“ฉันต้องขอโทษนายมากกว่าที่ถือวิสาสะเข้าใกล้นายแบบนั้น” เธอบอกพร้อมกับยิ้มจางที่ดูเหมือนพยายามจะทำให้ดูปกติ แต่เธอจะรู้ไหมว่ารอยยิ้มฝืดๆ นั้นทำให้คนเข้มแข็งอย่างเธอดูอ่อนแอลงจนผมรู้สึกแย่ “เอ้อ... ปูโน่บอกว่าเมื่อคืนนายไข้ขึ้น นอนเพ้อทั้งคืนจนแม่นายต้องเข้ามาเช็ดตัวให้ใช่มั้ย”
จริงดิ ผมหลับเป็นตายไม่รู้เลยว่าแม่มาเช็ดตัวให้ตอนไหน
“ป๊ากับแม่นายออกไปธุระกันแต่เช้ามืดเลยโทรมาวานให้ฉันเตรียมข้าวเช้าให้นายน่ะ นายไปล้างหน้าแปรงฟันมากินข้าวกินยาไป แล้วก็อย่าลืมละว่าวันนี้โรงเรียนหยุดให้อ่านหนังสือสอบ เมื่อกี้นายจะอาบน้ำไปโรงเรียนใช่มั้ย”
“อืม” นึกออกแล้ว... เพราะไม่ต้องไปโรงเรียนผมเลยปิดนาฬิกาปลุกเฉพาะวันธรรมดาแบบอัตโนมัติไปเมื่อเย็นวันศุกร์นี่เอง =_=
“ฉันว่าใช้น้ำอุ่นเช็ดเนื้อเช็ดตัวก็พอแล้วละ เดี๋ยวไข้กลับขึ้นมาจะแย่ มะรืนนี้จะสอบแล้วนะ ฉัน... ไปละ วันนี้จะไปติวที่บ้านคิวริกัน ปูโน่ออกไปก่อ
