บทที่ 8 อดีตที่ไม่อยากจำ

1333 Words

คนตัวเล็กนั่งทำงานอยู่ห้องคอนโดหรูย่านใจกลางเมือง เธอเป็นคนที่บ้างานสุดๆ อยู่บริษัทก็ทำแต่งาน กลับมาห้องพักก็ยังคงทำงานอยู่ กริ๊งงง!! เสียงโทรศัพท์มือถือของคนตัวเล็กดังขึ้นขณะที่เธอกำลังอ่านเมล์ที่เลขาคนสนิทพึ่งส่งเข้ามา คุณพ่อ “สวัสดีค่ะคุณพ่อ” ฟ้าใสเอ่ยขึ้นทันทีที่กดรับสาย “เป็นยังไงบ้างลูกไปคุยงานกับบริษัทซีเกทเรียบร้อยดีมั้ย” คุณพ่อของเธอเอ่ยขึ้น “เรียบร้อยดีค่ะ เหลือนัดวันมาถ่ายสินค้า ฟ้าพึ่งอ่านเมล์ที่คุณรุ้งส่งมา เขานัดถ่ายวันมะรืนนี้คะ” “ดีลูก ยังไงพ่อฝากลูกดูแลเป็นพิเศษหน่อยนะ” “…ได้ค่ะคุณพ่อ” หลังจากคุยสายกับคุณพ่อเสร็จ เธอก็กดวางสาย และมานั่งทำงานต่อเหมือนเดิม คนตัวเล็กคิดหนักมากเพราะต้องร่วมงานกับซีเจย์ ชายหนุ่มคนที่เคยทิ้งเธอไปเมื่อสองเดือนก่อน ณ บริษัทโฆษณาNKPN วันนี้ทางบริษัทโฆษณาของเธอและบริษัทซีเกทของซีเจ มีนัดถ่ายแบบเครื่องเพชรที่สตูดิโอของคนตัวเล็ก โดยมีพราวฟ้าน้องสาวของเธอเป็นนางแบบ ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าคนตัวเล็กเดินเข้ามาตรวจงาน “เรียบร้อยดีมั้ยคะคุณรุ้ง” ฟ้าใสเอ่ยถามเลขาคนสนิท “ทุกอย่างเรียบร้อยดีค่ะ แต่รอดูคุณซีเจย์อีกทีว่าอยากปรับหรือแก้ตรงไหนหรือเปล่า” รุ้งเอ่ยขึ้น “เขายังไม่มาเหรอคะ” “เห็นว่าใกล้จะถึงแล้วนะคะ” เธอพยักหน้าตอบรับกับเลขาคนสนิท ก่อนที่จะมองไปยังพราวฟ้าที่กำลังถ่ายแบบอยู่ “ฝากที่เหลือด้วยนะคะคุณรุ้ง..ฟ้าขอตัวก่อน” พูดจบเธอก็หมุนตัวเพื่อหันหลังเดินออกไป พรึ่บ!! เธอชนเข้ากับอกแกร่งของใครบางคน “ขอโทษค่ะ…คะ คุณซีเจย์” เธอเอ่ยขอโทษเขาทันทีทั้งที่ยังไม่ทันเห็นใบหน้า พอเธอเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขา กลับพบว่าคนที่เธอเดินชนคือซีเจย์เจ้าของผลิตภัณฑ์ที่ถ่ายอยู่ “ไม่เป็นไรครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “เชิญตามสบายนะคะ ถ้าคุณต้องการแก้ตรงไหนแจ้งคุณรุ้งได้เลยคะ” สิ้นเสียงเธอก็เดินออกมาจากสตูดิโอทันที “ฝากด้วยไทย เดี๋ยวกูมา” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนที่จะเดินตามคนตัวเล็กออกไป . . “เดี๋ยวก่อนครับคุณฟ้า” ซีเจย์เอ่ยขึ้นทันทีที่วิ่งตามเธอออกมา “ค่ะ?” เธอหันหลังกลับไปก่อนที่จะเลิกคิ้วสูงถามเขา “ผมมีเรื่องจะคุยด้วย” เขาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงราบเรียบ “เออ..