เล่ห์รัก | EP.4 ถูกใจ
1582 Words
ตอนที่ 4
——————————
"ฉันขอโทษนะมิเกล"
ไรอันยืนหลบมุมแอบมองเพื่อนสาวที่หายเข้าไปในห้องนั้นก่อนจะตัดใจเดินกลับออกมา
เมื่อวาน...
"ฉิบหายละ ไหนบอกว่าวันนี้คุณเคลย์ตันไม่เข้ามาไงวะ"
ชายหนุ่มนั่งอยู่เคาท์เตอร์บาร์ในผับหรูแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง สบถออกมาเมื่อกำลังยกแก้วเหล้าลงคอ แต่สายตาก็ดันไปสะดุดร่างสูงใหญ่เจ้าของผับเดินนำหน้าลูกน้องนับสิบคนเข้ามา
"นั่นมันไอ้ไรอันนี่ครับนาย"
เบนท์ลีย์ลูกน้องคนสนิทของ เคลย์ตัน วินซ์ คาสเซียส ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เจ้าของโรงแรมคาสเซียสและหุ้นส่วนใหญ่ของผับครบวงจรอย่างที่นี่
สายตาคมเข้มสีน้ำทะเลปรายตาไปมองไรอันที่ยังลอยหน้าลอยตาอยู่ในผับ แต่ไม่มีเงินไปใช้หนี้เขาตามกำหนด
ทันทีที่ไรอันได้สบตากับลูกน้องมือขวาของเขาก็ลุกลี้ลุกลนวิ่งหนีไปทางอื่นได้แค่ไม่กี่ก้าวก็โดนบอดี้การ์ดเข้ามาคุมตัวไปซะก่อน
"เฮีย เฮียผมขอเวลาอีกนิดนะ"
ไรอันถูกพาเข้ามาในห้องมืดทึบมีแค่แสงไฟดวงเดียวส่องลงมาที่ตัวเขา ชายหนุ่มรีบนั่งคุกเข่าขอร้องเจ้าหนี้ทันที
"ไอ้นี่ยังติดอยู่เท่าไหร่"
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามลูกน้อง เคลย์ตันนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่กอดอกมองไรอันอย่างรู้สึกเบื่อหน่ายเช่นทุกวัน เพราะเขารับหน้าที่ทวงหนี้แทนเพื่อนรักอย่างเซนต์ที่ตอนนี้แต่งงานมีลูกมีเมียแล้ว เห็นว่ามันไม่อยากเอามือสีดำไปแปดเปื้อนบนตัวเมียมันอีก รักเมียซะเหลือเกิน…พ่อคุณ
ไอ้พวกนี้ก็ขยันยืมขยันเป็นหนี้กันนักแต่แม่งก็ไม่ยอมจ่ายตามกำหนด
"ล้านยูโรครับนาย รวมดอกเบี้ยด้วยก็ล้านสาม" เบนท์ลีย์ไล่เปิดแท็บเล็ตเพื่อดูข้อมูล
"หึ เกินตัวคนอย่างมึงไปหน่อยนะ"
"เฮียเคลย์ ผมขอร้อง ขอเวลา…"
"หุบปาก กูไม่ใช่เฮียมึง!!" เคลย์ตันเตะขาข้างที่โดนไรอันจับไว้จนตัวมันกระเด็นหงายหลังออกไปด้วยความรำคาญ
"นายครับ ไอ้ไรอันเพิ่งผิดสัญญาครั้งแรก" เบนท์ลีย์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอารมณ์ของเจ้านายเริ่มจะร้อนขึ้น
"งั้นเหรอ เอามันไปห้องแรกดีมั้ย" มือหนายกขึ้นลูบคางตัวเอง มองลูกหนี้ด้วยแววตาเยือกเย็น
"ไม่ๆ ผมมีข้อเสนอ"
ไรอันตกใจเมื่อได้ยินประโยคเมื่อครู่ รีบถลาตัวเข้ามาขอร้องชายหนุ่มอีกครั้ง เพราะเขาเคยได้ยินมาว่าห้องแรกนั้นหากใครได้เข้าไปยิ่งกว่าตกนรกทั้งเป็น
"มึงลองว่ามา"
เคลย์ตันข่มใจเย็นยอมฟังข้อเสนอที่ว่านั่น หากมันได้ประโยชน์มากกว่าจับมันไปทรมานจนหาเงินมาแทนไม่ได้ เขาก็ใจดียอมต่อเวลาให้
