04
1562 Words
หลังจากที่เปิดเรียนมาได้เพียงสัปดาห์เดียว ก็เข้าสู่ช่วงกิจกรรมรับน้องที่จัดกันทั้งหมดสามวัน โดยมีรุ่นพี่ปีสองและปีสามเป็นคนดูแลและจัดกิจกรรม
“น้องๆ ทุกคนเข้าแถวกันตรงนี้เลยนะคะ” เสียงของรุ่นพี่ปีสองตะโกนใส่โทรโข่งที่เสียงดังเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
เมื่อทุกคนเข้าแถวกันเสร็จเรียบร้อย ก็ถูกสั่งให้นั่งลงกับพื้น ขณะเดียวกันรุ่นพี่ปีสามก็เดินออกมาอธิบายรายละเอียดของกิจกรรม
“น้องๆ ทุกคนจะต้องตามหาพี่รหัสให้เจอภายในหนึ่งเดือนนะคะ”
ม้วนกระดาษเล็กๆ ในกล่อง ซ่อนคำใบ้ของพี่รหัสแต่ละคนเอาไว้ด้านใน ก่อนที่จะส่งต่อให้กับทุกคนได้จำคำใบ้คนละหนึ่งอัน
ระยะเวลาหนึ่งเดือนนี้ ทุกคนจะต้องตามหาพี่รหัสให้เจอ ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ตาม ทันทีที่เจอพี่รหัสก็จะได้ของขวัญจากพี่รหัสเป็นรางวัล
‘ชื่อของพี่ทุกคนมักจะเรียกสั่งตอนอยู่ในร้านข้าวต้ม’
“สั่งตอนอยู่ในร้านข้าวต้ม?”
“ของเธอน่าจะพี่ผักบุ้งไหม” แก้วตาอ่านคำใบ้ก็เดาออกได้ทันที เพราะในบรรดาพี่รหัสทั้งหมด มีเพียงผักบุ้งคนเดียวที่มีชื่ออยู่ในรายการอาหารร้านข้าวต้ม
“แล้วของเธอล่ะ”
“ของฉันน่าจะพี่ต้นข้าว”
“เก่งจัง มองนิดเดียวก็รู้เลย”
“คนมันเจ๋งก็อย่างนี้แหละ” สรุปว่าทั้งเธอและแก้วตาหาพี่รหัสเจอภายในวันเดียว ทำให้พี่รหัสทั้งสองถึงขั้นโอดครวญเมื่อรู้ว่าถูกตามหาตัวเจออย่างง่ายดาย
“อะนี่ของขวัญของพี่” ผักบุ้งยื่นขนมกล่องใหญ่ให้กับญาดาที่ตาลุกตาโตเมื่อเห็นรางวัล
“ขอบคุณค่ะ”
“เดี๋ยวจะมีเลี้ยงสายรหัสด้วย พี่ขอแอดไลน์หน่อยสิ” ผักบุ้งเป็นผู้หญิงที่ออกแนวเท่ๆ หน่อย ทำให้ดูก๋ากั่นในบางครั้ง แต่ก็ใจดีมากๆ
“ไว้เจอกันนะคะพี่ผักบุ้ง”
“โอเคจ้ะ”
ญาดาหอบลังขนมกลับบ้านด้วยความดีใจ พร้อมกับแก้วตาที่ได้ของขวัญจากพี่รหัสเป็นกิฟต์วอชเชอร์ของร้านชาบูสองใบ
“ญาดาเดินดีๆ สิ ระวังจะชนคนอื่นเอานะ”
“ไม่หรอก ว้ายยยยยย” พูดยังไม่ทันขาดคำ ญาดาก็เดินชนเข้ากับใครคนหนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจจนทำให้เธอล้มลงไปกองกับพื้น
“ขอโทษค่ะ”
“สะ สวัสดีค่ะพี่ไต้ฝุ่น” แก้วตาเอ่ยทักทายคนที่โดนญาดาเดินชนด้วยความเกร็ง
“อืม”
“เธอรู้จักเขาด้วยเหรอ”
“อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้จัก พี่ไต้ฝุ่นเป็นรุ่นพี่ปีสาม และเป็นนายแบบด้วย ทั้งหล่อและรวย”
“ไม่อะ ฉันไม่ได้สนใจ”
“เฮ่อ~ หนูญาก็ยังคงสนใจแต่เรื่องกินเรื่องเดียวสินะ”
“แน่นอนสิ เรื่องกินสำคัญที่สุด!” เน้นย้ำที่ประโยคสุดท้ายชัดเจน
แก้วตามองเพื่อนพลางส่ายหัว แต่ก็ดีเหมือนกันที่เธอมีเพื่อนแบบญาดาไม่ค่อยจะปวดหัวสักเท่าไหร่(มั้ง!)
