ตรวนเสน่หา

EP 12

คงไม่มีใครกล้าแม้แต่จะคิดว่าเขาไม่สมบูรณ์แบบ เพราะรูปร่างหน้าตาของเขานั้น ช่างชวนฝันสำหรับสตรีเพศ โดยเฉพาะด้านฐานะการเงิน ฐานะทางสังคม

และเธอก็ไม่กล้าปฏิเสธด้วยซ้ำ ว่าตัวเองไม่ใช่หนึ่งในผู้หญิงเหล่านั้น แม้ทุกครั้งที่พานพบเขา หญิงสาวจะแสดงออกด้วยท่าทีเฉยเมย

ไม่ยินดียินร้ายกับการเผชิญหน้ากัน แต่หัวใจนั้น มันสั่นไหวในความหล่อเหล่าของเขาทุกครั้งไป และมันก็เป็นแบบนี้มาไม่น้อยกว่าห้าปีแล้ว

จำได้ดีว่าครั้งแรกที่เห็นเขาหัวใจที่กำลังเจ็บช้ำเพราะสูญเสียพ่อไปนั้นไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับเขานัก แต่หลังจากกระแสแห่งความเสียใจค่อยๆ ลดระดับลง

เธอมีโอกาสได้เห็นเขาบ่อยครั้งในงานศพพ่อ ตั้งแต่วันแรกกระทั่งถึงวันลอยอังคาร และในหลายๆ ครั้งที่เขามักจะตามพ่อแม่มาพูดคุยเจรจาเรื่องเงินชดเชยชีวิตพ่อ

เธอก็รู้ดีว่าหัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ แม้จะไม่เคยจ้องมองหน้าเขาตรงๆ แต่เพียงแค่เขาก้าวมายืนอยู่ไม่ห่าง อานุภาพแห่งความหล่อเหลาของเขาก็มีมากมายเหลือเกิน

มากจนเธอกล้าบอกกับตัวเองว่า ได้แอบรักเขานับตั้งแต่นั้นมา แล้วความรักก็พอกพูนขึ้นเรื่อยๆ ไม่เคยหยุดหรือลดน้อยลงเลย

แม้เธอจะบอกกับตัวเองนับร้อยๆ ครั้งว่าให้หยุดคิดถึงเขา หยุดรักเขา หยุดพร่ำเพ้อหาเขา แต่มันก็ไม่เคยเชื่อฟัง มันเฝ้าเต้นแรงขึ้นทุกครั้งที่มีเขาอยู่ไม่ห่าง สิ่งที่เธอทำได้ก็คือดึงเอาท่าทีเมินเฉยมาปกปิดเอาไว้ เพราะไม่อยากให้ใครรู้แม้แต่แม่กับน้อง และโดยเฉพาะเขา

หญิงสาวยิ้มบางๆ อยู่คนเดียว เมื่อวงแขนอบอุ่นของเขาประคองกอดเธอเข้าแนบแน่นกว่าเดิม ตอนเขาขยับตัวเข้ามาหาไออุ่นของแผ่นหลังนุ่ม จึงนอนซึมซับเอาความรู้สึกนั้นด้วยความอิ่มใจ

แต่ก็ทำได้ไม่นาน เพราะต้องลุกไปอาบน้ำแล้ว หกโมงจะต้องแต่งตัวให้เสร็จและออกบ้านแล้ว หรืออย่างช้าก็ไม่เกินหกโมงสิบห้านาที

มือบางค่อยๆ ยกแขนเขาออก แล้วลุกจากเตียงหมายจะเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวตรงตู้ แต่ต้องยืนอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อรู้สึกเจ็บแปลบปลาบขึ้นมา

กว่าจะก้าวต่อไปได้ก็ใช้เวลาหลายนาที ทุกอย่างถึงกลับเป็นปกติ พอกลับออกมาก็เห็นว่าเขายังนอนอยู่ เลยรีบหอบเสื้อผ้าไปใส่ในห้องน้ำ

อีกมาอีกทีครั้งนี้เขาตื่นแล้วและใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว มัสยาไม่กล้าแม้แต่จะมองเขาตรงๆ เลยเลี่ยงไปนั่งหน้าตู้เครื่องแป้งเพื่อแต่งหน้าเตรียมไปทำงาน

ส่วนเขานั้นเดินวกไปวนมาอยู่รอบเตียงเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายเธอก็เห็นเขาเดินไปเปิดประตูห้องแล้วออกไป

แม้จะเสียใจที่เขาไม่มีแม้แต่คำลา เธอก็ต้องพยายามควบคุมอารมณ์เอาไว้ แล้วตรงไปคว้ากระเป๋าสะพายเพราะต้องไปทำงานแล้ว แต่พอออกจากห้องมาก็เห็นยังยืนกอดอกมองออกไปนอกหน้าต่างที่เขาคงจะเป็นคนรูดผ้าม่านออก

