หวานพาลรัก

“หยุดอยู่ตรงนั้น! อย่าเข้ามานะ!” เสียงตวาดเบาๆ แต่หน้าตาบูดบึ้งแสดงถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน ทั้งสายตาเคืองขุ่นที่มองมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ และนิ้วเรียวที่ชี้ตรงมาที่เขา ทำให้กวียิ้มมุมปาก “จะเข้า ใครจะทำไม จะเข้าให้ลึกสุดตัวเลยด้วย” คำพูดสองแง่สองง่าม น้ำเสียงยียวน และท่าทางกวนประสาท อีกทั้งสายตาวิบวับไม่น่าไว้ใจของคนที่ยืนอยู่อีกฝั่งของเตียงทำให้พรรณดาราอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ “คนบ้า! คนลามก!” หากแต่หญิงสาวก็ทำได้เพียงบริภาษออกมาเบาๆ และสาดสายตาดุใส่เขาเท่านั้น เพราะเธอกลัวลูกน้อยทั้งสองที่นอนหลับอยู่บนเตียงจะตื่น “ลามกน่ะใช่ แต่ไม่ได้บ้า” กวีกดเสียงต่ำขู่แม่ของลูกๆ ขายาวก้าวมั่นคงอ้อมไปทางปลายเตียง ขณะที่สายตาหมายมาดจับจ้องร่างอวบอิ่มน่าฟัดของคุณแม่ลูกสองไม่วางตา “คุณวี! ถ้าคุณเข้ามาใกล้ฉันอีกนิดเดียว ฉันจะกรี๊ดให้ลั่นบ้านเลย” พรรณดาราขู่คนที่เดินไม่กี่ก้าวก็มายืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว ระยะห่างเพียงแค่หนึ่งช่วงแขนแบบนี้ ไม่ปลอดภัยสำหรับเธอ หญิงสาวก้าวถอยหลังอย่างระวังตัว ทั้งหันซ้ายหันขวา หาทางหนีทีไล่ กวีหัวเราะในลำคอ เขารู้ว่าเธอกลัวลูกตื่น เธอไม่กล้ากรี๊ดหรอก “กรี๊ดเลย พี่ชอบฟังเสียงหนูกรี๊ด มันกระตุ้นและเร่งเร้าให้พี่ตื่นตัวสุดๆ” “คุณวี!” กวียิ้มเจ้าเล่ห์ ตาคมมองหญิงสาวอย่างท้าทาย และที่สำคัญ เขาตื่นตัวแล้วจริงๆ ยิ่งได้เห็นใบหน้าบึ้งๆ งอนๆ ท่าทางเหมือนแมวน้อยขนฟูขู่ฟ่อๆ ของเธอ ก็ยิ่งตื่นตัวจนสุดกู่ เมียเขาช่างน่ารัก น่ามอง น่าปล้ำ น่าขย้ำให้จมเขี้ยว กวีไล่ต้อนร่างอวบอัดจนเธอถอยหลังไปติดผนังห้อง ชายหนุ่มยกมือขึ้นกอดอก เขายิ้มบางขู่ขวัญอย่างคนเป็นต่อ สายตาคมปลาบกวาดมองร่างสาวในชุดนอนกระโปรงผ้าฝ้ายแขนสั้น ติดกระดุมหน้า และมีความยาวเสมอเข่าอย่างเปิดเผย ชุดนอนที่เธอสวมอยู่ไม่ได้เซ็กซี่ยั่วยวนใดๆ ไม่ใช่ชุดนอนไม่ได้นอนแบบที่เขาวาดหวังไว้ว่าจะได้เห็น ก่อนที่เขาจะเอากุญแจสำรองมาไขเปิดประตูเข้ามาหาเธอกับลูก ทว่าเขารู้ดีว่าภายใต้ชุดนอนสีครีมนั้นปกปิดความงามเย้ายวนชวนหลงใหลเพียงใดไว้ “อย่าเข้ามานะ” พรรณดาราถลึงตาใส่คนหน้าด้าน ที่จ้องมองเธออย่างไร้มารยาท หญิงสาวใช้สองมือขยุ้มคอเสื้อไว้แน่น ดวงตาคู่งามจิกมองชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง เธอสู้ตายแน่ๆ หากเขาคิดจะทำอะไรเกินเลย ก็เลิกกันแล้ว เขาจะมาทวงสิทธิ์ความเป็นสามีกับเธออีกไม่ได้ “มองผัวแบบนั้นไม่น่ารักเลยนะหนูพรรณ” กวีบอกเสียงเข้ม ก่อนกระโจนเข้าหา รวบเอวคอดกอดรัดร่างอวบอิ่มไว้แน่น “คุณวี! ปล่อยฉันนะ คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน” พรรณดาราดันบ่ากว้างสุดแรง หญิงสาวพยายามขืนตัวออกจากวงแขนแข็งแรง