เล่ห์รัก | EP.7 สำรวจ
1903 Words
ตอนที่ 7
——————————
ก่อนหน้านั้น...
ร่างสูงใหญ่ของเคลย์ตันเดินเข้ามาในผับหรูกลางเมืองที่ตัวเองเป็นหุ้นส่วนร่วมกับเพื่อนอีกสองคน ใบหน้าหล่อคมเข้มเรียบนิ่งหากเขาหงุดหงิดและไม่พอใจมากก็จะกลายเป็นความเย็นชาขึ้นมาจนคนรอบข้างหวั่นเกรง แววตาสีน้ำทะเลไร้ความรู้สึกใดๆ
ชายหนุ่มทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาสีดำสนิทโซนวีไอพีสำหรับเจ้าของผับ ตรงข้ามคือเฮย์เดนที่มีสาวหุ่นเอ็กซ์นั่งอยู่รอบกายไม่นานผู้หญิงในนั้นก็มานั่งบริการข้างๆ เขา หน้าอกใหญ่โตเกิดขนาดของหล่อนแนบชิดเข้ามาหาอกแกร่งอย่างเย้ายวน
มือหนาตะปบกำเต้านมใหญ่ด้วยความหงุดหงิดที่อึดอัดอยู่ข้างใน จนหล่อนเผลอร้องครางเสียวซี๊ดออกมายั่วสวาทบนตัวชายหนุ่ม หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงจับอีตัวพวกนี้ร่วมรักให้เบาตัวไปซะเดี๋ยวนี้ แต่ตอนนี้มันไม่ได้ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาหรืออยากจับพวกหล่อนทำแบบนั้นเลย
ชายหนุ่มกลับนึกถึงใบหน้าหวานสวยสดใส ดวงตากลมโตที่ใสซื่อนั่นตลอดทั้งวัน แค่มองก็ยิ่งอยากเข้าใกล้ ยิ่งอยู่ใกล้และได้กลิ่นหอมละมุนก็อยากจับเธออยู่ใต้ร่างแล้วกระแทกใส่แรงๆ จนเธอหยุดพยศแล้วอ้อนวอนเขาแทน
อยากจะรู้นักว่าภายนอกที่สวยใส ขาวสะอาดของเธอ หากอยู่ในอารมณ์ร่านสวาทอย่างอีตัวพวกนี้จะยังคงเหลือสิ่งพวกนั้นอยู่ไหม
"อร้ายย คุณชายขา ฉันช่วยนะคะ"
สาวหุ่นเซ็กซี่อีกคนเข้ามาคลอเคลียร่างกำยำนั่งคุกเข่าลงพื้นบรรจงปลดเข็มขัดกางเกงชายหนุ่มออก อีกคนปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตส่งหวังส่งมือเข้าไปลูบไล้อกเปลือยเปล่า
"ออกไป!"
"คะ…คุณชาย"
"กูบอกให้ออกไป ไป!!" เคลย์ตันสั่งเสียงเข้มเมื่อสิ่งที่พวกหล่อนกำลังทำมันยิ่งส่งผลต่ออารมณ์ของเขา
"เฮ้ย ไอ้เคลย์ใจเย็นเด็กกูหายหมด" ไปกัดกับหมาที่ไหนมาปกติมันไม่เคยปฏิเสธผู้หญิงสักคน
"เอาคนไหนก็บอกไอ้เบนท์ลีย์เลย"
เสียงทุ้มเอ่ยบอกเพื่อนพร้อมจับยกขวดเหล้าราคาแพงกระดกลงคอจนหมดไปเกือบครึ่งขวด
"ไว้ทีหลังก็ได้ ว่าแต่มึงไปอารมณ์เสียที่ไหนมาวะ"
"เปล่า กูแค่ไม่อยาก"
เคลย์ตันหันไปส่งซิกให้เบนท์ลีย์ที่ยืนอยู่ไกลๆ ไม่นานก็มีสาวสวยคนใหม่สองคนเดินเข้ามารายล้อมเฮย์เดนเหมือนเดิม
"ไอ้เซนต์อะ ไม่มาหรอ"
"กูโทรหามันละ ติดเมีย ไม่มาหรอก"
เฮย์เดนพูดขึ้นน้ำเสียงขบขันพร้อมกับส่ายหัวไปมา เขาไปฝึกที่ฐานทัพไม่กี่ปีพอกลับมาเพื่อนก็จะแต่งเมียซะแล้ว ได้ยินว่าติดสาวแต่ไม่คิดว่ามันจะแต่งงานถ้าไม่ได้คุยกับมันจริงๆ ก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน
"ไอ้คนเห่อลูกเมีย" ไอ้เรื่องพรรค์นั้นไม่มีทางเกิดขึ้นกับเขาเด็ดขาดทุกอย่างก็แค่ผลประโยชน์ทั้งนั้น
ความรักงั้นหรือ? ไร้สาระสิ้นดี...
