10
1280 Words
เขาเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงแล้วลอบกลืนน้ำลาย ปูจากทะเลเมดิเตอร์เรเนียนที่ว่าเนื้อหวาน แต่คืนนี้มีอะไรเนื้อสดแลดูแน่นและหวานกว่านั้นรอให้เขากิน แบบนี้คุ้มค่ากับการรอคอย สมกับที่อดอยากมาหลายมื้อ
ยลรดาชักสีหน้าสงสัย คิ้วโค้งเรียวยู่เข้าหากัน “ปูมันมีแขนด้วยเหรอคะคุณเควิน”
เขายักคิ้วหลิ่วตาให้เธอ “นั่นน่ะสิ ผมคงพูดผิด ช่างเรื่องของปูมันเถอะ”
ชุดราตรียาวผ่าข้างสีพีชราบลู่ไปกับเรือนร่างอรชรอ้อนแอ้นที่หญิงสาวสวมใส่น่าฉีกยิ่งกว่าขาปูเสียอีก สีของชุดขับเน้นผิวที่ขาวเนียนให้น่ามอง เขาอยากรู้นัก หากเผลอดูดเล่นเบาๆ มันจะทิ้งร่องรอยเขียวคล้ำอย่างรวดเร็วบนผิวสวยๆ ของเธอหรือเปล่า
ผมยาวนุ่มสลวยดำขลับดุจเส้นไหมชั้นดีถูกเกล้าไปด้านหลังอย่างหลวมๆ แล้วปักด้วยดอกไลเซนทัสสีขาวช่อหนึ่งซึ่งมีลักษณะคล้ายดอกกุหลาบ กลีบดอกนั้นอ่อนโยนและมีกลิ่นหอมจางๆ เท่านี้เธอก็สะกดให้ความต้องการของเขามันพุ่งทะยานเกินคำว่าทนได้ ส่วนนั้นขยายออกดีดดันกางเกงผ้าสีเข้มจนคับ แก่นกายของเขากำลังเต้นตุบๆ อย่างปวดร้าว
ให้ตายเถอะ เป็นการกินปูที่ทรมานที่สุด
ประกายเฉียบคมจ้องมาที่ดวงหน้ายั่วยวนชวนให้เขาน้ำลายสอ “สวยมาก สวยจริงๆ”
เรียวปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อนเพียงบางเบาคลี่ออก “ขอบคุณค่ะ ฉันแต่งตัวสวยก็เพื่อคุณจะได้ไม่อายแขกของเรา”
รอยยิ้มหวานฉ่ำเปิดเผยจริงใจประดับอยู่ที่มุมปากนั่นยิ่งกระชากให้ซิปกางเกงของเขาเกิดอาการขยับ
แต่เพียงเสี้ยววินาที รอยยิ้มหวานกลับจางไปเมื่อ ชายหนุ่มโน้มใบหน้าหล่อเข้ามาใกล้แล้วจ้องตาเขม็ง สัมผัสได้ถึงกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ชวนให้จินตนาการเตลิดไปไกล เธอรับรู้ได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่สัมผัสจนใกล้พวงแก้มแล้วหน้าแดงด้วยความกระดากอายเมื่อเขาพูดขึ้น
“ผมชมดอกไลเซนทัสครับ ดอกไม้ที่คุณใช้ประดับผม สวยดีและหอมอ่อนๆ”
ยลรดารู้สึกหน้าแตกยับเยิน เธอเข้าใจผิดนึกว่าเขาชมว่าวันนี้เธอสวยเป็นพิเศษ
หญิงสาวยิ้มเขินแล้วหัวเราะกลบเกลื่อน “อย่างนั้นเหรอคะ ขอโทษด้วยค่ะที่ฉันเข้าใจผิด”
ครั้งแรกที่เขาพบเธอ หญิงสาวไม่ได้เตะตานัก ดูขัดตามากกว่า แต่พบครั้งต่อมา หญิงสาวกลับดึงดูดสายตาเขามากขึ้นเรื่อยๆ แล้วการแกล้งเธอเล็กน้อยทำให้เขารู้สึกอารมณ์ดีและผ่อนคลายความตึงเครียดได้อย่างประหลาด แต่ถ้าได้นอนกอด มันคงทำให้เขานอนหลับสบาย
“เชิญนั่งสิครับ” เขาผายมือให้เธอนั่งลงฝั่งตรงข้ามแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ในท่าเดิม ทั้งที่ใจจริงอยากจะไปจูงมือมานั่งข้างๆ หรือดึงตัวเธอมาเกยบนตักมากกว่า
หญิงสาวหย่อนสะโพกลงนั่งอย่างเรียบร้อย บนโต๊ะสีขาวสไตล์รัสติกมีอาหารทะเลสดใหม่วางอยู่เต็มโต๊ะแต่เน้นหนักไปที่ประเภทปู แต่ละจานตกแต่งอย่างสวยงาม เน้นเครื่องเทศเป็นหลักตามสไตล์อาหารเมดิเตอร์เรเนียนที่มีทั้งธัญพืช ถั่ว ผักสด น้ำมันมะกอก อาหารทะเลสดใหม่ และที่ขาดไม่ได้คือไวน์รสเยี่ยมที่เข้ากับอาหาร
