"ทำไมกินน้อยจัง แบบนี้จะกินยาได้ยังไง"
"ก็หนูไม่หิวนิเฮีย" ฉันบอกเฮียไคท์ที่พยายามป้อนข้าว พอป่วยแล้วอะไรก็ขมไปหมดยกเว้นแต่ปากเฮียที่หวานน่ากิน
"มองอะไร หน้าเฮียมันอะไรติดอยู่เหรอหืม" ผมโน้มหน้าเข้าไปถามริต้า แทนที่เธอจะเขินอายเหมือนแต่ก่อนแต่นี้เธอกับขยับเข้ามาใกล้
"มีแค่ปากเฮียอ่ะที่ไม่ขม"
"หึ ขี้ยั่วไม่พอ ยังจะปากหวานอีกนะ ไม่กลัวเฮียแล้วเหรอหืม" ไคท์ยืนมือออกเกลี่ยผมที่ตกลงมาออกจากใบหน้าสวยก่อนที่เขาจะจูบริมฝีปากอวบอิ่ม ริต้าหลับตาเคลิ้ม
"กลัว แต่หนูรู้ว่าเฮียจะต้องไม่ทำร้ายหนู เพราะเฮียติดกับหนูแล้ว" ไคท์ก้มหน้าเขาเลียริมฝีปากตัวเองมันก็จริงเหมือนเธอพูด เขาติดกับเธอแล้ว หนีไปไหนไม่รอดแล้ว
"ถ้าไม่อยากให้เฮียร้าย ต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังเฮียเข้าใจไหม ยัยตัวแสบ" จุ๊บ ผมชะงักเมื่อริต้าจุ๊บปาก พอได้เห็นเธอตอนที่ยิ้มมีความแบบนี้แล้วมันอดที่จะเห็นเธอเหตุการณ์เมื่อคืนไม่ได้ ผมล่ามโซ่เธอผ
