บทที่ 6 หายไป

1996 Words

เช้าวันใหม่… “อื้อ ปวดหัวจัง…อ๊ะ!!” เมื่อฟ้าใสลืมตาตื่นขึ้นมา และทำท่ากำลังจะลุกลงเตียง พอมองไปรอบห้องดีๆ นี่มันไม่ใช่คอนโดของเธอ เมื่อก้มไปมองสภาพร่างกายของเธอตอนนี้คือเปลือยเปล่า “อร้ายย นี่มันเกิดอะไรขึ้น คิดสิ่..คิดสิ่..ฟ้าใส” เธอบ่นพึมพำกับตัวเองเสียงแผ่วเบา แววตาของเธอเริ่มแดงก่ำดูกังวลและตื่นกลัว คนตัวเล็กมองไปรอบๆห้องขนาดใหญ่พร้อมกับพยายามนึกคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน “เมื่อคืนเราอยู่กับซีเจย์คนสุดท้ายนิ่” เธอเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือต่อสายโทรออกไปหาซีเจย์ทันที แต่กลับถูกเขาตัดสายทิ้ง…ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนหน้านี้ชายหนุ่มจะรับสายเธอทุกครั้งเวลาที่โทรไปหา แต่วันนี้กลับถูกตัดสาย เธอจึงพยายามคิดว่าเขาคงติดธุระจึงไม่สะดวกรับสาย ผ่านไปครู่ใหญ่เธอโทรไปหาเขาอีกครั้ง กลับถูกตัดสายเหมือนเดิม หัวใจตัวน้อยๆเริ่มสั่นคลอน น้ำตาก็เริ่มคลอเบ้า เธอพยายามไม่คิดเองไปไกล จึงตัดสินใจไลน์ไปหาชายหนุ่มทันที ไลน์ซีเจย์ ฟ้าใส : ซีเจย์เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ได้พาฟ้ามาที่โรงแรมxxมั้ย? ซีเจย์ : /อ่านแล้ว ฟ้าใส : อ่านแล้วช่วยตอบฟ้าหน่อยได้มั้ย ฟ้าใส : ทำไมเงียบแบบนี้ล่ะซีเจย์ ฟ้าใส : ตอบฟ้าหน่อย ซีเจย์ : /อ่านแล้ว เธอส่งข้อความไปหาเขาจำนวนมาก ซึ่งเขาเปิดอ่านแต่ไม่ยอมตอบกลับเธอเลย คนตัวเล็กไว้ใจซีเจย์มาก เพราะเขาเป็นผู้ชายคนแรกที่เข้ามาจีบและทำให้เธอสนใจ ถึงแม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่เธอกลับรู้สึกดีและมีความสุขมากที่ได้คุยกับเขา เธอนั่งจ้องหน้าจอมือถือที่เปิดไลน์ซีเจย์ไว้ เธอรอคำตอบจากเขา จนตอนนี้เวลาผ่านล่วงเลยไป 4 ชั่วโมงกว่าแล้ว เธอร้องไห้จนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ พอคนตัวเล็กตื่นขึ้นมาดูโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง ซีเจย์ก็ยังคงอ่านแล้วแต่ไม่มีการตอบกลับใดๆ หลังจากที่ฟ้าใสตื่นจากการเผลอหลับ เธอก็ลุกอาบน้ำแต่งตัว ก่อนที่จะเดินลงมาสอบถามพนักงานโรงแรมว่าใครเป็นคนเปิดห้อง ตึก! ตึก! ตึก! คนตัวเล็กเดินลงมาถามพนักงานต้อนรับว่าใครเป็นคนเปิดห้อง คำตอบที่ได้จากพนักงานโรงแรมคนที่เปิดห้องให้เธอก็คือ ซีเจย์ แต่ตอนนี้เขากลับเงียบหายไป โทรไปก็ไม่รับ แชทไปก็อ่านไม่ตอบ “เห้ออ…แบบนี้สินะที่เรียกว่าโดนหลอกเย” ฟ้าใสบ่นพึมพำให้กับความโง่ของตัวเอง พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มใส เธอนั่งมองหน้าจอมือถือตัวเอง ข้อความที่พิมพ์ส่งไปให้เขาถูกอ่านแล้ว แต่กลับไร้ซึ่งการตอบกลับ ไลน์ซีเจย์ ฟ้าใส : ซีเจย์ ทำไมนายเงียบแบบนี้ นายเลือกที่จะหายไปแบบนี้ใช่มั้ย วันนั้นฟ้าเมาและคงพลาดเอง ไม่ได้อยากจะให้นายมารับผิดชอบหรอกนะ แค่อยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงไปอยู่ที่นั้น แล้วทำไมถึง… ซีเจย์ : /อ่านแล้ว ฟ้าใส : โอเค อ่านแต่ไม่ตอบ ฟ้าใส : งั้นเราก็คงไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก ฟ้าใส บล็อกไลน์ ซีเจย์ “เขาอ่านแต่ไม่ตอบ มันก็ชัดเจนแล้วนะยายฟ้า ยัยโง่เอ้ย…เลิกทักไปหาเขาได้แล้ว หยุดคิดถึงคนแบบนี้สักที เขาตั้งใจมาหลอกเธอนะ จำไว้” เธอยังคงบ่นพึมพำด่าทอกับตัวเองทุกวัน น้ำตาก็ไหลอาบแก้มใสตลอดเวลาที่นึกถึง เธอได้บล็อกไลน์ซีเจย์เป็นที่เรียบร้อย เพราะไม่อยากที่จะทักไปหาเขาอีก หลังจากวันนั้นจนถึงวันนี้เวลาก็ผ่านมาเกือบสองสัปดาห์ ถ้าถามว่าลืมเขาได้หรือยัง คงยากสำหรับเธอ เพราะคนตัวเล็กลองเปิดใจรักใครสักคนในรอบ 4 ปี กลับโดนหลอกให้รักและโดนหลอกเย..ซะงั้น เธอกลับมาตั้งใจทำงานแบบเมื่อก่อน ส่วนเรื่องเที่ยว เธอเลือกที่จะไปร้านอื่นเท่านั้น ถ้าเพื่อนของเธอชวนไปคลับที่ซีเจย์ทำงานอยู่ เธอจะหาข้ออ้างและปฏิเสธทุกครั้งเพราะไม่อยากไปเจอหน้าเขา ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ เธอขับรถแอสตันมาร์ตินคันหรูไปจอดที่หน้าคฤหาสน์ ก่อนที่มือเล็กจะเปิดประตูและเดินลงมาด้วยความเร่งรีบ “คุณพ่อเรียกฟ้า มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ” เธอเอ่ยขึ้นทันทีที่เดินตรงมายังผู้เป็นบิดา ซึ่งเธอรับสายโทรศัพท์มือถือจากคุณพ่อเมื่อชั่วโมงก่อน ท่านบอกให้มาหาที่บ้านมีเรื่องจะคุยด้วย คนตัวเล็กจึงรีบเคลียร์งานมาทันที “พอดีบริษัทซีเกทที่จำหน่ายเครื่องเพชร เขาติดต่อพ่อมา อยากร่วมงานกับบริษัทเรา...ฟ้าว่าไงลูก” “ได้ค่ะคุณพ่อ ไม่มีปัญหาค่ะ” “ฟ้าสะดวกไปคุยรายละเอียดกับเขาวันไหนลูก เดี๋ยวพ่อจะได้แจ้งทางเขาอีกที” “พรุ่งนี้ช่วงบ่ายก็ได้นะคะ ฟ้าว่างคะ” “ได้ลูกพ่อนัดให้…วันนี้อยู่ทานข้าวกับพ่อก่อนนะ” “ค่ะคุณพ่อ” จากนั้นเธอก็นั่งทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่ ส่วนน้องสาวของเธอยังคงไม่กลับบ้านอีกตามเคย เพราะพราวฟ้าจะติดเที่ยวและติดเพื่อนมาก บริษัทโฆษณาNKPN ก๊อก! ก๊อก! “คุณฟ้าใสค่ะ บ่ายนี้มีคุยงานกับบริษัทซีเกทนะคะ คุณพราวฟ้าลงไปรอด้านล่างแล้วคะ” เลขาคนสนิทของเธอเอ่ยขึ้น “ค่ะ..