“เผื่อป้ามาเอาอะไรค่ะ ลืมไปแล้วเหรอคะว่าเราอยู่นอกบ้าน”
“อืม! งั้นเราควรจะเข้าไปข้างในดีกว่านะ”
ว่าแล้วเขาก็อุ้มร่างผอมบางเดินเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว ส่วนคนถูกอุ้มก็ไม่กล้าจะดิ้นเพราะกลัวเขาจะพาหกล้มก่อน แม้ตัวเขาจะใหญ่ราวยักษุ์วัดแจ้งแต่เธอก็ยังกลัวไม่หาย
“คืนนี้เรามีอะไรกันในจากุซซี่ดีกว่านะ”
เขมินท์ท์เอ่ยตอนเดินยังไม่ถึงประตูบ้าน ครั้นประตูปิดลงด้วยมือบางที่เขาใช้สายตาสั่ง เขาก็พาเธอเดินตรงไปหาโต๊ะอาหารตัวใหญ่
รองรับแขกได้ได้ถึงสามสิบคน แล้ววางเธอลงอย่างแผ่วเบา มัสยาทำหน้าฉงน เพราะจุดหมายที่เขาบอกกับจุดที่ยืนอยู่ต่างกันลิบลับ
“ผมว่าจากุซซี่ไกลไปหน่อย อีกอย่างตรงนี้เราก็ยังไม่เคยมีอะไรกัน แล้วคุณก็ทำตัวน่ารักจนผมทนไม่ไหวแล้ว เพราะงั้นเราควรจะ”
มัสยายังไม่ทันได้ส่งยิ้มให้เขาด้วยซ้ำ ก็ถูกเขารั้งตัวมาหาขณะที่นั่งอยู่ขอบโต๊ะหย่อนเท้าทั้งสองลงไปหาพื้น ส่วนเขายืนเอาสะโพกแนบชิดเธอไว้ ริมฝี
