EP 2 เพื่อนเหรอ~ l 1
1176 Words
แค่นี้ก็เรียบร้อย -.-
น้าอีฟยิ้มแย้มใจดีทันทีเลยละ แถมบอกให้ผมขึ้นมารอหมีโหดบนห้องนอนได้อีกต่างหาก แกว่าเอฟายังไม่กลับจากเรียนพิเศษน่ะนะ
ว่าไปก็อิจฉาปูโน่ตงิดๆ แฮะ ถ้าเป็นผมสิไม่มีทางให้เข้ามานั่งในห้องรับแขกด้วยซ้ำ แต่หมอนั่นมีสิทธิพิเศษให้ขึ้นมาหาเอฟาได้ถึงบนห้องนอนเชียว โอย...ไม่อยากคิด หนุ่มสาวอายุสิบแปดอยู่ในห้องนอนด้วยกันสองต่อสองเกือบทุกวัน อะไรมันจะเกิดขึ้น -..-
แกร่ก
“โห หมีโหดก็เป็นผู้หญิงจริงๆ ด้วยแฮะ”
ผมผิวปากหวือขณะเปิดประตูสีขาวเข้าไปในห้องนอนโทนสีชมพูอ่อน และเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นในห้องก็ล้วนแล้วแต่เป็นสีขาวสลับชมพู บนเตียงเดี่ยวมีตุ๊กตาตัวเล็กใหญ่จัดวางไว้เป็นระเบียบ สีชมพูๆ ห้องนี้ทำให้ผมคิดถึงกระต่ายน้อยขึ้นมาอีกแล้ว >w‘ฉันจะเป็นหมอให้ได้! เพื่อปกป้องนาย / Eva’
ปกป้อง? ยัยหมีโหดแอบไปมีความรักกับหนุ่มอ่อนแอที่ไหนล่ะเนี่ย
หึๆ แต่ดีละ ถ้าผมพลิกอีกด้านของรูปใบนี้ขึ้นมาก็จะได้รู้ความลับเอฟา จากนั้นก็แบล็กเมล์ให้ติดต่อกระต่ายน้อยให้ผมได้แบบชิลๆ
ฉลาดล้ำเลิศ! อิอิ
โดยไม่รอช้า ผมพลิกด้านเคลือบมันของกระดาษโฟโต้ทันที แต่เสียงลูกบิดประตูก็ดังขึ้นก็ทำเอาผมสะดุ้งเฮือก เสียบรูปนั้นกลับที่เก่า แล้วกลิ้งตัวเข้าไปใต้เตียงด้วยเวลาแค่เสี้ยววินาที!
“อ้าว?”
เสียงอุทานนั้นดังขึ้นเบาๆ อาจเพราะความกดอากาศเย็นเฉียบที่ตกกระทบผิวกายยามก้าวเข้ามาในห้อง แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ติดใจอะไรเรื่องเครื่องปรับอากาศเปิดทิ้งไว้ เพราะเอฟาปิดประตูเดินผ่านเตียงไปหลังจากนั้นแค่อึดใจเดียว ผมเลยถือโอกาสนั้นระบายลมหายใจยาว กอดหนังสือเล่มหนานอนหงายฟังเสียงเท้าก้าวเดินบนพรมเพียงเบาอย่างงงๆ ตัวเองว่าทำไมต้องหลบด้วยล่ะ?
ออกไปตอนนี้เลยแล้วกัน =_=
พอขยับนอนคว่ำจะคลานออกไปจากใต้เตียง ผ้าชิ้นน้อยก็ร่วงลงมาเกือบใส่หัวผม หืม? เนกไท อ๊ะ หล่นลงมาอีกชิ้นแล้ว...
เสื้อนักเรียน O_O!
ผมหลับตาปี๋ คลานถอยหลังกลับเข้ามาใต้เตียงทันทีพร้อมกับกลั้นหายใจแบบอัตโนมัติเพราะกลัวเอฟาจะได้ยินเสียงหายใจของผมแล้วเธอจะจับได้ว่ามีหนุ่มหล่อข้างบ้านมาตอนรอความตายอยู่ใต้เตียงเธอ T^T! หมีโหดกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าแบบนี้ ขืนทะเล่อทะล่าออกไปก็มีหวังโดนสกายคิกส์แบบไม่ต้องสงสัย
ซวยขั้นเทพ! แบบนี้จะออกไปแบบเนียนๆ ยังไงดีวะ
ก๊อกๆ “เอฟา”
“คะ แม่?”
“อย่าลืมชวนปูโน่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะลูก เดี๋ยวค่ำๆ ค่อยติวก็ได้”
ผมฉวยจังหวะที่เอฟาหยุดกึก! อึ้งกิมกี่! กลิ้งตัวออกมาจากใต้เตียงด้วยความไวแสง! แล้วพุ่งตัวไปเปิดหน้าต่างกระโดดขึ้นไปนั่งยองเตรียมเผ่น
แต่ติด...
