เช้าวันต่อมา....
แพรไหมนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาตั้งแต่เมื่อคืน ไร้ซึ่งน้ำตา มีเพียงคราบน้ำตาและความร้อนผ่าวที่ยังคงหลงเหลืออยู่ วันนี้สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้ จะไม่ร้องไห้ให้กับเขา
“แกโอเคไหม เดี๋ยวแกนอนนะช่วงเที่ยง ๆ ฉันจะมารับไปหาทนายกัน” พัดลดายังคงทำงานให้กับร้านกาแฟให้เพื่อนสาว เธอแต่งตัวสำหรับไปทำงานวันนี้
“อือ ขอบใจแกมากนะ” ตั้งแต่เกิดเรื่อง แพรไหมก็ขอบคุณคนเป็นเพื่อนร้อยรอบพันรอบแล้ว
“หึ บอกว่าไม่เป็นไรไง แต่ว่าถ้าได้เงินชดเชยมา...อย่าลืมเพื่อนคนนี้นะ” พัดลดาว่าติดตลก แน่นอนว่าแพรไหมไม่มีทางลืมเพื่อนคนนี้เด็ดขาด
“ต่อให้ตายไปก็จะไม่มีทางลืมแก”
“หึ พูดอะไรน่ะ เป็นลางไม่ดี ไม่พูดถึงความตายนะ” แพรไหมเม้มริมฝปากเข้าหากัน การอกหักครั้งนี้มันหนักมากจริง ๆ อีกอย่างเธอมีความรู้สึกว่าทางบ้านของตัวเองต้องบังคับให้ยอมเขาแน่ ๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นให้เธอตายยังง่ายกว่า
...พัดลดาขับร