“วันนี้คุณคงจะพาแม่กับน้องไปฟ้องพ่อผมสินะ ว่าระหว่างเราเกิดอะไรขึ้น”

ประโยคนี้ของเขาไม่ต่างจากคมมีดที่กรีดลงไปตามผิวกายขาวๆ ให้เจ็บร้าวจนแทบก้าวขาไม่ออก หญิงสาวจ้องมองแผ่นหลังของเขาด้วยใบหน้าเศร้าหงอย

น้ำตาพาลจะไหลออกมา หากไม่รีบหักห้ามเอาไว้ และพยายามจะควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่นเครือเมื่อยามเอ่ยออกไป

“คุณไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่เคยคิดจะทำแบบนั้น และฉันขอยืนยันอีกครั้งว่าพ่อคุณจะไม่มีทางรู้เรื่องนี้จากปากฉันแน่”

“แต่จากแม่กับน้องคุณไม่แน่ล่ะสินะ”

มัสยาจ้องมองเขาที่หมุนตัวกลับมามองเช่นกัน หัวใจมันเต้นตุบตับด้วยความเจ็บ เมื่อยังคงถูกเขาเหยียดหยามไม่จบสิ้น

“คุณไม่ต้องห่วงหรอก แม่กับน้องฉันจะไม่มีวันรู้เรื่องนี้ รวมทั้งคนในบ้านของคุณด้วย จะไม่มีใครรู้แน่ เพราะฉันไม่เคยคิดอยากได้ตำแหน่งอะไรในบ้านคุณแม้แต่นิดเดียว”

มัสยาหมดความอดทนที่จะยืนอยู่ใกล้เขาอีก จึงรีบเดินตรงไปหาประตู หมายจะหนีให้ไกลๆ และจะไม่สนใจด้วยว่าเขาจะอยู่ต่อหรือไปไหน ในเมื่อกุญแจบ้านเขามีอยู่ในมือแล้ว แต่ก็เดินหนีได้ไม่กี่ก้าว ก็ถูกเขาคว้าต้นแขนเอาไว้

“งั้นผมจะคอยดูว่าคุณจะเป็นคนรักษาคำพูดมากน้อยแค่ไหน”

แล้วก็รั้งเธอออกไปหาประตูบ้าน เจ้าของแขนพยายามขืนตัวไว้ แต่ไม่สำเร็จ

“คุณไม่ต้องห่วงหรอกฉันจะไม่มีวันบอกเรื่องนี้กับใครแน่ ทีนี้ก็กรุณาปล่อยแขนฉันได้แล้ว ฉันจะไปทำงาน”

“ผมจะไปส่ง!”

“ไม่ต้อง! ฉันไปเองได้”

“ด้วยการเดินจากบ้านไปถึงสถานีรถไฟฟ้านี่นะ! ถามจริงๆ เถอะว่าคุณมีแรงเหรอ หลังจากที่เมื่อคืนถูกผมรีดออกจนหลับคาอกขนาดนั้น มานี่! ผมจะไปส่ง”

แล้วร่างเล็กๆ ก็ถูกเขายัดเข้าไปไว้ในบีเอ็มดับบลิวป้ายแดงใหม่เอี่ยมอย่างรวดเร็ว ส่วนเขาก็ไปไขกุญแจรั้วแล้วเข็นออกอย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน พอถอยรถออกไปตรงหน้าบ้านก็กลับมาปิดไว้ดังเดิม

“ผมว่าเงินสองหมื่นที่ผมให้แม่คุณเกินมา น่าจะเอามาติดรีโมตคอนโทรลประตูดีกว่านะ เทียวเข้าๆ ออกๆ รถคอยเปิดปิดนี่ไม่เหนื่อยกันหรือไง”

“ไม่ค่ะ! เพราะฉันไม่ได้ใช้รถเลยไม่รู้สึกอะไร”

หญิงสาวตอบออกไปหน้าตาเฉย แต่เขากลับทำหน้าบึ้งเมื่อหันมาหา

“บอกทางมาว่าที่ทำงานคุณอยู่ไหน เร็วด้วย! ผมมีประชุมแต่เช้า เห็นมั้ยว่าผมยังไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยซ้ำ หรือคุณจงใจจะให้ผมไปสายด้วยเสื้อผ้าชุดเดิม คุณพ่อจะได้สงสัยว่าผมไปไหนมาทั้งคืนกัน”

มัสยาถอนหายใจหนักๆ ออกมา เมื่อเขาช่างขยันหาเรื่องได้แทบจะทุกอย่างที่ขวางหน้า ก่อนจะยอมเปิดปากบอกทางตามที่เขาต้องการ