บทที่ 7 สับสน
825 Words
ทางด้านซีเจย์
ผมมองตามหลังของคนตัวเล็กที่เดินออกจากห้องประชุมไป ไม่คิดเลยว่าเราจะได้เจอกันอีก เธอไม่สนใจ ไม่อาลัยอาวรณ์ผมเลยสักนิด ผิดกับที่ผมคิดไว้มาก
“คุณซีเจย์ค่ะ อยากถ่ายแบบไหนบรีฟงานกับพราวได้เลยนะคะ” พราวฟ้าเอ่ยขึ้น ทำให้ผมละสายตาจากฟ้าใสที่เดินออกไป แล้วหันมามองใบหน้าของเธอทันที
“ผมอยากได้ประมาณนี้ครับ” ผมเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นรูปตัวอย่างการถ่ายให้เธอดู
“สวยดีค่ะ พราวจะทำให้เต็มที่เลยนะคะ” พราวฟ้าเอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มให้กับผม
“ครับ ส่วนวันที่จะนัดถ่าย ผมจะให้เลขาของผมแจ้งไปอีกทีนะครับ”
“ได้เลยค่ะ หรือคุณซีเจย์สามารถแจ้งพราวได้โดยตรงเลยนะคะ นี่นามบัตรพราวคะ” พราวฟ้าเอ่ยขึ้นก่อนที่จะยื่นนามบัตรมาให้ผม
“ผมแจ้งกับคุณรุ้งเลขาคุณฟ้าเหมือนเดิมดีกว่าครับ”
“แต่พราว…” เธอยังไม่ทันพูดจบ ผมก็พูดขึ้นแทรกทันที
“มีอะไรสอบถามเลขาผมได้เลย ขอตัวก่อนนะครับ” พูดจบผมก็ลุกเดินออกมาทันที
ผมสับสนกับตัวเองมาก เธอชื่อฟ้าใส เรียกสั้นๆว่าฟ้า ก็ตามที่น้องชายผมบอก ผมคงไม่แก้แค้นผิดคนแน่ แต่ทำไมตลอดเวลาที่ผ่านมาผมกลับรู้สึกแปลกๆ ทั้งที่ผมตั้งใจแก้แค้นและผมก็ทำสำเร็จแล้ว
ระหว่างที่ผมนั่งทำงานอยู่นั้น ผมไม่มีสมาธิในการอ่านเอกสารเลย เพราะเรื่องฝาแฝดของฟ้าใสและพราวฟ้า ผมจึงตัดสินใจโทรออกหาลูกน้องคนสนิทให้ไปสืบประวัติของเธอมาแบบละเอียดทั้งหมด
ตึดด ตึดด
ซีเจย์ : กูอยากได้ข้อมูลของคนที่กูเคยให้มึงไปสืบ
เฟย : คุณฟ้าใสเหรอครับ
ซีเจย์ : เออ..กูขอแบบละเอียด ข้อมูลพ่อแม่พี่น้องด้วย ด่วน!!
เฟย : ได้ครับนาย
4 ชั่วโมงผ่านไป…
ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูคอนโดดังขึ้น
แอร๊ดด ผมเดินไปเปิดประตูทันที
“นี่ครับนาย ข้อมูลคุณฟ้าใสและครอบครัว” เฟยยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลมาให้ผม
…ผมพยักหน้ายื่นมือรับซองเอกสารมาและเดินไปนั่งโซฟาห้องโถงก่อนที่จะเปิดอ่าน
หลังจากที่ผมอ่านประวัติของเธอและครอบครัว ผมก็ยังไม่แน่ใจว่าใครคือแฟนเก่าของน้องชายผม เพราะเธอสองคนหน้าตาเหมือนกันมาก ถ้าไม่พูด ผมก็ไม่สามารถแยกออกเลยว่าใครเป็นใคร
ผมชั่งใจอยู่นาน จึงตัดสินใจโทรไปถามซันเดย์ทันที
ตึดดด ตึดดด
ซันเดย์
“ขอถามเกี่ยวกับแฟนเก่าแกหน่อย” ผมเอ่ยออกไปทันทีที่ซันเดย์กดรับสาย
“พี่จะถามถึงเขาอีกทำไมเนี่ย!” ซันเดย์เอ่ยขึ้น
“แฟนเก่าแกชื่อฟ้า…คือฟ้าใสใช่มั้ย?”
“ไม่ใช่ครับ…ว่าแต่พี่รู้จักฟ้าใสได้ยังไง” เมื่อผมได้ยินคำตอบของน้องชาย ผมเบิกตากว้างทันที นี่ผมแก้แค้นผิดคนจริงๆเหรอ ผมทำร้ายคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยงั้นสิ
“อย่าบอกนะว่าพี่ไปทำร้ายฟ้าใส เพราะคิดว่าเป็นแฟนเก่าผม”
“พี่ซีเจย์ อย่าเงียบดิ”
“แฟนเก่าแกคือพราวฟ้าเหรอ?” ผมเอ่ยถามออกไป โดยที่ไม่ตอบคำถามของซันเดย์ก่อนหน้า
“ใช่ครับ”
“แล้วทำไมถึงเรียกว่าฟ้า ทั้งที่เธอชื่อพราวฟ้า ทำไมไม่เรียกว่าพราว” ผมถามออกไป เพราะอันนี้ผม งง มาก ถ้าบอกชื่อพราวตั้งแต่แรก ผมคงไม่แก้แค้นผิดคน
“พราวฟ้าบอกว่าคนอื่นเรียกเธอสั้นๆว่าพราวเยอะแล้ว อยากให้ผมดูพิเศษเลยให้เรียกว่าฟ้าแทน” คำตอบของซันเดย์ทำเอาผมพูดไม่ออกเลย
“พี่ตอบผมมาก่อนว่าพี่ไปรู้จักฟ้าใสได้ยังไง พี่ได้ทำอะไรเธอมั้ย?”
“ป่าว…”
“พี่ไม่ต้องคิดแก้แค้นให้ผมแล้วนะ เรื่องมันก็ผ่านมานานหลายเดือนแล้ว ตอนนี้ผมไม่ได้เสียใจและผมก็มีความสุขดี”
“อืม..งั้นแค่นี้นะ”
เมื่อวางสายจากน้องชาย ผมนึกย้อนกลับไป สองเดือนก่อน ช่วงที่ผมพยามเข้าหาเธอเพื่อแก้แค้น ผมทำแบบนั้นกับคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยไปได้ยังไง
ผมหลอกว่ารักเธอ และทำให้เธอรักผม อีกทั้งยังทิ้งให้เธอเจ็บปวดทรมานใจ ตอนนี้เธอคงเกลียดผมไปแล้ว แม้แต่หน้าผมเธอยังไม่อยากจะมองเลย
แต่ทำไมผมต้องแคร์ ต้องสนใจด้วยว่าเธอจะคิดยังไงกับผม เพราะผมก็ไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิด
- Writer