ได้ค่ะ งั้นเราไปนั่งคุยที่ล็อบบี้นะคะ” เธอเดินนำคนตัวโตเข้ามาที่ล็อบบี้ของบริษัท เดินมาไม่นานก็ถึงแล้ว “เชิญนั่งค่ะ…คุณมีเรื่องอะไรจะคุยกับฟ้าเหรอคะ” เธอเอ่ยถามทันทีที่เดินมาถึงล็อบบี้ “คุณจำผมได้ใช่มั้ย?” “ค่ะจำได้ เราเคยคุยกันวันก่อนไงค่ะ คุณซีเจย์เป็นเจ้าของบริษัทซีเกท” “จำผมไม่ได้จริงๆหรือแกล้ง” เขาเลิกคิ้วสูงมองคนตัวเล็กแบบจับผิด “คุณจะให้ฟ้าจำอะไรค่ะ” “เรื่องตอนนั้น...” “อดีตที่ผ่านมา มันห่วยมาก ฟ้าว่าไม่มีอะไรต้องจำค่ะ รกสมองเปล่าๆ” เธอได้ตอบกลับเขาออกไปด้วยความโกรธ แต่ความเป็นจริงเธอไม่เคยลืมมันได้เลย “หึ…” เขาครางในลำคออย่างแผ่วเบา คำพูดที่เธอตอบออกไปมันดูธรรมดา แต่ชายหนุ่มกับรู้สึกถึงการเหยียดหยามอย่างมาก อดีตที่ผ่านมาของเธอและเขาเธอจำมันได้ดี ตั้งแต่วันที่เขาเข้ามาตลอดจนวันที่เขาหายไป ความเจ็บปวดที่เธอได้รับ เธอไม่เคยลืมเลย ช่วงเวลานั้นเธอมีความสุขมากกับสิ่งที่เขาทำให้ และเธอก็เสียใจมากเช่นกัน “ถ้าไม่มีอะไรเกี่ยวกับเรื่องงาน ฟ้าขอตัวนะคะ” พูดจบเธอก็ลุกขึ้นทันที “คุณยังอยากรู้อยู่มั้ย?..ว่าคืนนั้นมันเกิดอะไรขึ้น” เขาได้เอ่ยถามเธอออกไป “ไม่ค่ะ..ฟ้าไม่อยากรู้อะไรแล้ว ขอตัวนะคะ” เธอกำลังจะเดินออกไป จู่ๆก็มีเสียงแทรกขึ้น “อ้าว..อยู่นี่นี่เอง พราวตามหาตั้งนาน” พราวฟ้าเอ่ยขึ้นทันที เมื่อเดินมาถึงตรงล็อบบี้แล้วเจอฟ้าใสกับซีเจย์ “ตามหาฟ้า?” ฟ้าใสเลิกคิ้วเอ่ยถามพราวฟ้า “พราวตามหาคุณซีเจย์...อยากจะให้ดูรูปที่ถ่ายเมื่อกี้” พราวฟ้าเอ่ยขึ้นพร้อมหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาของซีเจย์ “อืม..งั้นฟ้าไปก่อนนะ” เธอเอ่ยบอกพราวฟ้าน้องสาวตัวเอง “คุณฟ้าอยู่ด้วยกันก่อนสิครับ...จะได้ช่วยผมดูรูป” ซีเจย์เอ่ยขึ้นทันทีที่ฟ้าใสกำลังก้าวเท้าเดินออกไป เพราะเขาไม่อยากอยู่กับพราวฟ้าตามลำพัง “ค่ะ” ฟ้าใสขานรับ ก่อนที่จะเดินไปนั่งตรงข้ามเขาเหมือนเดิม หมับ!! “นั่งตรงนี้ดีกว่าครับ จะได้ดูด้วยกันถนัดๆ” ขณะที่ฟ้าใสจะเดินผ่านซีเจย์ไปอีกฝั่ง มือหนาก็เอื้อมมาจับมือเธอดึงไปนั่งลงข้างๆ ทำให้พราวฟ้าต้องไปนั่งอีกฝั่งแทน “นี่ค่ะ..