หอมกลิ่นรำเพย(นิยายภาคต่อฉกาของทัพทอง)

Ep15:คาหนังคาเขา

(คาหนังคาเขา)

ความที่นอนไม่หลับทองก้อนเลยออกจากห้องเดินลงบันไดมานั่งเล่นใต้ต้นมะขาม ตรงนี้ทองก้อนเอาแคร่ไม้ไผ่มาวางไว้เหตุด้วยมักมีลมเย็นพัดผ่านตลอดทั้งวัน

หัวใจทองก้อนมีแต่เรื่องทำให้สับสนวุ่นวาย เลยยิ่งทำให้ชายหนุ่มต้องมานั่งคิดหนักจนปวดหัว เขาแหงนหน้ามองดูท้องฟ้าเวิ้งว้างแล้วก็ถอนหายใจออกมาหนักหน่วง

ทำไมคืนนี้เวลาช่างยาวนานเหลือเกิน หากความจริงแล้วนั้นเขาอยากให้มันนานกว่านี้ด้วยซ้ำ ถ้าถึงพรุ่งนี้เช้าเขาจะต้องตัดใจเรื่องรำเพยให้ได้เด็ดขาด

จะว่าไปก็ถือเป็นเวรกรรมของเขานั่นแหละ ตอนนั้นเขาเอาแต่คอยผลักไสไล่ส่ง ไม่เคยมีรำเพยอยู่ในสายตา ทั้งที่เจ้าหล่อนแสนดีกับเขามาตลอด ยอมแม้กระทั่งถูกเขาเอาเปรียบสารพัด ทว่าเขากลับมองเป็นเรื่องน่ารำคาญ

อาจเป็นเพราะตอนนั้นเขาแอบหลงรักฉกา ส่วนเวลาต่อมาก็หลงเข้าใจผิดคิดว่าตัวเองนั้นรักสายบัว จังหวะนึกถึงสายบัวชะลอเหมือนกับหูเขาได้ยินเสียงบางอย่างลอยมาจากทางจะไปสระน้ำซึ่งอยู่อีกฝั่งของเรือน ทองก้อนนึกขึ้นได้ สายบัวลงไปอาบน้ำนี่นา

“ดึกป่านนี้สายบัวยังอาบน้ำไม่เสร็จอีกหรือไง?”

เขาจึงลุกขึ้นจากแคร่ไม้ไผ่ แล้วเดินมาทางฝั่งจะไปสระน้ำทันที กลัวว่าจะเกิดเหตุร้ายกับสายบัวเหมือนที่เคยเกิดขึ้นกับรำเพย

ทองก้อนเร่งเท้าให้เดินเร็วขึ้นอีกนิด ใช้แสงสว่างจากดวงจันทร์ส่องทาง หวาดหวั่นอาจจะเกิดเรื่องไม่ดีกับสายบัว ยิ่งใกล้เสียงปริศนาก็ยิ่งดังหากเท้ากำลังก้าวเดินกับชะลอลงเรื่อยๆ

“อ๊า...ซีด อูย...ตรงนั้นขยี้ให้แรงอีกหน่อยสิจ๊ะ”

เสียงกระเส่าแผ่วผิว หากก็หวานหยดพอจะทำให้ทองก้อนรู้ได้ทันทีว่าเป็นเสียงของผู้ใด ดวงตาเขาหรี่แคบ หัวใจเขาเต้นกระหน่ำราวกับกลองเพล ความสงสัยก่อนหน้ามีคำตอบให้ตัวเองอย่างชัดเจน

หากสิ่งที่ทำให้ทองก้อนสะดุดใจ ไยเขาถึงไม่โกรธสายบัวแม้แต่น้อย จะให้โกรธเจ้าหล่อนลงได้อย่างไร ในเมื่อตัวเขาเองก็แอบไปทำชั่วมาเหมือนกัน

ต่อมาคือคำถาม แล้วเขาจะจัดการอย่างไร ปล่อยเลยตามเลย หรือ ยกเลิกทุกอย่างแล้วต่างคนต่างไป