ติดมือขาวๆ ที่รั้งคอเสื้อด้านหลังผมไว้ T..T
“ค่ะ! แม่...”
เสียงนั่นลอดไรฟันชวนให้ขนหัวตั้ง ซวยบรรลัย! ผมปีนลงมาจากขอบหน้าต่างห้องนอน ก่อนค่อยหันกลับไปหาเอฟาพร้อมกับเก๊กหน้านิ่ง วินาทีนี้ผมคิดอะไรไม่ออกอีกแล้วนอกจากโยนขี้ให้ปูโน่ เหอๆ เอาน่า! ถึงที่แล้วมาเอฟาจะไม่เคยหลงกลตอนโดนผมอำเลยสักครั้งก็เถอะ แต่เผื่อคราวนี้หมีโหดจะแอบโง่ พวกผมยิ่งโตก็ยิ่งหน้าเหมือนกันขนาดนี้ คงพอกล้อมแกล้มไปได้บ้างละ
เฮ้อ! แต่แอบเสียดาย ทำไมเปลี่ยนเสื้อผ้าไวแบบนี้ว้า
“เอ่อ... ไง เอฟา”
สาวโหดตรงหน้าผมกอดอก มองมาอย่างพินิจ ก่อนหลับตาถอนหายใจยาวแล้วหันหลังเดินกลับไปเก็บเสื้อผ้าโยนใส่ตะกร้า ปากก็ถามพึมพำ
“นายไปหลบอยู่ใต้เตียงทำไม?”
“ฉัน เอ่อ ฉันมารอติวหนังสือกับเธอไง”
พอผมทำหน้าแบ๊วตอบไป เอฟาก็เดินมาเท้าสะเอวมองหน้า ก่อนฉีกยิ้มหวานจัดจนผมต้องยิ้มบางตอบตามสไตล์ปูโน่ เกือบแล้วเชียว... เกือบคิดว่ารอดแล้วเชียว!
ถ้าผู้หญิงตรงหน้าไม่กระชากเนกไทผมกระตุกแรงจนต้องยื่นหน้าไปใกล้แบบนี้อะ T_T
“ฉันถามว่านายมาทำอะไร เอส เพรส โซ่!”
ผมยิ้มแหย ท่องให้หงอคง ตือป๋วยก่าย พระถังซัมจั๋งมาช่วยในใจ ถึงขั้นนี้ผมคงไม่รอดไปหากระต่ายน้อยอีกแล้ว แต่ขอตายแบบศพหล่อๆ ได้มะ?
“เห็นรึเปล่า?”
“หา?”
“ก็ถามว่า... เห็นรึเปล่าไงเล่า!”
เสียงนั่นยังตะคอกข่มขู่ แต่หน้าเธอสิแดงแปร๊ดไปถึงหูถึงคอเชียว อ๋อ! หมายถึงตอนเปลี่ยนเสื้อผ้าสินะ
ยั่วเล่นซะหน่อยดีมั้ยน้าาา เพราะเอาเข้าจริงยัยนี่ก็ไม่เคยแม้แต่จะข่วนให้ผมเป็นแผลซักที (แต่คิมโดนมาหมดทั้งถีบ ทั้งศอก ทั้งฟรีคิกส์ - -”)
“แล้วเธอว่า... ฉันน่าจะเห็นมั้ยล่ะ?” พอผมโน้มหน้าลงไปยิ้มยวน แก้มนวลก็ยิ่งซับสีเลือดแดงซ่าน กร๊าก! เสร็จผมละ เอฟาผู้น่าสงสารป่านนี้คงหาทางระเบิดตัวเองอยู่ละมั้ง “ล้อเล่นน่า ไม่ได้มองหรอก”
ผมฉวยจังหวะที่เอฟายังสติหลุด แกะมือเล็กๆ ออกจากเนกไทพร้อมกับยัดหนังสือเล่มหนานั่นให้เธอกอดไว้ ก่อนจับศีรษะเธอโยกไปมา
“เอาหนังสือมาคืนให้น่ะ แล้วก็...”
แล้วก็... อะไรหว่า -O-;;
“เฮ้อ! ช่างมันเถอะ”
ผมเอามือประสานท้ายทอยเดินผ่านร่างบางตรงหน้าไปทิ้งตัวลงนอนบนฟูก นุ่มจังแฮะ อากาศเย็นสบายก็ชวนให้หลับตาพริ้ม เหมือนลอยเอื่อยอยู่บนปุยเมฆนุ่มๆ...
สบายจัง (_ _ )Zzz
- Writer
