
“ครับ นายน้อย”
หลังจากลูกน้องคนสนิทได้ออกไปจากห้องทำงานแล้ว เจ้าของห้องทำงานยังคงดูภาพถ่ายของคนที่ให้ตามสืบด้วยความรู้สึกแปลกๆ รวมถึงความรู้สึกไม่พอใจหลังจากที่ได้ยินว่าหญิงสาวกำลังรักกับบอดี้การ์ดของตัวเอง
“แล้วพบกันนะ...ฮารูนะ” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาพร้อมกับจ้องภาพหญิงสาวในชุดกิโมโนสีหวานที่มีรอยยิ้มสดใสแต่ไม่ได้มอบให้กับเขาที่กำลังมองภาพถ่ายนั้นอยู่
- Writer