คุณรุ้งบอกรถมารอรับได้เลยนะคะ เดี๋ยวฟ้าตามลงไป” เมื่อเธอเดินลงมาถึงชั้นล่าง ก็พบว่ารถมารอรับพอดี ภายในรถจะมีคนขับรถ รุ้ง พราวฟ้า และเธอ การไปคุยงานครั้งนี้คนตัวเล็กและเลขาคนสนิทเตรียมข้อมูลมาอย่างแน่นหนา เพราะคุณพ่อของเธอบอกว่าเจ้าของบริษัทมีอายุพอสมควรอาจจะถามเยอะ ข้อมูลต้องแน่นไว้ก่อน ณ บริษัทซีเกท คนตัวเล็กเดินเข้าไปพร้อมกับพราวฟ้าและเลขาคนสนิท บริษัทแห่งนี้กว้างขวางใหญ่โตมาก ภายในตกแต่งหรูหรา เธอได้มาที่นี่เป็นครั้งแรก แต่ได้ยินชื่อเสียงบริษัทนี้มานานแต่ไม่เคยได้ร่วมงานกัน และไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีโอกาสได้ร่วมงานด้วย “สวัสดีค่ะ มาจากบริษัทโฆษณาNKPN นัดไว้บ่ายโมงค่ะ” รุ้งเลขาของเธอได้พูดกับพนักงานต้อนรับ “สักครู่นะคะ” พนักงานต้อนรับเอ่ยขึ้น ก่อนที่จะต่อสายไปทางเบื้องบน เธอคุยสายไปสักพักจากนั้นก็วางสาย “เชิญตามมาทางนี้เลยค่ะ” พนักงานพาพวกเธอไปนั่งรอที่ห้องประชุมใหญ่ 13.02 น. “บ่ายโมงแล้วนะ เมื่อไหร่เขาจะมาสักที” พราวฟ้าเอ่ยขึ้น เพราะเธอนั่งรอนานเกินไปแล้ว “ทำธุรกิจก็ต้องตรงต่อเวลาสิ” “ใจเย็น..เขาคงติดธุระสำคัญ เดี๋ยวก็คงมา” ฟ้าใสเอ่ยขึ้น เพราะพราวฟ้าน้องสาวของเธอเริ่มจะหงุดหงิดแล้ว 13.25 น. ตึก! ตึก! ตึก! “ขอโทษด้วยครับที่มาช้า” ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยความเร่งรีบก่อนที่จะเอ่ยขึ้น ฟ้าใสเงยหน้าขึ้นไปมองเขา สายตาทั้งคู่จ้องมองกันอยู่ครู่หนึ่ง เธอรู้ทันทีว่าเขาคือ ซีเจย์ หนุ่มบาร์โฮสต์คนนั้น คนที่เข้ามาจีบเธอและก็หนีหายไป พอนึกได้เธอจึงหลบสายตาเขาทันที “สวัสดีครับ..นี่คุณซีเจย์ ประธานบริษัทซีเกทคนใหม่ครับ ส่วนผมไทย เป็นเลขาของคุณซีเจย์ครับ” ชายหนุ่มที่เดินเข้ามาพร้อมกับซีเจย์ได้เอ่ยขึ้นทันที “สวัสดีค่ะ..ฟ้าใส รองประธานบริษัทโฆษณาNKPN ส่วนคนนี้พราวฟ้า เป็นนางแบบประจำบริษัท และคุณรุ้งเลขาของฟ้าค่ะ” คนตัวเล็กได้เอ่ยแนะนำตัวเอง น้องสาวของเธอ รวมถึงเลขาคนสนิทออกไป นี่คือการทำงาน เธอมืออาชีพมากพอที่จะแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องอดีตที่ผ่านมา ซึ่งเธอและเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน เรื่องมันก็ผ่านมาเนิ่นนานเกือบเดือนแล้ว “ขอโทษอีกครั้งที่มาสายนะครับ” ซีเจย์ได้เอ่ยขึ้นพร้อมกับมองหน้าเธอและพราวฟ้าสลับกันไปมาด้วยความสงสัย “ไม่เป็นไรเลยค่ะ” พราวฟ้าได้เอ่ยขึ้นพร้อมกับจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มตาไม่กระพริบ “คุณฟ้าใสกับคุณพราวฟ้า หน้าตาเหมือนกันมากเลยนะครับ” ซีเจย์เอ่ยขึ้น สายตายังคงจับจ้องใบหน้าสองสาวสลับไปมา “พราวกับฟ้า เราเป็นฝาแฝดกันค่ะ” พราวฟ้าได้ตอบกลับเขาออกไป “อ่อ..