"แล้วที่ฐานทัพมึงเป็นไงบ้าง"
"ก็เร่งผลิตเครื่องบินรบอยู่ ยุ่งๆ อยู่เหมือน"
"อืม มีอะไรให้ช่วยก็บอกละกัน"
"ว่าแต่มึงเหอะ ลูกหนี้ไม่จ่ายเงินถึงกับต้องเครียดขนาดนี้เลย..."
เฮย์เดนลองถามดูเชิงเพราะเขามั่นใจว่าไอ้เพื่อนคนนี้ต้องมีเรื่องในใจมากกว่านี้อีกแน่นอน ไอ้เรื่องงานที่ผับบ้าง โรงแรมบ้างหรือที่ฮาวายมันจัดการได้อยู่แล้วและไม่มีมานั่งเป็นหมีขี้โมโหไล่เด็กเขาไปหมดหรอก
"ไม่ใช่"
"แล้วอะไร หรือมันเป็นหนี้จนมึงจะหมดตัว"
"พูดมาก"
จริงๆ เฮย์เดนมันรู้นั่นแหละแต่พูดจาวอนโดนตีนเขาเฉยๆ ไอ้นี่เรื่องเล็กเรื่องใหญ่รู้หมดแต่เก็บเงียบจนเขาหมั่นไส้ แต่มีเรื่องหนึ่งที่มันไม่รู้คือใจมัน คิดแล้วสะใจ
"หึหึ" เฮย์เดนหัวเราะหึหึในลำคอก่อนจะหันไปนัวเนียกับสาวๆ ข้างกาย
"เชิญพวกมึงไปห้องชั้นบน รำคาญตาชิบ"
บอกกับเพื่อนจบร่างสูงใหญ่ของเคลย์ตันก็ลุกขึ้นเต็มความสูงพร้อมกับยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดกหมดแก้วในรวดเดียว
"แล้วมึงจะไปไหน พึ่งมาไม่เอาสักคนก่อนวะ"
"ไม่ละ กูจะไปทวงหนี้"
พูดจบชายหนุ่มก็เดินออกไปหยุดยืนคุยกับเบนท์ลีย์ที่อยู่ไม่ไกลจากโซนวีไอพีที่เขาพึ่งออกมา เฮย์เดนเดินควงสาวหุ่นเอ็กซ์สองคนนั้นขึ้นไปสนุกต่อที่ห้องรับรองชั้นบนของผับ
"เจอไอ้ไรอันหรือยัง"
"ยังครับนาย สัญญาณมือถือตำแหน่งล่าสุดของมันคืออยู่ที่ผับเราตั้งแต่เมื่อวานครับ"
"เล่นกับใครไม่เล่น"
หนี้ของมันก็แค่เศษเงินสำหรับเขา แต่มันบังอาจมากกระตุกหนวดเสือแล้วชิ่งหนีแบบนี้ทำให้เขาเสียเวลาไม่น้อย ครั้นจะปล่อยไปเพราะมันมีตัวประกันไว้ให้แล้วก็ย่อมได้ แต่นั่นมันก็ไม่ใช่นิสัยของเขา ในเมื่อส่งเหยื่อถูกใจมาให้ มีหรือคนอย่างเขาจะอยู่เฉยๆ และมีหรือที่เขาจะปล่อยมันไปเช่นกัน
"หามันให้เจอแล้วส่งเข้าห้องแรกซะ"
"ครับนาย"
"ไอ้เฮย์เดนต้องการอะไรก็หาให้ไป"
"ครับ แล้วนายจะไปไหนครับ"
"หึหึ หาเหยื่อ พวกมึงไม่ต้องตามมาหรอกเสียเวลา มีอะไรก็ไปทำเถอะ"