"ผมมีคนหนึ่งอยากให้เฮียเจอ...พรุ่งนี้ ถ้าเฮียไม่ถูกใจ ผมจะหาเงินมาคืนเฮียสองเท่า" ไรอันข่มเปลือกตาแล้วพูดออกไปในที่สุด
"หึหึ มึงมั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอ" เคลย์ตันแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ
"ผมเอาหัวเป็นประกัน"
จากที่เห็นผู้หญิงที่เฮียเคยควงออกสื่อหรือหลังสื่อส่วนมากก็จะแนวฮอตปรอทแตกกันไปข้าง แต่หากคนไหนถูกใจมากๆ เขาก็จะควงเล่นด้วยนานหน่อย และเขามั่นใจว่าเคลย์ตันจะถูกใจเพื่อนเขาแน่นอน
และถ้าเป็นแบบนั้นมิเกลก็จะมีเงินมากพอที่จะออกจากครอบครัวนั้นได้
"ฮ่าฮ่า กูชอบความมั่นใจของมึงนะ แลกกับเวลาวันนี้ใช่มั้ย"
"ครับ..เฮีย" ไรอันตอบรับเสียงสั่นกำมือแน่นแนบข้างลำตัว ทั้งกลัวตายและรู้สึกผิดกับเพื่อนในเวลาเดียวกัน
"ก็ได้ พรุ่งนี้ ที่นี่ เวลานี้ ถ้ามึงตุกติกคงจะรู้นะ" พูดจบเคลย์ตันลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ไรอันนั่งถอนหายใจโล่งอก เขาถูกปล่อยตัวออกมาแต่ก็ยังโดนคนของเคลย์ตันคอยตามประกบอยู่ห่างๆ
...
ร่างอรชรเดินตามผู้ชายคนนั้นจนหยุดอยู่ที่หน้าห้องห้องหนึ่งก่อนจะมีคนเปิดประตูให้เข้าไป
หญิงสาวเดินเข้ามาในห้องกว้างเมื่อมีผู้หญิงมาเปิดประตูให้ เธอหันมองหาเพื่อนแต่ก็เจอแค่หญิงสาวเมื่อครู่คิดน่าจะเป็นแฟนของไรอันและขออย่างเดียวอย่าทำร้ายกันก็พอ อามิเกลคิดในใจ แต่ดูเหมือนหล่อนจะไม่มีท่าทีอะไรกับเธอสักนิดซ้ำยังเดินกลับออกไป ทำให้เธอยิ่งสงสัยไปกันใหญ่
"ดะ...เดี๋ยวสิ เธอเป็นแฟนไรอันใช่ไหม"
หญิงสาวคนนั้นไม่ตอบกลับเดินออกจากห้องไป อามิเกลตามไปเปิดก็พบว่ามันถูกล็อกไปแล้ว มือบางความหาโทรศัพท์มือถือโทรหาไรอันแต่เขากลับไม่รับสาย จึงส่งข้อความไปแทน
'ไรอัน นี่มันอะไรกัน นายอยู่ไหน?'
อามิเกลเริ่มคิดไม่ตกความกลัวเริ่มก่อตัวขึ้นบวกกับอากาศเย็นฉ่ำจนรู้สึกเหน็บหนาวเพราะเครื่องปรับอากาศ
ประตูห้องด้านในถูกเปิดออกพร้อมกับหญิงสาวหุ่นนางแบบเดินออกมา ก่อนจะหรี่ตามองแล้วเดินผ่านเธอไปยังประตูห้อง หญิงสาวมองด้วยความไม่เข้าใจแต่สัญชาตญาณก็บอกให้เธอตามสาวคนนั้นออกไป
"จะไปไหนล่ะสาวน้อย"
อามิเกลหยุดเดินแล้วหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะมองกลับไปที่ประตูหน้าห้องก็ถูกปิดลงเรียบร้อยแล้วอีกครั้ง สร้างความตื่นกลัวให้หญิงสาวมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อร่างสูงใหญ่กำยำเดินเข้ามาหาตัวเธอช้าๆ แต่มั่นคงทุกย่างก้าว
ใบหน้าหล่อเหลากระตุกยิ้มเมื่อเจอผู้หญิงตรงตามแบบที่เขาชอบและตรงปกอย่างที่ไอ้ลูกหนี้นั้นได้สาธยายไว้ และด้วยความบังเอิญที่เธอดันเป็นคนเดียวกันกับคนที่เขาเกือบขับรถชนเมื่อเช้า...