แบบนี้นี่เอง” ซีเจย์เอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา แต่คนตัวเล็กที่นั่งข้างๆเขากลับได้ยิน ที่เขาเข้าหาฉัน คงคิดว่าฉันคือยายพราวสิ่นะ พอรู้ว่าผิดคนก็เลยหายไป แบบนี้เองสิ ให้ตายเหอะ!! เธอนี่มันโง่จริงๆยัยฟ้า ไม่มีใครสนใจคนแบบแกหรอก คนตัวเล็กนึกคิดในใจ “เราคุยงานกันก่อนดีกว่านะคะ” ฟ้าใสเอ่ยขึ้น เพราะอยากคุยงานให้มันจบๆไป ไม่อยากจะเห็นหน้าเขานานกว่านี้ ระหว่างที่เธอนำเสนองาน เงื่อนไข ผลลัพธ์ต่างๆถ้าร่วมงานกับบริษัทโฆษณาของเธอให้เขาฟัง ซีเจย์ไม่ได้สนใจรายละเอียดที่คนตัวเล็กพูดเลย เขาเอาแต่จ้องมองใบหน้าสวยหวานของเธอสลับกับมองพราวฟ้า “คุณซีเจย์ติดตรงไหนมั้ยค่ะ” ฟ้าใสเอ่ยถามเขาออกไป แต่เขากลับเหม่อลอยไม่ยอมตอบกลับเธอ “คุณซีเจย์ค่ะ” เธอเรียกชื่อเขาย้ำออกไป เขาก็ยังคงเหม่ออยู่ “คุณซีเจย์ครับ” ไทยเลขาของเขาเอ่ยเรียกให้ “มีอะไร มึงจะเสียงดังทำไม” เขาตอบกลับเสียงดุใส่เลขาตัวเอง “เอ่อ..คุณฟ้าใสถามว่าติดตรงไหนมั้ยครับ” “ผมไม่ติด เอาตามที่คุณเสนอได้เลย” ซีเจย์ได้เอ่ยออกไปทั้งที่เขาไม่ได้ฟัง ไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรเลยด้วยซ้ำ “ค่ะ..ส่วนวันนัดถ่ายแบบเครื่องเพชร ให้เลขาของคุณติดต่อคุณรุ้งเลขาของฟ้ามาแล้วกันนะคะ” “ครับ” “ส่วนเรื่องถ่ายแบบคุณบรีฟงานกับพราวฟ้าได้เลยค่ะ” ฟ้าใสเอ่ยขึ้นขณะกำลังเก็บเอกสาร “พราวอยากให้คุณรุ้งอยู่ช่วยจดข้อมูลมั้ย” เธอหันไปถามพราวฟ้า เพราะพราวฟ้าจะต้องอยู่คุยรายละเอียดการถ่ายแบบกับเขา “ไม่เป็นไรค่ะ พราวจดเองดีกว่า ฟ้ากับคุณรุ้งกลับก่อนได้เลย” พราวฟ้าเอ่ยขึ้น “อืม งั้นฟ้ากลับก่อนนะ” เธอหันไปพูดกับพราวฟ้า ก่อนที่จะหันไปบอกซีเจย์ “กลับก่อนนะคะ ยินดีที่ได้ร่วมงานค่ะ” พูดจบคนตัวเล็กก็เดินออกจากห้องประชุมทันที ฟู่วว… เธอถอนหายใจออกมาอย่างแรง เพราะเธอต้องอดทนอดกลั้นมาก เรื่องที่ผ่านมาเธอไม่เคยลืมมันเลย เจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึง วันนี้ก็เหมือนกัน เมื่อเธอเห็นใบหน้าของเขา เธอยิ่งเจ็บปวดใจมาก ที่เผลอไว้ใจ เชื่อใจ และให้ใจกับคนอย่างเขาไป

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more