คุณซีเจย์ช่วยพราวดูหน่อยว่าดีหรือยัง” พราวฟ้ายื่นไอแพดส่งให้คนตัวโตเพื่อดูรูป ทางด้านซีเจย์ ผมนั่งดูรูปที่พราวฟ้าถ่ายแบบเครื่องเพชร สายตาของผมไปสะดุดกับหน้าอกของเธอ ซึ่งเธอใส่เป็นชุดเกาะอกและใส่สร้อยเพชรถ่ายเลยทำให้ผมเห็นได้ชัด พราวฟ้าจะไม่มีปานตรงหน้าอกซ้าย ส่วนฟ้าใสจะมีปานรูปหัวใจสีแดงตรงหน้าอกข้างซ้าย ผมจำได้ เพราะเคยเห็นรอยปานของเธอมาก่อน ฟ้าใสจะไม่ค่อยแต่งตัวโชว์หน้าอก เพราะจะทำให้เห็นรอยปาน ชุดที่เธอใส่แต่ละครั้งจะปิดหน้าอกไว้ ซึ่งการแต่งกายก็แตกต่างจากน้องสาวของเธอโดยสิ้นเชิง ผมเริ่มจะแยกออกแล้วระหว่างฟ้าใสและพราวฟ้า “คุณฟ้าว่าไงครับ” ผมเอ่ยถามเธอออกไปพร้อมกับหันไปมองใบหน้าหวาน “อืม..ฟ้าว่าเหมือนยังไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ เราลองปรับเปลี่ยนท่าดูมั้ยค่ะ” เธอได้ตอบกลับผมมา ซึ่งผมก็คิดแบบเดียวกันกับเธอ “ครับ..ผมก็คิดแบบคุณ” เธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม ตอนนี้ใบหน้าเราทั้งคู่ใกล้กันมาก ผมจ้องมองใบหน้าหวานอยู่ครู่หนึ่ง “งั้นพรุ่งนี้พราวจะลองเปลี่ยนท่าดูนะคะ” พราวฟ้าเอ่ยขึ้น ทำให้เธอละสายตาจากผม ก่อนที่จะขยับถอยออกไป “ฟ้ากลับก่อนนะ พอดีมีธุระ” พูดจบเธอก็เดินออกไปทันที “พราวขอถามอะไรคุณซีเจย์หน่อยได้มั้ยคะ” …ผมพยักหน้าตอบกลับเธอไป “คุณซีเจย์..มีแฟนหรือยังคะ” “มีแล้ว” ผมตอบกลับพราวฟ้าออกไป ที่ตอบไปแบบนี้เพราะผมไม่อยากให้เธอมาวุ่นวายกับผม “เออ..ขอโทษนะคะ พอดีฟ้าลืมมือถือ” เสียงฟ้าใสเอ่ยขึ้นข้างหลังของผม ทำให้ผมหันขวับไปมองเธอทันที ผมไม่แน่ใจว่าเธอจะได้ยินสิ่งที่ผมพูดกับพราวฟ้าเมื่อกี้หรือไม่ แต่ผมคิดว่าเธอน่าจะได้ยิน “น่าเสียดายจังเลยค่ะ ใครกันนะที่ได้คุณเป็นแฟน โชคดีเหลือเกิน” พราวฟ้าเอ่ยขึ้นขณะที่ฟ้าใสกำลังหยิบมือถือที่เบาะโซฟาข้างๆผม เมื่อเธอหยิบมือถือเสร็จก็เดินกลับออกไปทันที

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more