“ถ้างั้นเดี๋ยวฉันกลับก่อนนะ วันนี้พ่อจะพาไปงานเลี้ยงของบริษัทน่ะ”
“เดินไปดีๆ ล่ะ อย่าได้ไปเดินชนใครเขาอีกนะ” เสียงของแก้วตาตะโกนตามหลังมา ดึงความสนใจของคนรอบๆ ให้หันมามองเธอกันเป็นตาเดียว
“รู้แล้วๆ ไม่ต้องตะโกนสิ ฉันอายนะ”
“บ๊ายบาย~” แก้วตาอมยิ้มพลางหัวเราะท่าทางของลูกหมูตัวน้อยที่เดินหอบลังขนมกลับบ้านอย่างทุลักทุเล
ภูผาที่มาจอดรอรับลูกสาวที่หน้ามหาวิทยาลัย ไม่นานก็เห็นร่างอวบเดินออกมาพร้อมกับขนมลังใหญ่อย่างทุลักทุเล แต่ใบหน้าของลูกสาวก็เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มทุกวัน
“พ่อคะ หนูญารบกวนหน่อยค่ะ” ขนมลังใหญ่ถูกส่งให้กับผู้เป็นพ่อช่วยจัดแจงวางของให้
“หนูญาอยากกลับไปบ้านก่อนไหม”
“ไม่เป็นไรคะ หนูญาไปชุดนี้ก็ได้”
“งั้นก็ตามนั้นนะ” งานเลี้ยงที่บริษัทเป็นเพียงงานเลี้ยงเล็กๆ ต้อนรับภูผาที่ได้กลับมาทำงานอีกครั้ง
บริษัทขนาดใหญ่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นเพื่อต้อนรับอดีตประธานบริษัทที่กลับมาร่วมทีมอีกครั้งในรอบสิบสามปี
“ว้าว บริษัทของพ่อยังใหญ่เหมือนเดิมเลยนะคะ”
“ตอนนี้ไม่ใช่บริษัทของพ่อสักหน่อย ของเพื่อนพ่อต่างหาก”
“ลูกพูดถูกแล้วต่างหาก นี่เป็นบริษัทของแกนะ” ใครคนหนึ่งเดินเข้ามาแทรกกลางสนทนาระหว่างพ่อลูก
“สวัสดีค่ะคุณลุง”
“หนูญาดาไปหาอะไรกินในงานไหม ลุงให้คนจัดอาหารไว้ในงานเยอะแยะเลย” เขตต์เอ่ยบอกกับลูกสาวของเพื่อนสนิทที่เห็นมาตั้งแต่ยังแบเบาะ
“จริงเหรอคะ ถ้างั้นหนูญาขอตัวก่อนนะคะ”
“ตามสบายเลยนะลูก” แผ่นหลังของลูกสาวที่หายลับเข้าไปในงานเลี้ยง ทำให้ภูผาหันกลับมาสนใจกับเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“อีกไม่นานบริษัทนี้ก็จะเป็นของมึงเหมือนเดิม” เขตต์ไม่ได้ตั้งใจที่จะเก็บบริษัทนี้ไว้เป็นของตัวเองอยู่แล้ว ลำพังธุรกิจที่เขามีอยู่ทำเงินได้มหาศาล ไม่จำเป็นที่จะต้องเก็บบริษัทของเพื่อนมาเป็นของตัวเอง
“เออ แล้วลูกชายมึงล่ะ”
“เข้าไปรอในงานแล้ว”
“ถ้างั้นก็เข้าไปด้านในกันเถอะ” ภูผาเห็นว่าใกล้จะเริ่มงานเลี้ยงแล้วจึงชวนเข้าไปด้านใน
ญาดาที่เข้ามาในงานเลี้ยงตามที่เขตต์แนะนำ ก็จ้องมองอาหารและขนมหวานมากมายที่เรียงวางกันเยอะแยะไปหมด งานนี้หนูญากินยับแน่นอน!