“แน่นหนึบดีอะไรอย่างนี้...” เสียงแหบพร่าของฝ่ายชายดังลอยเข้ามาในหู ทองก้อนไม่รู้ว่าเป็นผู้ใด จึงเกิดความสงสัยใครกันที่สายบัวแอบมาเล่นรักด้วย

ชายหนุ่มเลยย่องกริบเดินมาใกล้เสียงดั่งว่า ตรงหน้าเป็นดงต้นกฐินทำให้มองเห็นไม่ถนัดนัก ทองก้อนเลยเปลี่ยนทิศมายังอีกฟาก นั่งยองๆอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ โดยใช้สายตาเพ่งมองผ่านความมืดสลัวจนแลเห็นแผ่นหลังกว้างของฝ่ายชาย

มองจากตรงจุดนี้ทองก้อนดูไม่ออกว่ามันเป็นผู้ใด ไม่คุ้นตาด้วยซ้ำ

“อู้...ของเอ็งนี่มันไม่เคยหย่อนยานเลยพับผ่าสิ...เหนียวหนึบลำข้าดีจริงเชียว”

ของดีก็ต้องมีวิธีดูแลรักษา สายบัวเองเป็นคนรักสวยรักงามมาแต่ไหนแต่ไร ยิ่งเรื่องในร่องลี้ลับเธอนั้นยิ่งดูแลมากเป็นพิเศษเรื่อยมา ไม่เช่นนั้นจะเป็นคนโปรดของไอ้เศรษฐีปานได้อย่างไร

“ว่าแต่...พรุ่งนี้เอ็งจะผูกข้อมือกับไอ้หน้าโง่นั่นแล้วมิใช่หรือ ดอดมานอนแบให้ข้าเอาเยี่ยงนี้ไม่กลัวไอ้โง่นั่นจะจับได้หรือไง?”

ไอ้หน้าโง่ถึงกับสะดุ้งในใจ สีหน้าเปลี่ยนเป็นฉุนกึก

หน็อย!ไอ้ปากหมามึงจะเอาก็เอาไปสิวะ หวนมาด่ากูทำไมให้รู้สึกค้นฝ่าตีน ไอ้หน้าโง่โมโหเดือด มองภาพสยิวตรงหน้าพาทำให้คิดถึงน้องสาวข้างเรือน

“อืม...อ๊า...พี่ไม่ต้องมาสู่รู้หรอก...แค่รู้ว่าต่อไป พี่ห้ามมาหาฉันอีกแล้วเป็นพอ...”

“บ๊ะ!อีนี่ข้าถามดีๆ ว่าแต่แล้วทำไมข้าจะมาหาเอ็งอีกไม่ได้วะ กะอีแค่เอ็งริอยากจะมีผัวเป็นตัวเป็นตนขึ้นมา เอ็งก็เลยคิดจะเขี่ยผัวเก่าอย่างข้าทิ้งเลยสิท่า...อย่าหวังเลยอีสายบัว คนอย่างข้า อยากเมื่อไรก็จะมาหา มาเอาเอ็งอีกเรื่อยๆ...”

“เอ๊ะ!พี่ใบ จะทำอย่างนั้นได้อย่างไร พี่ทองก้อนรู้เข้าประเดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก พี่ไม่กลัวตายหรือ แต่ฉันกลัวนะ...”

ปากบอกว่ากลัวตายทว่ากลับแอ่นสะโพกเด้งรับแรงกระเด้า

“อะ...อะ...อะ...ใกล้จะแตกแล้วจ้ะ พี่ใบกระแทกแรงอีกนิด”

ไอ้ใบขยับก้นรวบเอวคอดกิ่วจับไว้ให้มั่น สายบัวโน้มตัวขึ้นนั่งกดปากจูบไปบนยอดถันสีดำคล้ำ ออกแรงดูดเบาๆอย่างที่ตัวเองเคยถูกกระทำ ไอ้ใบครางเสียงสั่น เสียวจนต้องเพิ่มแรงกระแทกเสียงดัง

ปรัก ปรัก ปรัก

สายบัวน้ำแตกอาบลำโคน เนื้อตัวสั่นยิกๆตอนขับน้ำขาวข้น อ้าแขนโอบรัดร่างกำยำของไอ้ใบเอาไว้แน่นเพราะว่ามันยังไม่ยอมหยุดกระทุ้ง แต่ก็เบาจังหวะลงกว่าเดิม

