บทที่ 12
ไม่เห็นเป็นดั่งคำเล่าลือ
นายหญิงคนใหม่สง่างาม
“อะไรนะเจ้าคะคุณหนู เมื่อสักครู่คุณหนูพูดว่าอะไรนะเจ้าคะ”
เสียงแม่นมเอ่ยถามอย่างไม่อยากเชื่อหูทำให้เกอไป๋หลันหลุดออกจากความทรงจำแสนหวาม ปลายเท้าหยุดกึกก่อนจะค่อยๆ เบือนหน้ามามองแม่นม
“ข้ามั่นใจว่าแม่นมได้ยินชัด เหตุใดจึงถามข้าซ้ำสองเล่า”
เกอไป๋หลันย้อนถาม ทำให้ห่าวซินถึงกับหน้าแดงก่ำด้วยความกรุ่นโกรธ หากอยู่กันตามลำพังสองต่อสองนางคงยื่นมือไปหยิกที่ข้างเอวสักทีสองที แต่เพราะมีสาวใช้ของสกุลจ้าวเดินตามมาด้วย แม่นมจึงไม่อาจทำอะไรได้ดั่งใจ
ทว่าความโกรธยังคงเดือดปุดๆ ราวกับน้ำในหม้อตั้งไฟ ที่นังเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมบังอาจย้อนความ ทั้งที่เมื่อวานนังเด็กนี่ยังเดินตามนางต้อยๆ บอกให้เดินไปซ้ายก็ไปทางซ้าย บอกให้เดินไปทางขวาก็ไปทางขวา ต่อให้ชี้นิ้วสั่งให้กระโดดลงไปในหุบเหวนังเด็กโง่นี่ก็คงกระโดดลงไปอย่างไม่ลังเล
ละ...แล้วมันเกิดอะไรขึ้น