ถัดออกไปจากโต๊ะอาหารห้องนี้เป็นห้องชุดขนาดใหญ่ ตกแต่งด้วยสีน้ำเงินของท้องฟ้า สีเขียวของน้ำทะเล สีเหลืองของดวงอาทิตย์ ส่วนหมอนอิงนั้นก็เป็นสีเดียวกับสีบนผนัง ให้ความรู้สึกร่าเริง สนุกสนาน
“เมื่อครู่คุณเควินกำลังจะกินปูเหรอคะ รู้ไหมคะฉันแกะปูเก่ง”
เควินเลิกคิ้วมองหญิงสาวตรงหน้า ไม่คิดว่าเธอจะชอบกินปูเหมือนเขา “ผมคิดว่าผมจัดการกับปูได้เก่ง คืนนี้เราคงจะรู้ว่าใครแกะปูเก่งกว่ากัน”
ชุดที่เธอสวมมาร่วมโต๊ะอาหารกับเขาสวยมาก แต่ถ้าหญิงสาวถอดมันออกซะ แล้วนั่งร่วมโต๊ะรับประทานอาหารกับเขา เธอสวยกว่านี้แน่
ยลรดามองไปรอบห้อง ดวงตาแสนสวยซอกแซกเข้าไปด้านในซึ่งมีห้องรับแขกและห้องนอน เพราะคุณลูก้าบอกว่าเจ้านายอยากทานมื้อค่ำที่วิลลามากกว่าออกไปทานอาหารตามโรงแรมดังๆ อาหารเหล่านี้จึงต้องเดินทางมาหาเขามากกว่าจะให้คนอย่างเควิน ลาซอนติ เดินไปหามัน
“แขกของเรายังไม่มาเหรอคะ”
“ลูก้า คงลืมบอกว่าแขกของผมก็คือคุณไง สาวน้อย”
“หือ?” หญิงสาวครางยาว
ดวงตาสีฟ้ามีเสน่ห์มองเธอเป็นเชิงเยาะ “เราจะกินปูกันแค่สองคน โอเคไหม”
“ถ้างั้นให้ฉันไปตามคุณลูก้ามาร่วมมื้อค่ำด้วยจะดีไหมคะ กินกันสองคนคงไม่หมด กินสามคนน่าจะพอดี” ดวงตาคู่สวยกวาดมองกองทัพอาหารที่ท้องของเธอและเขาคงรับศึกอาหารทะเลที่ยกมาทุกประเภทในทะเลเมดิเตอร์เรเนียนไม่ไหว
“ลูก้าคงไม่อยากกินกับผม เขาไม่เคยร่วมกินกับผมสักที” แน่นอน หมอนั่นไม่กล้าคิดแตะต้องสิ่งที่เขากำลังจะกินลงท้องหรอก “เรากินกันเถอะ”
“ก็ได้ค่ะ งั้นเรากินกันเลย” เจ้านายว่ายังไง ลูกน้องควรว่าอย่างนั้น
“ครับ ผมหิวจะแย่”
น่าแปลกคำว่าหิวของเขากลับทำให้เธอรู้สึกแก้มร้อนผ่าว หญิงสาวแก้เขินด้วยการเอื้อมมือหมายจะคีบหยิบปูทะเลตัวใหญ่ที่ก้ามของมันคงจะเนื้อแน่น
“ชอบก้ามแน่นๆ ใช่ไหมครับ” เพียงแต่กล้ามของเขาไม่ใช่ก้ามปูแบบที่เธอคิด
“ค่ะ ฉันชอบกินก้ามปู” เธอยิ้มให้เขาแล้วเริ่มรู้สึกถึงความเคลือบแคลง รู้สึกไม่ชอบมาพากลตามสัญชาตญาณ มือเล็กวางปูยักษ์ลงในจาน “ถามตรงๆ ได้ไหมคะคุณเควิน”
เขาพยักหน้าให้สิทธิ์เธอ “เชิญครับ อยากถามอะไร”
“คุณชวนฉันมากินปู ไม่ได้ชวนฉันมาเป็นอาหารให้คุณกินใช่ไหมคะ” ยลรดาถามอย่างไม่กลัวตาย บรรยากาศผ่อนคลายเมื่อครู่เวลานี้เริ่มตึงเครียดขึ้น มือเรียวขยับไปคว้าที่หนีบก้ามปูไว้แน่น
“แล้วถ้าผมบอกว่า ผมต้องการจะกินทั้งสองอย่างล่ะ คุณจะว่ายังไง”
“ไปลงนรกซะ”
คำพูดไม่สุภาพที่หลุดออกจากปากอิ่มน่าจูบรุนแรงไม่เบาแต่ก็ไม่ทำให้เธอกริ่งเกรงเขามากกว่าที่เป็นอยู่ ทว่า ความเหน็บหนาวเกาะกินหัวใจอย่างเฉียบพลัน เมื่อเขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วคว้าร่างเล็กที่พุ่งพรวดลุกจากเก้าอี้พร้อมจะเดินไปที่ประตู
“ไปขึ้นสวรรค์ด้วยกันดีกว่า เธอไปผิดทางแล้วสาวน้อย ประตูสวรรค์อยู่ด้านหลังโต๊ะอาหารต่างหาก”
สีหน้าแข็งกร้าวประดุจเหล็กชวนให้ร่างเล็กตกใจ มือใหญ่คว้าเอวคอดกิ่วที่เขาอยากลองวัดขนาดเอาไว้อย่างไม่เกรงใจ ก่อนดึงเธอเข้ามาสู่อ้อมกอดเขา
“ให้ผมในสิ่งที่ผมต้องการ แล้วคุณจะได้ทุกอย่างที่คุณต้องการ เด็กดี” เขากระซิบความปรารถนาข้างหู กล้ามเนื้อกำยำแข็งแรงราวหินผาที่เธอเป็นผู้ปลุกมันขึ้นมากำลังแนบแช่อยู่กับบั้นท้ายกลมกลึง
- Writer