เมื่อภายในร่องเหลือบยังบีบรัดทำให้ไอ้ใบขยับเข้าออกลำบาก มันก้มหน้าดูดหัวนมหวานๆ เลียขยี้เน้นๆตรงจุกจะงอยสีชมพู

“นมเอ็งก็หวาน...หอมราวกับนมผึ้ง”

หวานมันยิ่งกว่านมของอีเด็กสาวที่ชื่ออุ่นเรือน เขาได้เอามันเพียงครั้งเดียวแล้วก็ถูกลูกพี่ขับไล่ให้ลงจากเรือน อารมณ์เขายังค้างอยากจะหาทางระบายเลยตั้งใจแวะมาหาของคุ้นเคย บังเอิญเหลือเกินเจอนังสายบัวเดินนวยนาดจะไปอาบน้ำเอาต้อนดึกดื่น ไม่ต้องออกแรงปีนเข้ามาให้ตัวมันเหนื่อย

“แต่อย่าทำรอยนะพี่...วันพรุ่งฉันจะผูกข้อมือกับพี่ทองก้อน ประเดี๋ยวเขาจะสงสัยเอาตอนฉันกับเขาจะเล่นรักกันตอนร่วมหมอน”

ทองก้อนเหลือบสายตามองหญิงสาวที่กำลังจะเข้าพิธีผูกข้อมือในอีกไม่กี่ชั่วโมงอย่างกังขา นี่เขายังอยากจะผูกข้อมือกับสายบัวอยู่อีกหรือไม่

พอรู้ถึงนิสัยใจคอแท้จริง สายบัวมิใช่หญิงสาวอย่างที่เขาเข้าใจ ไม่ใช่หญิงงามเพียบพร้อม อาจเคยมีผัวเป็นตัวเป็นตนมาแล้วหลายคนก็อาจเป็นได้ ฟังจากบทสนทนาเดาว่านี่คงไม่ใช่หนแรก

ส่วนไอ้แมวขโมยเป็นผู้ใด เขาเองก็ไม่เคยเห็นหน้ามันมาก่อน หรือจะเป็นไอ้หนุ่มจากหมู่บ้านเดียวกันกับสายบัว มาแอบกินขโมยกินตามประสา

ทองก้อนยังหาคำตอบไม่เจอ เลยถอยออกมาจากภาพเร่าร้อนตรงหน้า ชายหนุ่มยังไม่คิดจะกลับเรือน ขาทั้งสองข้างก็เลยพาเขาเดินตรงมายังเรือนของรำเพย...

“แต่ว่าตรงนี้ของเอ็งช้ำ มันจะไม่สงสัยเอาหรือ?” ไ

ไอ้ใบกระแทกเอวย้ำจุดให้สายบัวได้รู้ สองกลีบแบะอ้ากลายเป็นสีแดงอมชมพู ไม่บอกก็รู้เธอหาใช่สาวบริสุทธิ์อย่างที่ปากบอกให้ทองก้อนรับรู้มาโดยตลอด ทีนี้จะแก้ไขอย่างไรดี

“อ๊า...นั่นสิ ฉันก็ลืมนึกไปเลย...” ฝ่ามือยันหน้าท้องของไอ้ใบไว้ยังไม่ยอมให้กระแทกลงมา สีหน้าฉายแววกังวล

“มันไม่ทันการณ์แล้วมั้งนังสายบัว เอ็งก็บอกความจริงมันไปให้จบๆ ว่าเอ็งเคยผ่านผัวมาแล้วกี่สิบคน...” ไอ้ใบหัวเราะร่า จูบหนักบนเต้างาม ต่อให้นับนิ้วมือนิ้วเท้ารวมกันก็ยังไม่พอ

“เอาน่า...มาให้ข้ากระแทกให้เสร็จๆซะก่อน ประเดี๋ยวข้าจะช่วยคิดหาวิธีให้ ข้าพอจะรู้จักหมอดีๆ มียาเอาไว้ทาสำหรับแก้บวมช้ำ”

สายบัวหรี่ตามองไอ้ใบไม่คิดจะเชื่อน้ำคำมันนักหรอก สันดานมันก็ไม่ได้ต่างจากลูกพี่ชั่วๆของมันสักเท่าไร สายบัวร่อนเอวสวนจังหวะกระแทกเข้าออก หวังให้กามราคะหนนี้จบโดยไว หากเหนื่อยล้าเกินไปจะทำให้พรุ่งนี้ผิวหน้าเธอไม่สวย...