ร่างสูงใหญ่ของเคลย์ตันเดินออกจากผับ ขับรถหรูสีแดงเพลิงคู่ใจกลับไปที่ร้านดอกไม้ของหญิงสาวทันที ชายหนุ่มจอดรถหลบอยู่ซอกตึกใกล้ๆ ก่อนจะเดินไปยังร้านก็พบว่าน้องสาวของตัวเองกลับไปแล้ว และหญิงสาวคนที่เขามาหาก็ไม่อยู่แล้วเช่นกัน
ชายหนุ่มเดินอ้อมไปหลังร้านสะเดาะประตูด้านหลังเข้ามาอย่างง่ายดาย เคลย์ตันเดินเข้ามาสำรวจข้างในร้านก่อนจะหามุมสำหรับตั้งกล้องตัวจิ๋วไว้จนทั่ว ไม่ว่าจะหลังเคาร์เตอร์ ประตูทางเข้าหรือตำแหน่งต่างๆ ที่เขากะเกณฑ์ไว้ รวมถึงชั้นสองและชั้นสามด้วย
ชายหนุ่มเดินขึ้นไปชั้นสามก็พบว่าเป็นโถงห้องนั่งเล่นแบบโล่งๆ และมีห้องอะไรสักอย่างอีกห้องหนึ่งมีรหัสให้ใส่เพื่อปลดล็อกเข้าไป เคลย์ตันเดารหัสอยู่พักใหญ่ วันเกิดยัยแอลก็ไม่ใช่ วันเกิดอามิเกลเขาไม่รู้
"วันเปิดร้านงั้นหรือ" นิ้วใหญ่กดรหัสคือวันเปิดร้านประตูก็ปลดล็อกทันที ใบหน้าหล่อเหลาแสยะยิ้มด้วยความพอใจ
"อ่า เหยื่อของเขานอนที่นี่สินะ"
หลังจากเข้ามาได้ชายหนุ่มก็เดินสำรวจห้องนอนขนาดไม่ใหญ่มาก สไตล์ราบเรียบดูดีแต่ยังตกแต่งไม่เสร็จเท่าไหร่ เปิดตู้เสื้อผ้าดูก็พบว่ามีอยู่ไม่กี่ชุด ก่อนจะเดินไปห้องหนึ่งที่มีผนังกั้นไว้นิดเดียวเดาว่าคงเป็นเตียงนอน
"อามิเกล ปาร์คเกอร์"
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเบาๆ กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ ร่างสูงใหญ่นั่งกอดอกอยู่บนเก้าอี้หมุนใกล้เตียงนอน สายตาคมมองร่างอรชรกำลังนอนหลับพริ้มอยู่บนเตียงที่ไม่รู้ถึงความผิดปกติในห้องว่ามีใครแอบเข้ามาเลย
คนตัวเล็กขยับพลิกตัวหันหน้ามาทางชายหนุ่ม ดวงตาสวยลืมตาสะลึมสะลือเมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังจ้องเธออยู่บวกกับน้ำหอมคุ้นจมูกที่เธอจำได้ดีว่าเป็นของใคร เมื่อกะพริบตามองให้ชัดเจนอีกทีก็ต้องตกใจสุดขีด ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาถึงจะมีเพียงแสงไฟจากด้านนอกสาดส่องเข้ามาริบหรี่แต่เธอก็มั่นใจว่าเป็นเขา
"คุณเคลย์ตัน!!...."