ใบหน้าหวานสวย ผิวขาวใสเรียบเนียน หน้าอกอวบอิ่มที่ขนาดมีเสื้อผ้าปกปิดยังเด่นชัดขนาดนี้ ถ้าถอดออกหมดจะขนาดไหนกันแค่คิดน้ำก็เดินอีกแล้ว ทั้งๆ ที่พึ่งเสร็จไปสองยกเมื่อกี้
"ค...คุณเป็นใครคะ"
เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ มองสบตากับเจ้าของนัยน์ตาสีครามน้ำทะเล คิ้วหนาเรียงสวยงาม จมูกโด่งคมสัน ริมฝีปากหยักหนาที่กระตุกยิ้มเมื่อครู่ เธอรู้สึกเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อนอย่างไรอย่างนั้น
"มานี่"
มือหนารวบต้นแขนหญิงสาวดึงเข้ามาหาตัว ใบหน้าสวยปะทะกับใบหน้าหล่อเหลาจนจมูกโด่งชิดกัน กลิ่นหอมละมุนดูไร้เดียงสาทำให้เขาหลงสูดดมด้วยความหลงใหล ให้ตายเถอะ!!...เธอไปอยู่ที่ไหนมา
"นี่คุณ...จะทำอะไรคะ ปล่อย!"
อามิเกลตกใจตาโตเมื่อคนตรงหน้ามองเธอด้วยสายตาหื่นกาม ก่อนที่เขาจะก้มลงมาบริเวณซอกคอขาวเนียน ร่างเล็กสะดุ้งตื่นเพราะเจ็บแปล๊บที่คอ มันเป็นครั้งแรกที่อยู่ใกล้ผู้ชายมากขนาดนี้
"กรี๊ดด!!..อื้อ...อย่าทำอะไรฉันนะ ปล่อย!!..."
อามิเกลพยายามดีดดิ้นออกจากการจับกุมของคนตัวโต ร้องกรี๊ดขัดขืนสุดกำลังเมื่อรู้แน่ชัดแล้วว่าเขาจะทำอะไรเธอ แต่ยิ่งออกแรงมากเท่าไหร่เธอก็เจ็บมากเท่านั้นตอนนี้แขนของเธอเต็มไปด้วยรอยแดงรอยนิ้วมือจากการบีบรัด
"อย่าเล่นตัวให้มากนักน่า" เคลย์ตันพยายามใจเย็นเข้าสู้
"ไอ้บ้า...คุณ!!"
ร่างสูงใหญ่อุ้มหญิงสาวที่ยังขัดขืนขึ้นบนไหล่กำยำเดินเข้าไปยังห้องนอน มือบางกำปั้นทุบหลังชายหนุ่มแต่เขากลับนิ่งเฉยราวกับไม่รู้สึกเจ็บ
ตุ๊บบ!!
"อ้ะ..โอ๊ยย!" เขาทิ้งร่างเล็กลงบนเตียงจนเธอปวดร้าวไปทั้งตัว
"ร้องโวยวายเข้าไป อีกหน่อยจะร้องอย่างอื่นแทน" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอก ค่อยๆ โน้มตัวเข้าไปใกล้หญิงสาวจนเธอถอยกรูดไปชิดหัวเตียง
"ไม่นะ ปล่อยฉันไปนะคะ"
แคว้ก!! ชายหนุ่มไม่สนใจฟังคำพูดของหญิงสาว
มือหนาฉีกทึ้งชุดเดรสจนขาดวิ่นหน้าอกอวบโผล่พ้นแทบจะเห็นจุก เคลย์ตันกลืนน้ำลายหนืดลงคอเมื่อเจอเหยื่อที่ถูกใจมากขนาดนี้ ก้มใบหน้าหล่อเหลาซุกลงระหว่างหน้าอกที่เบียดชิดกันอย่างดิบเถื่อน
"ฮื้อ!! อย่าทำฉันเลย ขอร้อง...กรี๊ดดด!!.."
"เงียบน่า!...ฉันชักจะรำคาญเธอแล้วนะ"
เคลย์ตันผละออกจากหน้าอกคู่สวยเมื่อร่างเล็กเงียบและแน่นิ่งไปจนผิดปกติ
"บ้าเอ้ย! นี่เธอ...โธ่เว้ย!!"
สายตาคมมองร่างเล็กที่นอนสลบไปด้วยความหัวเสีย เธอตกใจจนสลบไป
ให้ตายสิ เขาไม่นิยมทำอะไรกับคนไม่มีสติไร้อารมณ์ราวกับท่อนไม้
ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปด้วยความเดือดดาล อึดอัดก็อึดอัดยังต้องมาสู้รบกับยัยนี่แล้วดันมาสลบไปต่อหน้าต่อตาเขาอีก หงุดหงิดจนหมดอารมณ์จะไปต่อ
ปึงง!!
"แม่ง!..พวกมึงไปตามไอ้ไรอันมาเดี๋ยวนี้!..."
- Writer