-----------------------------------

แสงตะวันแยงผ่านบานหน้าต่างมากระทบผิวกายเนียนลออ บ่งบอกว่าถึงยามรุ่งเช้า รำเพยซึ่งเปลือกตาบวมตุ่ยกะพริบตาขับไล่หยาดน้ำใส รีบลุกลงจากเตียงตั้ง ผลักบานประตูออกมาจากห้องนอน ตั้งใจว่าจะรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วจะรีบไปเรียนหนังสือก่อนถึงเวลาทำพิธีผูกข้อมือของชายในดวงใจ

ต่อให้ปากบอกว่าไม่สนใจ หากการนอนร้องไห้ลากยาวมาจนถึงเช้าทำให้รำเพยปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่าเธอไม่รักทองก้อนแล้ว...

จังหวะจะก้าวพ้นขอบประตูห้อง รำเพยเกือบส่งเสียงร้องลั่น เมื่อจู่ๆเท้าของเธอก็สะดุดเข้ากับขาของคนจนทำเอาหน้าคะมำล้มเซไปข้างหน้าก้นกระแทกกับพื้นเสียงดังโครม

“ว้าย!...โอ๊ย...”

“เฮ้ย!รำเพย...”

ทองก้อนรีบกระโจนไปดูร่างเน่งน้อยที่ตอนนี้ลงไปนอนแผ่บนพื้นเรือน สีหน้าเขาอิดโรยเพราะไม่ได้นอนตลอดทั้งคืนเช่นกัน

“พี่ทองก้อน...พี่มานอนทำไมบนเรือนของฉัน...” แถมยังมานอนหน้าห้องของเธออีกด้วย

“ไม่รู้เหมือนกัน ขามันพาพี่มากระมัง...” จะให้ตอบอย่างไรในเมื่อเขาเองก็ไม่รู้ตัว รู้เพียงว่าอยากมาอยู่ใกล้ๆรำเพย

“มาพี่ช่วย...” ทองก้อนยื่นมือช่วยดึงรำเพยให้ลุกขึ้นมานั่ง สีหน้าหญิงสาวเหยเก ไล้มือลูบคลำสะโพกรู้สึกว่าเจ็บหน่อยๆ คงเพราะตอนล้มแรงปะทะไม่เบาเลยนั่นเอง

“เจ็บตรงไหน มาพี่จะช่วยดู...”

“ไม่ต้อง ฉันดูแลตัวเองได้ พี่รีบกลับเรือนไปเถอะ ไม่รีบไปเตรียมตัวเข้าพิธีหรือไง? ประเดี๋ยวอีนังสายบัวจะรอเกลอเอาน่า”

รำเพยปัดมือใหญ่ออกห่าง พยายามทำตัวเป็นปรกติที่สุด ทั้งที่หัวใจข้างในนั้นแหลกสลายจนไม่เหลือชิ้นดี

“นี่เอ็งคงอยากให้พี่ผูกข้อมือกับสายบัวจริงๆสินะ...หรือว่าเอ็งไม่รักพี่อีกแล้วหรือไง?” โพล่งถามออกไปโดยไม่ทันได้คิดไตร่ตรอง ถึงกระนั้นทองก้อนก็รอลุ้นฟังคำตอบ

ถ้ารำเพยพูดออกมาว่ายังรักเขาอยู่ เขาจะรีบกลับเรือนแล้วไปยกเลิกพิธีผูกข้อมือกับสายบัวทันที แล้วถ้าหากรำเพยบอกว่าไม่รักกันอีกแล้ว เขาจะยอมฝืนใจอยู่กินกับสายบัวเหมือนอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่ตอนแรก โดยไม่สนใจว่าสายบัวเคยโกหกเขาเอาไว้อย่างไรบ้าง...

--------------------------------