“คออ่อนก็ยังจะกินเยอะอีก” ซีเจย์บ่นพึมพำขณะที่เขากำลังพยุงคนตัวเล็กเดินออกจากลิฟต์
“อื้ออ ปล่อยนะ” ฟ้าใสเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคนที่พยุงเธอมา เห็นว่าเป็นเขาเธอจึงพยายามดิ้นทันที
“อย่าดิ้น” ซีเจย์พูดเสียงดุดูน่ากลัว แต่เธอกลับไม่ฟังเขาเลย ฟ้าใสก็ยังคงพยายามดิ้นอยู่
“บอกให้ปล่อยไง อย่ามายุ่งได้มั้ย” ฟ้าใสเอ่ยขึ้นเสียงดังพร้อมตวาดเสียงใส่เขา ทำให้ซีเจย์ปล่อยเธอไว้ตรงนี้ ก่อนที่จะเดินหายไป
เขาก็คงเป็นเขา…มาเฟียหนุ่มผู้ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหน ที่เขามาวุ่นวายกับเธอคงเป็นเพราะความรู้สึกผิดที่เคยทำไม่ดีกับเธอไว้แค่นั้น
เมื่อเธอถูกปล่อยทิ้งไว้ ฟ้าใสจึงพยายามพาตัวเองเดินกลับไปที่ลิฟต์เพื่อลงไปชั้นล่าง เธอค่อยๆเดินไปแบบเซๆ พอเดินไปถึงที่ลิฟต์แล้วเธอรู้สึกไม่ไหว เลยไปนั่งพักที่โซฟาตรงข้างลิฟต์ก่อน
“มะ ไม่ไหว..มึนง่ะ ขอนั่งพักแปบละกาน”
เธอคิดว่าจะนั่งพักแค่แปบเดียว ทว่าเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้เลย เธอส