ทว่าคนที่อดอยากหิวโซรสสวาทมานาน ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ ยิ่งเธอดิ้น เขาก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น “จะให้พี่ทำตรงนี้ หรือจะยอมไปที่ห้องพี่ดีๆ เลือก!” กวีโน้มใบหน้าลงกระซิบถามเสียงแตกพร่า เรือนร่างนุ่มเนียน และความอวบอัดทุกสัดส่วนของคุณแม่ลูกสองกำลังจะทำให้เขาคลั่ง “ฉันไม่เลือก ฉันไม่ยอม” พรรณดาราขึงตามองหน้าคนหน้าไม่อายด้วยความโมโห “ยอมไม่ยอมเดี๋ยวก็รู้กัน” กวีย่อตัวลงเล็กน้อย เขาเลื่อนสองแขนลงรัดใต้สะโพกสาว อุ้มเธอขึ้นแล้วพาเดินตรงไปยังประตู “คุณวี! ปล่อยฉันนะ!” พรรณดาราเตะสะบัดขาหวังจะทำร้ายเขา ทั้งทุบตีบ่ากว้างสุดกำลังอย่างเหลืออด เธออยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ แต่ก็กลัวว่าลูกรักจะตื่นตกใจ พรรณดาราดิ้นรนหนักขึ้นเมื่อเขาเดินเข้าใกล้ประตู และใช้มือบิดลูกบิดประตูเปิดออกได้ทั้งๆ ที่อุ้มเธออยู่ “ปล่อยนะ! บอกให้ปล่อยไงล่ะ” กวีไม่นำพาต่อแรงประทุษร้ายที่เธอกระทำต่อเขา ชายหนุ่มพาเธอออกจากห้องจนได้ เขาดึงประตูปิด แล้วสบสายตาคนที่เขาอุ้มแนบอกอยู่ “เอะอะไปเถอะ คุณพ่อคุณแม่จะได้ออกมาดู ท่านจะได้รู้ว่าหนูกับพี่กำลังจะทำอะไรกัน” “ฉันไม่ทำอะไรกับคุณทั้งนั้น” พรรณดาราตวาดเสียงเบา สองมือเลื่อนขึ้นมาขยุ้มผมเขาแล้วดึงสุดแรง “หนูพรรณ!” กวีใช้เสียงเข้มปรามคนที่ทำให้เขาเจ็บ เดี๋ยวเถอะ...ในเมื่อเธอกล้าทำเขาเจ็บ เขาก็จะทำเขาจะเธอเสียวเป็นการเอาคืน และจะเอาคืนเป็นสองเท่าเลย “ก็ปล่อยสิ ถ้าคุณไม่ปล่อย ฉันจะดึงให้ผมร่วงทั้งหัวเลย” “มันไม่ร่วงง่ายๆ หรอกน่า จำไม่ได้เหรอที่รัก เมื่อก่อนตอนพี่ทำออรัลเซ็กซ์ให้ หนูทั้งดึงทั้งทึ้งก็ไม่เห็นว่ามันจะร่วงสักเส้น” พรรณดารารีบคลายมือออกจากเส้นผมเขาอย่างรวดเร็ว แก้มสาวร้อนผ่าวกับคำพูดคำจาห่ามหื่นของอดีตสามี “หยาบคาย!” “ก็มันเรื่องจริง หยาบคายตรงไหนกัน ดึงอีกสิ กำลังฟิน” กวีบอกพร้อมกับยิ้มหวานพราวเสน่ห์ใส่นัยน์ตาคู่สวย "คนบ้า! " พรรณดาราเกลียดรอยยิ้มแบบนี้ของเขาที่สุด รอยยิ้มที่ทำให้เธอละลายยอมสยบให้กับเขาทุกอย่าง “ล็อกห้องก่อนนะครับ กันคนในออก คนนอกเข้า ส่วนเราจะเข้าๆ ออกๆ ในกันและกันทั้งคืน” พรรณดารามัวแต่มองหน้าและโต้เถียงกับเขา หญิงสาวจึงไม่รู้ตัวว่ากวีพาเธอเข้ามาถึงในห้องเขาแล้ว กระทั่งเขาบอกนั่นแหละ ดวงตาคู่งามจึงเบิกกว้าง มองซ้ายขวาด้วยความหวั่นใจ “เอ่อ...คุณวี ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ ให้ฉันไปนอนกับลูกนะ ถ้าเกิดลูกตื่นขึ้นมากลางดึก แล้วไม่เห็นฉัน ลูกจะงอแง” พรรณดารายกลูกมาอ้าง พยายามใจเย็นและพูดกับเขาดีๆ เธอหวังว่าเขาจะยอมปล่อยเธอกลับไปนอนกับลูก ทว่าคนที่กดปิดล็อกประตูเรียบร้อยแล้ว กลับไม่สนใจฟัง เขาอุ้มเธอเดินตรงไปยังเตียงกว้างกลางห้อง แล้ววางเธอลงให้นั่งห้อยขาข้างเตียง