“ถามน่ะ ได้ยินไหม” เพราะมัวแต่มองอย่างสังเกต เสียงกระซิบถามใกล้หูและปลายจมูกโด่งที่เกลี่ยแก้มเหมือนเป็นการลงโทษอันแสนหวานนั้นทำเอาห่อไหล่เพราะร้อนวูบไปทั้งตัว... แค่เสียงทุ้มๆ ของเขาเธอก็หวั่นไหวแล้ว แต่นี่มาพร้อมกับการสัมผัสทุกครั้งขนาดนี้ ไม่ให้ระทวยอย่างไรไหว
“ถามว่าอะไรเหรอคะ” เธอไม่ได้ยินเลยว่าเขาถามอะไร เลยถามกลับ
“จะเข้าไปนั่งในห้องวีไอพีกันเลยดีไหม” กลุ่มเพื่อนของเทวินท์นั้นค่อนข้างแฟร์ พอจะไปไหนทำอะไรจะถามความเห็นศลิษาด้วยทุกครั้งเหมือนเธอเป็นหนึ่งในพวกเขา ไม่ได้ละทิ้งเธอให้เป็นอากาศ แต่ให้เกียรติเหมือนเป็นเพื่อนของพวกเขา คงเพราะพากันคิดว่าเธอเป็นแฟนของเทวินท์จริงๆ หรือไม่ก็มารยาทดีรู้จักให้เกียรติคนอื่นกันทุกคนเว้นเสียแต่ซิลวี่ที่ไม่ค่อยเป็นมิตรกับเธอเท่าไหร่ คนไทยด้วยกันเสียเปล่า
ศลิษาบอกว่าตามใจเทวินท์ เพราะได้ยินว่าห้องวีไอพีคือห้องกว้างขวางที่สามารถดื่มกินอย่างเป็นส่วนตัวก
