ไม่รู้ว่ามีข่าวออกไปได้อย่างไร เธอไม่มีความคิดอยากทำลายเขา เพียงแค่อยากยุติความสัมพันธ์นี้ลงก็เท่านั้น
“แกไม่ต้องเศร้า แค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับผู้ชายเฮงซวยแบบนั้น” พอคิดแบบนี้มันก็ได้แหละ คิดเหมือนกับพัดลดาพูดนี้ แต่มันก็ยังมีเศษเสี้ยวหัวใจที่ยังรักเขาอยู่
“อืม” กระนั้นเธอก็เลือกที่จะเชื่อเพื่อน เศษเสี้ยวหัวใจที่ว่านี้อยากเอามันไปทิ้งเสีย เขาไม่มีคุณค่าใด ๆ ให้เธอรัก ไม่มีเลย
“เอาเป็นว่าเราอยู่เงียบ ๆ ให้เวรกรรมทำหน้าที่ของมัน” แพรไหมพยักหน้ารับ ก่อนจะเชิดหน้าขึ้น
“ใช่! เขาสมควรได้รับมัน”
“มันต้องอย่างนี้สิ เพื่อนฉัน!!” พัดลดาโผเข้ากอดเพื่อนสาว ก่อนที่แพรไหมจะกอดตอบ พอคิดอย่างนี้ก็รู้สึกดีมากเลยทีเดียว ความเคียดแค้นในอกเหมือนจะเบาลงเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเจอปัญหา แต่แล้ว
ครืด ครืดด~
เสียงโทรศัพท์ของพัดลดาดังขึ้น เธอผละอ้อมกอดออกจากคนเป็นเพื่อน ล้วงเอาโทรศัพท์มาดูรายชื่อคนที่โทร