หญิงสาวรีบลุกพรวดขึ้นเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟตรงหัวเตียงให้สว่าง ดวงตาหวานสลับมองหน้าชายหนุ่มและนาฬิกาตั้งโต๊ะไปมา เธอพึ่งหลับไปได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงทำไมไม่ได้ยินเสียงหรือรู้สึกตัวว่ามีคนแอบขึ้นมาในนี้นะ
"ไง หลับสนิทจนไม่รู้ตัวเลยหรือไง" เสียงทุ้มต่ำหรี่ตาลงมองยอดอวบอิ่มที่ดันชุดนอนเนื้อบางเบาออกมา
"ค..คุณ..เข้ามาได้ยังไง มาทำไมคะ" หญิงสาวเอ่ยถามเสียงติดขัด อามิเกลเห็นสายตาของชายหนุ่มก็นึกขึ้นได้
เธอโนบรา!...มือบางรีบดึงผ้าห่มผืนเล็กขึ้นมาปกปิดร่างกาย ความตกใจความกลัวรวมอยู่ด้วยกันในเวลานี้ แค่เจอเขาในเวลาปกติก็ไม่อยากเจอแล้ว
"ฉันเคยบอกเธอว่าไงละสาวน้อย"
ร่างสูงใหญ่เปลี่ยนที่นั่งมานั่งลงบนเตียงข้างหญิงสาว เธอรีบขยับตัวหนีห่างแต่ก็ไม่ทันคนตัวโตจับเธอนอนลง ใช้มือหนารวบข้อมือเล็กสองข้างไว้เหนือศีรษะทำให้ผ้าห่มที่ใช้ปกปิดเต้าอวบหลุดออก ตามมาขึ้นคร่อมร่างเล็กไว้ด้วยความรวดเร็ว
"กรี๊ดด!! อย่า..อย่าทำอะไรเกลเลยนะคุณเคลย์ตัน"
คนตัวเล็กตื่นตระหนกจนเหงื่อซึมไรผมท่ามกลางอากาศเย็น อามิเกลพยายามควบคุมสติรีบขอร้องคนตัวโตที่กำลังคร่อมเธออยู่
"ทำไมฉันต้องทำตามที่เธอขอละ...อามิเกล"
เสียงทุ้มลึกเอ่ยถามหญิงสาวกลับ ดวงตาคมกริบก้มสำรวจชุดนอนตัวบางของเธอ เนื้อนมโผล่พ้นคอเสื้อออกมาหมิ่นเหม่ ยิ่งเธอหายใจแรงก็ยิ่งส่งผลให้หน้าอกอวบกระเพื่อมแรงเท่านั้น มันจะหอมหวานขนาดไหนกันนะ
ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงหวังจูบปากเล็กแต่เธอหลบได้ทันจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปยังหน้าอกอวบแทน สูดดมกลิ่นหอมละมุนที่เขาเคยลิ้มลองขบกัดยอดปทุมถัน อีกข้างหนึ่งใช้มือหนาบีบขยำจนร่างเล็กเจ็บแปล๊บตัวสั่นเทา
"อ้ะ!! อื้ออ!!..ปล่อย!...ปล่อยฉันนะคุณเคลย์ตัน"
"กลิ่นเธอมันหอมที่สุด"
เสียงแหบพร่าเอ่ยชมอย่างหลงใหล พูดจบร่างกำยำก็บดเบียดร่างนุ่มลงมาจนเธอรู้สึกถึงความแข็งขันลำใหญ่ที่อยู่ระหว่างขาเรียว ชายหนุ่มกระแทกจูบลงบนริมฝีปากเล็กรุนแรงด้วยความดิบเถื่อนตามอารมณ์ที่พุ่งสูงในตอนนี้
จุ๊บ! จ๊วบบ!
"อึก!!...อื้อ..ขอร้อง อย่า เกลจะชดใช้แทนไรอัน...อื้อ!"
หญิงสาวร่างเล็กได้แต่ดีดดิ้นไปมาทั้งอึดอัดและหายใจไม่ออก เคลย์ตันผละจูบออกให้เธอได้หายใจก่อนจะประกบลงมาใหม่ สอดไล้สิ้นสากในโพรงปากเล็กตวัดดูดเลียจนเขาพอใจ มือหนาปัดป่ายไปทั้งตัวของหญิงสาวประกอบกับการดิ้นเร้าขัดขืนของเธอทำให้เดรสชุดนอนร่นขึ้นมาถึงเอวคอด
"อืมม ถึงเธอใช้หนี้แทนมันฉันก็จะเอาเธออยู่ดีสาวน้อย"
- Writer