“เอ่อ... เธอเป็นใคร เข้ามาในงานนี้ได้ยังไง” เสียงดุดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ ก่อนจะหันไปเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ในชุดนักศึกษาและมีป้ายชื่อแสดงว่าเป็นนักศึกษาฝึกงาน
“อะ เอ่อ...” เธอไม่รู้ว่าจะบอกยังไงดี
“ที่นี่ให้เฉพาะคนที่ได้รับบัตรเชิญเข้าร่วมงานเท่านั้น เธอเป็นคนนอก เข้ามาได้ยังไงกัน”
“ฉันมากับพ่อค่ะ”
“ไหนล่ะ บัตรเชิญ”
“ไม่มีค่ะ” ญาดาตอบเสียงแผ่ว
“งั้นก็ซอรี่ด้วยนะ รปภ. พาตัวผู้หญิงคนนี้ออกไป”
“ไม่ได้นะคะ” ญาดาพยายามมองหาพ่อ แต่ดูเหมือนจะยังไม่เข้ามาในงาน รปภ.ก็เดินเข้ามาใกล้จะถึงตัวของเธอแล้ว
ผู้หญิงคนนี้ก็จับมือเธอเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย มือก็เหนียวอย่างกับตีนตุ๊กแก
“ปล่อยมือเธอ”
ความรู้สึกเหมือนสวรรค์ลงมาโปรด เมื่อมีใครคนหนึ่งเข้ามาช่วยเธอเอาไว้ แต่เสียงของเขาคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน
“คุณไต้ฝุ่น นี่ไม่ใช่เรื่องของคุณนะคะ”
“ปล่อยผู้หญิงคนนี้สิ”
“ไม่ค่ะ ผู้หญิงคนนี้แอบเข้ามาในงาน บัตรเชิญก็ไม่มี”
“ก็ผู้หญิงคนนี้เป็นลูกสาวของอดีตประธานบริษัทที่กำลังจะกลับมาทำหน้าที่เดิม จะมีบัตรเชิญไปทำไมกัน”
“อะ เอ่อ... จริงเหรอคะ” นักศึกษาฝึกงานมองเธอด้วยความตกใจ พลันหันไปถามผู้ชายอีกคน
“ใช่ และถ้าเขารู้ว่าเธอทำแบบนี้กับลูกสาวของเขา เธอก็คงจะฝึกงานไม่จบ”
“ขอโทษค่ะ” เอ่ยเสร็จก็รีบเดินหนีออกไป ทำตัวราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ญาดาจับๆ ข้อมือของตัวเองที่ถูกผู้หญิงคนนั้นจับเอาไว้แน่นจนเจ็บไปหมดเลย
“มานี่”
เธอถูกผู้ชายคนนั้นดึงให้มานั่งที่โต๊ะกลมที่จัดไว้สำหรับแขกภายในงาน แต่เหมือนตรงนี้จะดูพิเศษกว่าโต๊ะอื่นๆ
“คุณ! ฉันเดินชนคุณเมื่อเย็นใช่ไหม”
“อืม” เขาตอบเสียงเรียบ ในขณะที่เธอไม่อยากจะเชื่อว่าโลกจะกลมถึงขนาดนี้
เขาหล่อกว่าที่เธอเห็นในตอนแรกเสียอีก สูง ขาว และหล่อ มิน่าล่ะถึงได้เป็นที่รู้จักกันในมหาลัยขนาดนั้น
“อ้าว เจอกันแล้วเหรอ” เมื่อเห็นว่าลูกชายและลูกสาวของพวกเขานั่งอยู่ด้วยกัน เขตต์ก็เอ่ยทักขึ้น พลางเดินเข้าไปนั่งข้างๆ ลูกชาย
ภูผาก็รีบมานั่งข้างๆ ลูกสาว ก่อนที่ภรรยาของเขตต์จะเดินตามมาทีหลัง
“สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า”
“สวัสดีจ้ะ ไม่เจอกันตั้งสิบสามปี โตเป็นสาวแล้วสินะ”
“ค่ะ”
“เดี๋ยวลุงให้คนเอาอาหารมาเสิร์ฟให้ แต่เดี๋ยวลุงต้องขอยืมตัวพ่อของหนูไปสักพักนะ”
“ได้ค่ะคุณลุง” ญาดาเข้ากับผู้ใหญ่ได้ง่ายมากๆ เพราะเธอทั้งน่ารักน่าเอ็นดู ภูผาเองก็ปลื้มใจที่มีลูกสาวที่น่ารักขนาดนี้
“กินอันนี้สิ ปลานึ่งมะนาวร้านนี้ ป้าชอบไปบ่อยๆ”
“ขอบคุณค่ะ”
ไม่ว่าพุดซ้อนจะตักอะไรใส่ในจานของเธอ ญาดาก็พร้อมที่จะรับไว้และกินเข้าไปทันที กระทั่งลูกชายแท้ๆ อย่างไต้ฝุ่นยังต้องยอมแพ้ให้กับญาดา เพราะแม่ไม่สนใจเขาเลยสักนิด
“กินเยอะๆ นะ ถ้าไม่พอเดี๋ยวป้าสั่งให้ใหม่ได้อีก”
“ค่ะ แต่แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ ไม่อย่างนั้นน้ำหนักหนูต้องพุ่งขึ้นไปอีกแน่ๆ เลย”
“ไม่เป็นไรเลย เดี๋ยวค่อยลดก็ได้” พุดซ้อนสนับสนุนญาดาอย่างเต็มที่
- Writer
