“อื้อ ...อึก เจ็บจัง” มาแตร์ลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเที่ยงของอีกวันเมื่อคืนเธอถูกสิงห์รังแกจนมาถึงเช้าของอีกวัน เขานอนหลับสนิทแขนเขาพาดกับเอวเธออยู่จะขยับไปไหนก็ไม่ได้
...ไม่มีแรงเลยบ้าจริง
“อืม ...อย่าเพิ่งลุก ยังง่วงอยู่เลย” แรงรัดแน่นขึ้นจนเธอต้องยอมแล้วนอนหลับไปในอ้อมแขนของเขา
...อ้อมแขนของคนที่ข่มเหงเธอ น้ำตาเม็ดใสไหลลงจนเปียกหมอนจนชุ่ม ไหล่บางสะอื้นจนสิงห์รู้สึกได้
พรึ่บ
“อื้อ จะทำอะไรน่ะ!” มาแตร์ประท้วงแล้วทุบไปที่หน้าอกเขา สิงห์จับหน้าของเธอให้ซุกไปจุดที่หัวใจเขาเต้นอยู่ เขามันเลือดเย็นและใจร้อนเลยทำให้ปลอบใครไม่เป็น
...โทษนะแต่ฉันทำให้เธอได้ดีแค่เท่านี้เอง
“หิวอ่ะ ทำอะไรให้กินหน่อย” มาแตร์มองสิงห์ที่นั่งเช็ดปืนกับมีดอยู่บนเตียงตัวเองอย่างสงสัย ...ทำไมเขาต้องพกปืนกับมีดติดตัวด้วยในเมื่อก่อนหน้านั้นยังไม่เห็นพก
“ทำไมต้องพกอาวุธด้วยล่ะ” สิงห์หันไปมองหน้าเธอแล้วกวักมือเรียกแต่มาแต
